Widziałem ją tej nocy

Opowieść o ekscentrycznej kobiecie, która zginęła w czasie wojny, widzianej kolejno przez: żołnierza kochanka, matki, zakochanego w niej lekarza-nazisty, przyjaciółki-pokojówki i robotnika-rewolucjonisty.
Pokazuje starcie klas społecznych królestwa Jugosławii w latach wojennych. Oczywiście okrucieństwo wyprzedza zdrowy rozsądek, a nienawiść do klasy zasłania obraz indywidualnego człowieka.
Przejmujące.

Opowieść o ekscentrycznej kobiecie, która zginęła w czasie wojny, widzianej kolejno przez: żołnierza kochanka, matki, zakochanego w niej lekarza-nazisty, przyjaciółki-pokojówki i robotnika-rewolucjonisty.
Pokazuje starcie klas społecznych królestwa Jugosławii w latach wojennych. Oczywiście okrucieństwo wyprzedza zdrowy rozsądek, a nienawiść do klasy zasłania obraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaskoczyła mnie ta książka; zaskoczyła pozytywnie.
W jaki sposób ten słoweński pisarz zdołał w niewielkiej książeczce zawrzeć tak wiele? Myślę, że jednym z elementów, który przyczynił się do tego jest przedstawienie pewnego zdarzenia w trudnym okresie dla dawnej Jugosławii z perspektywy kilku osób. To sprawiło, że według mnie jest to książka, która opowiada o wielu rzeczach.
Można powiedzieć, że jest to opowieść o niezwykłej kobiecie – trochę ekscentrycznej, lecz pełnej ciepła i dobroci; opowieść o jej życiu zgodnie z tym co podpowiadało jej serce.
Jest to opowieść, w której wojna jest bardziej tłem, ukazującym jak to w przypadku zagrożenia życia uzewnętrzniają się nasze cechy oraz wartości, które nam wpojono- takie jakby chociaż honor.
Książka pokazuje także jaki skutek może mieć niewielka rzecz, drobiazg, w połączeniu z naszym charakterem.
Poleciłbym tę książkę szczególnie osobom, które czytając zastanawiają się jakby sami postąpili w danej sytuacji. Ja na przykład sympatyzowałem z Leo- mężem Veroniki (chociaż nie od początku),polubiłem bardzo także i ją, zachowałbym się jednak inaczej niż ostatnia przedstawiona postać- ale są to tylko moje domysły.

Zaskoczyła mnie ta książka; zaskoczyła pozytywnie.
W jaki sposób ten słoweński pisarz zdołał w niewielkiej książeczce zawrzeć tak wiele? Myślę, że jednym z elementów, który przyczynił się do tego jest przedstawienie pewnego zdarzenia w trudnym okresie dla dawnej Jugosławii z perspektywy kilku osób. To sprawiło, że według mnie jest to książka, która opowiada o wielu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę mnie zaskoczyła, bo okazała się czymś innym, niż wydawała mi się na początku. Oficer w obozie jenieckim budzi się z myślą, że przyszła do niego zjawa kobiety, którą kiedyś kochał i zaczyna wspominać, jak się poznali i razem żyli. Wydawało mi się, że to taka historia miłosna z wojną w tle, a Veronika to trochę ekscentryczna i rozpuszczona przez bogactwo mężatka, która szuka nowych wrażeń. Ale z czasem, gdy przechodzi się przez narracje kolejnych osób, widać, że to złożona historia, bardzo tragiczna tak naprawdę. I z każdą kolejną osobą, która opowiada dowiadujemy się coraz więcej o losie Veroniki, który miał sporo wspólnego z aktualną sytuacją polityczną. Książka naprawdę przypadła mi do gustu, a przeskoki do innych narratorów nadały jej wielowymiarowości, spojrzenia na te same zdarzenia innymi oczyma.

