Widziałem ją tej nocy

"Widziałem ją tej nocy" to uderzająca, genialna w swej prostocie powieść o czasach drugiej wojny światowej. Pod płaszczykiem romansu otrzymujemy wielopłaszczyznową historię z pięciu kompletnie różniących się od siebie perspektyw. Poznajemy świat z tamtego okresu oczyma serbskiego oficera, matki głównej bohaterki, jej służącej, niemieckiego lekarza wermachtu oraz walczącego po stronie Tity chłopa. Dla jednych prosty język, rodem z reportażu, będzie minusem, dla mnie jedynie sprawia, że książka wybrzmiewa mocniej.

Książka przybliża perspektywę jugosłowiańską podczas drugiej wojny światowej, z pewnością nie jest to źródło, na którym można zbudować swoją wiedzę o wojnie, ale ukazuje ją od strony obcej dla Polaków.

"Widziałem ją tej nocy" to uderzająca, genialna w swej prostocie powieść o czasach drugiej wojny światowej. Pod płaszczykiem romansu otrzymujemy wielopłaszczyznową historię z pięciu kompletnie różniących się od siebie perspektyw. Poznajemy świat z tamtego okresu oczyma serbskiego oficera, matki głównej bohaterki, jej służącej, niemieckiego lekarza wermachtu oraz walczącego...

Piękna, a zarazem tragiczna historia opowiedziana z perspektywy pięciu różnych osób. Ciekawe, że wraz z upływem lat każda z nich zapamiętała wydarzenia nieco inaczej. Historia opisana przez Drago Jančara wydarzyła się naprawdę. Prototypami postaci Leo i Weroniki Zarników są Rado Hribar i Ksenija Gorjup Hribar, a powieściowy zamek w rzeczywistości nazywa się Grad Strmol i po dziś dzień przegląda się w stawie u stóp Dvorjanskiego hribu (powieściowy Strmi vrh) około 10 kilometrów na wschód od Kranja.

Piękna, a zarazem tragiczna historia opowiedziana z perspektywy pięciu różnych osób. Ciekawe, że wraz z upływem lat każda z nich zapamiętała wydarzenia nieco inaczej. Historia opisana przez Drago Jančara wydarzyła się naprawdę. Prototypami postaci Leo i Weroniki Zarników są Rado Hribar i Ksenija Gorjup Hribar, a powieściowy zamek w rzeczywistości nazywa się Grad Strmol i po...

Książka jak na mój gust mocno nierówna. Z jednej strony dogłębnie urzekł mnie magnetyczny tytuł, a także doceniam przedstawienie zarówno nazistów, jak i partyzantów jako prawdziwych ludzi, postępujących miejscami źle, z żalem w sercu i strachem przed konsekwencjami niewykonanego rozkazu - bez podziału na tych złych i dobrych, ponieważ bez względu na to, po której stronie barykady się stało, robiło się rzeczy złe i bezduszne, dla jakiejś większej idei czy po prostu ze strachu i przymusu.

Z drugiej strony jednak język był dla mnie zdecydowanie zbyt prosty. Do tego, chociaż wątek zniknięcia głównej bohaterki jest, wydaje mi się, poprawny, tak naprawdę cokolwiek konkretnego na ten temat pojawia się dopiero na sam koniec. Wcześniej właściwie było nudno, nie działo się nic. Zatrważająca część książki była dla mnie niczym jakaś pieśń pochwalna dla do granic możliwości przeidealizowanej głównej bohaterki, w której oczywiście każdy wokoło się kochał. Takie akcje jak dla mnie bardzo infantylne i nie do przejścia w żadnej książce.

Jakiś potencjał na "w porządku" powieść gdzieś tam był, ale został zagubiony, pozostawiony sam sobie i w ostateczności wyszło jakieś chaotyczne nie wiadomo co, którego nie poleciłabym raczej nikomu.

Książka jak na mój gust mocno nierówna. Z jednej strony dogłębnie urzekł mnie magnetyczny tytuł, a także doceniam przedstawienie zarówno nazistów, jak i partyzantów jako prawdziwych ludzi, postępujących miejscami źle, z żalem w sercu i strachem przed konsekwencjami niewykonanego rozkazu - bez podziału na tych złych i dobrych, ponieważ bez względu na to, po której stronie...

Powieść Drago Jančara jest magnetyczna. Przyciąga czytelnika swoją prostotą, a zarazem głębią wyrazu. Nie jest wesoła. Jest smutna. Każdy narrator powieści – serbski oficer, matka Veroniki, niemiecki lekarz, służąca, partyzant – wnosi do historii inne spojrzenie zarówno na postać kobiety, jak i wypełnia szczeliny pozwalające na szersze spojrzenie na historię kraju.

Cała opinia na www.naczytniku.com

Powieść Drago Jančara jest magnetyczna. Przyciąga czytelnika swoją prostotą, a zarazem głębią wyrazu. Nie jest wesoła. Jest smutna. Każdy narrator powieści – serbski oficer, matka Veroniki, niemiecki lekarz, służąca, partyzant – wnosi do historii inne spojrzenie zarówno na postać kobiety, jak i wypełnia szczeliny pozwalające na szersze spojrzenie na historię kraju.

Cała...

Mężczyźni też potrafią tęsknić...? Piękna, uczuciowa proza, współczesnego słoweńskiego pisarza, Drago Jancara. Opowieść o miłości niemożliwej do spełnienia; Veroniki, damy z wyższych sfer oraz żołnierza oddanego swojej ojczyźnie. Na pierwszym planie uczucia osób, które wszystko robią z całego serca,nie uznając kompromisów, w tle historia przedwojennej Jugosławii. Książka poruszająca, choć krótka, to pełna treści, wzruszająca do łez, romantyczna, ale i skłaniająca do przemyśleń. Polecam.

Mężczyźni też potrafią tęsknić...? Piękna, uczuciowa proza, współczesnego słoweńskiego pisarza, Drago Jancara. Opowieść o miłości niemożliwej do spełnienia; Veroniki, damy z wyższych sfer oraz żołnierza oddanego swojej ojczyźnie. Na pierwszym planie uczucia osób, które wszystko robią z całego serca,nie uznając kompromisów, w tle historia przedwojennej Jugosławii. Książka...

Opowieść o ekscentrycznej kobiecie, która zginęła w czasie wojny, widzianej kolejno przez: żołnierza kochanka, matki, zakochanego w niej lekarza-nazisty, przyjaciółki-pokojówki i robotnika-rewolucjonisty.
Pokazuje starcie klas społecznych królestwa Jugosławii w latach wojennych. Oczywiście okrucieństwo wyprzedza zdrowy rozsądek, a nienawiść do klasy zasłania obraz indywidualnego człowieka.
Przejmujące.

Opowieść o ekscentrycznej kobiecie, która zginęła w czasie wojny, widzianej kolejno przez: żołnierza kochanka, matki, zakochanego w niej lekarza-nazisty, przyjaciółki-pokojówki i robotnika-rewolucjonisty.
Pokazuje starcie klas społecznych królestwa Jugosławii w latach wojennych. Oczywiście okrucieństwo wyprzedza zdrowy rozsądek, a nienawiść do klasy zasłania obraz...

Zaskoczyła mnie ta książka; zaskoczyła pozytywnie.
W jaki sposób ten słoweński pisarz zdołał w niewielkiej książeczce zawrzeć tak wiele? Myślę, że jednym z elementów, który przyczynił się do tego jest przedstawienie pewnego zdarzenia w trudnym okresie dla dawnej Jugosławii z perspektywy kilku osób. To sprawiło, że według mnie jest to książka, która opowiada o wielu rzeczach.
Można powiedzieć, że jest to opowieść o niezwykłej kobiecie – trochę ekscentrycznej, lecz pełnej ciepła i dobroci; opowieść o jej życiu zgodnie z tym co podpowiadało jej serce.
Jest to opowieść, w której wojna jest bardziej tłem, ukazującym jak to w przypadku zagrożenia życia uzewnętrzniają się nasze cechy oraz wartości, które nam wpojono- takie jakby chociaż honor.
Książka pokazuje także jaki skutek może mieć niewielka rzecz, drobiazg, w połączeniu z naszym charakterem.
Poleciłbym tę książkę szczególnie osobom, które czytając zastanawiają się jakby sami postąpili w danej sytuacji. Ja na przykład sympatyzowałem z Leo- mężem Veroniki (chociaż nie od początku),polubiłem bardzo także i ją, zachowałbym się jednak inaczej niż ostatnia przedstawiona postać- ale są to tylko moje domysły.

Zaskoczyła mnie ta książka; zaskoczyła pozytywnie.
W jaki sposób ten słoweński pisarz zdołał w niewielkiej książeczce zawrzeć tak wiele? Myślę, że jednym z elementów, który przyczynił się do tego jest przedstawienie pewnego zdarzenia w trudnym okresie dla dawnej Jugosławii z perspektywy kilku osób. To sprawiło, że według mnie jest to książka, która opowiada o wielu...