www.fb.com/jedenakapit

Trochę mnie zaskoczyła, bo okazała się czymś innym, niż wydawała mi się na początku. Oficer w obozie jenieckim budzi się z myślą, że przyszła do niego zjawa kobiety, którą kiedyś kochał i zaczyna wspominać, jak się poznali i razem żyli. Wydawało mi się, że to taka historia miłosna z wojną w tle, a Veronika to trochę ekscentryczna i rozpuszczona przez bogactwo mężatka, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasy tuż przedwojenne i wojenne w zmieniającej swój ustrój, podzielonej, okupowanej Jugosławii (1938-1945). Niezwykłej, niezależnej i „chcącej po prostu żyć” Veroniki nie zapomną nigdy przynajmniej trzej mężczyźni związani z jej życiem, którym pisarz oddał w swojej powieści głos: Stewa, młody serbski oficer, kawalerzysta rozbitej królewskiej, jugosłowiańskiej armii, kochanek kobiety; Horst – niemiecki lekarz, który odwiedzał Veronikę i jej męża w zamku Pogorsko w Górnej Krainie, niedaleko Lublany, u podnóża góry (przepięknie się nazywającej) Strmi vrh (Stromy wierch?) oraz Iwan Jeranek, młody parobek w tym zamku, partyzant. Każdy z nich „widział ją tej nocy”, widział ją w swoich własnych nocnych koszmarach, wspomnieniach pełnych tęsknoty, żalu a także poczucia winy.
Melancholijna (przepiękne, powtarzające się refreny piosenek towarzyszących życiu bohaterów), smutna i wzruszająca (parę razy mogą pojawić się łzy) powieść. To także studium zdrady: Veronica zdradziła męża, a potem także kochanka - ponownie wiążąc się z mężem; Stewa zdradził swój oficerski honor walcząc całkiem już niehonorowymi metodami w przegranej sprawie; ostatni król Jugosławii Peter Karadordević zdradza swoją wierną armię, ucieka na zachód; parobek, życzliwie traktowany przez małżeństwo Leona i Veroniki, „odwdzięcza się” zdradą… Tak musiało być? Takie były czasy? W kontraście do brudnych metod toczącej się na terenach Jugosławii wojny, Drago Janćar kilkukrotnie wspomina polską kawalerię, polskich ułanów walczących z niemieckimi czołgami. To było wspaniałe, legendarne, honorowe, ale wojna nie jest honorowa, wygrywają najbrutalniejsi, co my – mieszkańcy środkowo-wschodniej Europy – doskonale wiemy. Czy zapomnimy o tym, jak chcieliby niektórzy bohaterowie książki? Drago Janćar zapomnieć nie daje – grzebie w prywatnej i społecznej pamięci aż do bólu.

Czasy tuż przedwojenne i wojenne w zmieniającej swój ustrój, podzielonej, okupowanej Jugosławii (1938-1945). Niezwykłej, niezależnej i „chcącej po prostu żyć” Veroniki nie zapomną nigdy przynajmniej trzej mężczyźni związani z jej życiem, którym pisarz oddał w swojej powieści głos: Stewa, młody serbski oficer, kawalerzysta rozbitej królewskiej, jugosłowiańskiej armii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To prosta, nieskomplikowana historia, ale ujmująca właśnie tą prostotą. To proza, która nie sili się na eksperymenty, nowatorskie zabiegi, ale proza, której siła tkwi w samej historii. Pewnej mroźnej, styczniowej nocy roku 1944 w tajemniczych okolicznościach znika Veronika Zarnik – główna bohaterka. Co się stało z tą młodą, ekscentryczną, nietuzinkową osóbką – to pytanie towarzyszyć będzie czytelnikowi podczas lektury niemal całej książki, a do poznania smutnej prawdy przybliżać będą relacje kolejnych osób-narratorów. O życiu Veroniki i o niej samej opowiadać będzie pięcioro bohaterów: serbski oficer i kochanek jednocześnie, matka kobiety, niemiecki lekarz, służąca i młody chłopak partyzant. Każda z tych historii przybliżać będzie do poznania prawdy o Veronice i jej tajemniczym zniknięciu. A w tle okrutny czas II wojny pustoszącej piękną Słowenię. Historia miłości i wojny idą w tu w parze. Ale powieść Jančara to przede wszystkim opowieść o ludziach, ich emocjach, motywach ich postępowania i konsekwencjach ich czynów. Jančar oddaje w ręce czytelnika piękną opowieść przyprawioną smutkiem, miłością, pożądaniem, tęsknotą, zazdrością, zdradą i gniewem. Smakuje to wybornie, choć niekoniecznie słodko.