Trochę mnie zaskoczyła, bo okazała się czymś innym, niż wydawała mi się na początku. Oficer w obozie jenieckim budzi się z myślą, że przyszła do niego zjawa kobiety, którą kiedyś kochał i zaczyna wspominać, jak się poznali i razem żyli. Wydawało mi się, że to taka historia miłosna z wojną w tle, a Veronika to trochę ekscentryczna i rozpuszczona przez bogactwo mężatka, która szuka nowych wrażeń. Ale z czasem, gdy przechodzi się przez narracje kolejnych osób, widać, że to złożona historia, bardzo tragiczna tak naprawdę. I z każdą kolejną osobą, która opowiada dowiadujemy się coraz więcej o losie Veroniki, który miał sporo wspólnego z aktualną sytuacją polityczną. Książka naprawdę przypadła mi do gustu, a przeskoki do innych narratorów nadały jej wielowymiarowości, spojrzenia na te same zdarzenia innymi oczyma.

www.fb.com/jedenakapit

Trochę mnie zaskoczyła, bo okazała się czymś innym, niż wydawała mi się na początku. Oficer w obozie jenieckim budzi się z myślą, że przyszła do niego zjawa kobiety, którą kiedyś kochał i zaczyna wspominać, jak się poznali i razem żyli. Wydawało mi się, że to taka historia miłosna z wojną w tle, a Veronika to trochę ekscentryczna i rozpuszczona przez bogactwo mężatka, która...

Czasy tuż przedwojenne i wojenne w zmieniającej swój ustrój, podzielonej, okupowanej Jugosławii (1938-1945). Niezwykłej, niezależnej i „chcącej po prostu żyć” Veroniki nie zapomną nigdy przynajmniej trzej mężczyźni związani z jej życiem, którym pisarz oddał w swojej powieści głos: Stewa, młody serbski oficer, kawalerzysta rozbitej królewskiej, jugosłowiańskiej armii, kochanek kobiety; Horst – niemiecki lekarz, który odwiedzał Veronikę i jej męża w zamku Pogorsko w Górnej Krainie, niedaleko Lublany, u podnóża góry (przepięknie się nazywającej) Strmi vrh (Stromy wierch?) oraz Iwan Jeranek, młody parobek w tym zamku, partyzant. Każdy z nich „widział ją tej nocy”, widział ją w swoich własnych nocnych koszmarach, wspomnieniach pełnych tęsknoty, żalu a także poczucia winy.
Melancholijna (przepiękne, powtarzające się refreny piosenek towarzyszących życiu bohaterów), smutna i wzruszająca (parę razy mogą pojawić się łzy) powieść. To także studium zdrady: Veronica zdradziła męża, a potem także kochanka - ponownie wiążąc się z mężem; Stewa zdradził swój oficerski honor walcząc całkiem już niehonorowymi metodami w przegranej sprawie; ostatni król Jugosławii Peter Karadordević zdradza swoją wierną armię, ucieka na zachód; parobek, życzliwie traktowany przez małżeństwo Leona i Veroniki, „odwdzięcza się” zdradą… Tak musiało być? Takie były czasy? W kontraście do brudnych metod toczącej się na terenach Jugosławii wojny, Drago Janćar kilkukrotnie wspomina polską kawalerię, polskich ułanów walczących z niemieckimi czołgami. To było wspaniałe, legendarne, honorowe, ale wojna nie jest honorowa, wygrywają najbrutalniejsi, co my – mieszkańcy środkowo-wschodniej Europy – doskonale wiemy. Czy zapomnimy o tym, jak chcieliby niektórzy bohaterowie książki? Drago Janćar zapomnieć nie daje – grzebie w prywatnej i społecznej pamięci aż do bólu.

Czasy tuż przedwojenne i wojenne w zmieniającej swój ustrój, podzielonej, okupowanej Jugosławii (1938-1945). Niezwykłej, niezależnej i „chcącej po prostu żyć” Veroniki nie zapomną nigdy przynajmniej trzej mężczyźni związani z jej życiem, którym pisarz oddał w swojej powieści głos: Stewa, młody serbski oficer, kawalerzysta rozbitej królewskiej, jugosłowiańskiej armii,...

Skończyłam czytać i nie wiem co napisać . . . jestem poruszona tą książką. Zrobiła na mnie wrażenie, trochę przeraziła i bardzo, bardzo zasmuciła. Nie tak powinno to wyglądać.

Skończyłam czytać i nie wiem co napisać . . . jestem poruszona tą książką. Zrobiła na mnie wrażenie, trochę przeraziła i bardzo, bardzo zasmuciła. Nie tak powinno to wyglądać.