To prosta, nieskomplikowana historia, ale ujmująca właśnie tą prostotą. To proza, która nie sili się na eksperymenty, nowatorskie zabiegi, ale proza, której siła tkwi w samej historii. Pewnej mroźnej, styczniowej nocy roku 1944 w tajemniczych okolicznościach znika Veronika Zarnik – główna bohaterka. Co się stało z tą młodą, ekscentryczną, nietuzinkową osóbką – to pytanie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca książka. Historia Veroniki, dziewczyny, która nie potrafi określić się w życiu jest naprawdę tłem dla prawdziwego dramatu minionego wieku, II wojny światowej. Bohaterka prowadzi idylliczne życie u boku bogatego męża, gdy poznaje żołnierza, który ma za zadanie nauczyć ją jazdy konnej. Uczucie między nimi rozwija się i razem przeprowadzają się. Życie toczy się dalej, ale w czasie wojny nikt nie jest pewien jutra. Oprócz wątku romantycznego, książka dostarcza emocji jak thriller, a także powieść kryminalna, co rzeczywiście wciąga czytelnika.
Książę czyta się przyjemnie, pomimo faktu, że jest to smutna historia. Napisana jest przystępnym, prostym językiem. Wielkim plusem jest zmiana narratorów, każdy rozdział jest napisany z innej perspektywy, co ubogaca całą akcję. Polecam :)

Bardzo interesująca książka. Historia Veroniki, dziewczyny, która nie potrafi określić się w życiu jest naprawdę tłem dla prawdziwego dramatu minionego wieku, II wojny światowej. Bohaterka prowadzi idylliczne życie u boku bogatego męża, gdy poznaje żołnierza, który ma za zadanie nauczyć ją jazdy konnej. Uczucie między nimi rozwija się i razem przeprowadzają się. Życie toczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Widziałem ją tej nocy" jest opowieścią o winie, grzechu i o sumieniu, snutą przez pięciu narratorów, którzy w tej historii uczestniczyli. Ich opowieści są różne, jak różni są oni sami - czasami piękne i poruszające, a czasami bardzo dramatyczne i pełne okrucieństwa. Postać głównej bohaterki pozostaje jednak niezmienna. Wszystkich fascynuje swoim pięknem fizycznym i duchowym, imponuje szczerością i dobrocią. Powieść Drago Jančara przypomina w jakimś sensie konstrukcję filmu Roberta Bressona "Na los szczęścia, Baltazarze!". Główny bohater - dobry, ufny i bezbronny - staje się niejako sprawdzianem człowieczeństwa dla tych, którzy się z nim zetknęli i doznali od niego miłości i akceptacji.

Ale jest to także opowieść o historii kraju, podjęta na nowo, aby odkłamać to, co oficjalnie obowiązuje od kilkudziesięciu lat. Prawda bowiem jest okrutna i trudno się do niej przyznać, ale zarazem jest to moralny obowiązek wobec "tych, których zdradzono o świcie", jakby powiedział Herbert. W przeciwnym razie nie opuści nas ich pełen wyrzutu cień.

"Widziałem ją tej nocy" jest opowieścią o winie, grzechu i o sumieniu, snutą przez pięciu narratorów, którzy w tej historii uczestniczyli. Ich opowieści są różne, jak różni są oni sami - czasami piękne i poruszające, a czasami bardzo dramatyczne i pełne okrucieństwa. Postać głównej bohaterki pozostaje jednak niezmienna. Wszystkich fascynuje swoim pięknem fizycznym i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyczna. Motyw może i dość popularny, ale sposób jego przedstawienia na pewno nieschematyczny. Bardzo podobała mi się forma. I narracja przyjemna, a w połączeniu z kolorytem bohaterów - sam miód dla oczu. Historia poruszająca i przejmująca.
Cały czas próbowałam rozwikłać, co też się zadziało z główną bohaterką tej książki.
Z czystym sumieniem poleciłabym tę książkę każdemu.

Fantastyczna. Motyw może i dość popularny, ale sposób jego przedstawienia na pewno nieschematyczny. Bardzo podobała mi się forma. I narracja przyjemna, a w połączeniu z kolorytem bohaterów - sam miód dla oczu. Historia poruszająca i przejmująca.
Cały czas próbowałam rozwikłać, co też się zadziało z główną bohaterką tej książki.
Z czystym sumieniem poleciłabym tę książkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna i bardzo smutna książka, osadzona w wojennych i powojennych realiach Słowenii. O miłości, lojalności, wyborach życiowych w czasach największej próby, i o bezsensie i okrucieństwie wojny. Czytało mi się ją jak balladę na pięć głosów, z których każdy dokłada kolejny fragment do układanki, jaką jest tajemnicze zniknięcie charyzmatycznej Veroniki Zarnik, kobiety, która nikogo z napotkanych na swojej drodze ludzi nie pozostała obojętnym. Tylko jeden z pięciu narratorów wie, co się z nią stało, choć też nie do końca. Pozostali nie dowiedzą się nigdy, wiele lat spędzą za to na roztrząsaniu przeszłości i na domysłach. Autor na stosunkowo niewielu stronach zawarł ogromną ilość treści o ludzkiej naturze i historii Słowenii. Wspaniała książka.

Przepiękna i bardzo smutna książka, osadzona w wojennych i powojennych realiach Słowenii. O miłości, lojalności, wyborach życiowych w czasach największej próby, i o bezsensie i okrucieństwie wojny. Czytało mi się ją jak balladę na pięć głosów, z których każdy dokłada kolejny fragment do układanki, jaką jest tajemnicze zniknięcie charyzmatycznej Veroniki Zarnik, kobiety,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wojna i miłość zawsze idą w parze, szczególnie gdy się słucha bądź czyta opowieści z tamtego okresu, to zawsze w tle pojawia się miłość, która ubarwia opowieść, uzupełnia ją i nadaje jej wyrazistszego smaku, daje nadzieję i wzrusza. Uświadamia, że pomimo wojny można było mieć przygody i piękne chwile. Piękne choć czasem mrożące krew w żyłach wspomnienia.

Książka opowiada o czasach wojny w Słowenii, pokazuje wszystkie jej absurdy, bezsensowność i jakie były jej konsekwencje dla wszystkich.
W tle wojennych i powojennych czasów pobrzmiewa piękna choć smutna historia tajemniczej Veroniki, opowiadana przez osoby z jej otoczenia. Poznajemy tę intrygująca kobietę nie przez nią samą a przez osoby towarzyszące jej w życiu, jednocześnie poznajemy ich wspomnienia i ich życie w tych burzliwych i okrutnych czasach.
Historia zaczyna się zwyczajnie, typowo jak na romans przystało. Jednak im dalej czytałam to zauważyłam że to jednak nie jest zwyczajna książka, opowieść nabiera większego sensu i nabiera barw z każdą nową wzmianką o Veronice podawaną przez pięć osób, które opowiadają tę historię. Każda z tych osób ujawnia coraz więcej szczegółów z historii tajemniczej kobiety, która zniknęła.

Bardzo mi się podobała, czytałam jednym tchem, choć nie przepadam za tematyką wojny. Jednak ta książka jest wyjątkowa i wywarła na mnie ogromne wrażenie i wcale się nie dziwię, że ten słoweński pisarz dostał za nią nagrodę literacką. W pełni zasłużona.
Szkoda, że o tej książce nie mówi się w Polsce głośno a promuje się jakieś badziewia.
Książka utkwiła mi w pamięci, poruszyła mną, wzruszyła. To nie jest książka rozrywkowa, nie relaksuje, to książka przy której się nie delektowałam, nie odpływałam i nie bujałam fantazją, nie.. miałam tutaj brutalną rzeczywistość. W tej niewielkiej ilości stron zawarta jest cała prawda o życiu, ludziach, lekkomyślności, wojnie, miłości, dokonywanych wyborach nie zawsze słusznych i intencjach nie zawsze dobrych.
Książka jest zwyczajna, normalna, bez udziwnień, bez ubarwiania. Prosta i wiarygodna z bogatym słownictwem. Czytając miałam wrażenie jakbym po prostu słuchała wspomnień osób, które żyły w czasie wojny. Historia jest chwytająca za serce i na pewno nie można przejść obok niej obojętnie.

Historia jest smutna i melancholijna. Dała mi dużo do myślenia. I gdyby nie maraton czytelniczy to nie zwróciłabym na nią uwagi i żyłabym w nieświadomości a moje życie byłoby uboższe o tę pozycję. Cieszę się, że "Widziałem ja tej nocy" stanęła mi drodze.

Wojna i miłość zawsze idą w parze, szczególnie gdy się słucha bądź czyta opowieści z tamtego okresu, to zawsze w tle pojawia się miłość, która ubarwia opowieść, uzupełnia ją i nadaje jej wyrazistszego smaku, daje nadzieję i wzrusza. Uświadamia, że pomimo wojny można było mieć przygody i piękne chwile. Piękne choć czasem mrożące krew w żyłach wspomnienia.

Książka opowiada o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to