Przeczytałam połowę i porzuciłam. Ani przyjemna, ani ciekawa lektura dla mnie

Przeczytałam połowę i porzuciłam. Ani przyjemna, ani ciekawa lektura dla mnie

Pewnego zwykłego dnia spada na izraelską rodzinę, jak jastrząb na niczego nie spodziewającego się zająca, tragedia. Dzięki temu dostajemy przejmującą opowieść snutą z perspektywy czasu przez prawie każdego jej członków. Żonę/ matkę_ Simonę, kiedyś królową życia, dziś...,Kobiego_najstarszego syna przejmującego automatycznie rolę opiekuna rodziny, dwóch młodszych braci_Dudiego i Itzika, nierozerwalnych, a jakże innych, oraz Eti_córki, zajmującej się najmniejszymi z rodzeństwa bliźniakami i snującej piękne opowieści. Każda z perspektyw jest inna, innym językiem nam podana, każda jest przejmująca (choć mnie najbardziej w niej dotknęły głosy kobiet),każda z tej opowieści stara się pokazać, jak wyglądała ta rodzina przed i po tragedii. Co uczyniła śmierć głowy rodziny, jak cała jej struktura zaczyna drżeć, aż w końcu, jak po uderzeniach katiuszy, które spadają na osadę, się wali. Poznajemy perspektywę kobiety, która w społeczeństwie jest postrzegana przez pryzmat swojego mężczyzny. Ogromne wrażenie wywarły na mnie przepiękne wspomnienia Simony, przybliżające nam zapach pierwszego spotkania z Mas’udem, opowieści o tym, jak żyła w harmonii, jak była postrzegana przez społeczeństwo i jak to wszystko uległo diametralnej zmianie, gdy mąż tragicznie odszedł. I jak musiała sobie z tym wszystkim radzić, jakie podejmować decyzje i przyjmować ich konsekwencje i jak one wpłynęły na całą rodzinę. Monolog Simony to też przybliżenie nam kobiety żyjącej w społeczeństwie izraelskim. Znakomite studium wglądu w siebie. Tych punktów widzenia mamy kilka, bo prawie każdego członka rodziny. Najstarszy syn, który przyjmuje rolę ojca, najmłodsza córka, która przyjmuje rolę matki, a pomiędzy nimi bracia środkowi ze swoimi problemami i zamykają ten rodzinny korowód bliźniaki. Każdy z nich widzi to, co się wydarzyło inaczej, ze swojej perspektywy. Czy któreś z nich podejmie próbę zrozumienia perspektywy innych? Polecam Wam tę książkę o mocnym przekazie, snującą nam opowieść pięknymi słowami, zdaniami, o kruchości struktury rodziny i wszechobecnej miłości, o destrukcyjnej mocy tajemnicy. To książka o ciągłym dojrzewaniu w różnym wieku, do czego zmuszają traumatyczne sytuacje. Przejmująco piękna. Taką mam po niej refleksję, że zmienia się środowisko, czas, natomiast zachowania, stosunki społeczne, ostracyzm pozostaje wszędzie taki sam. "Na końcu przypomniałam sobie o czymś, co ciągnie się za mną jak ogon, którego nie można odczepić – o kłamstwie w naszej rodzinie. Ono też stało się już domownikiem, jakby było niemowlęciem urodzonym zaraz po Chaimie i Oszrim. Ono zmieniło życie nas wszystkich.”

Pewnego zwykłego dnia spada na izraelską rodzinę, jak jastrząb na niczego nie spodziewającego się zająca, tragedia. Dzięki temu dostajemy przejmującą opowieść snutą z perspektywy czasu przez prawie każdego jej członków. Żonę/ matkę_ Simonę, kiedyś królową życia, dziś...,Kobiego_najstarszego syna przejmującego automatycznie rolę opiekuna rodziny, dwóch młodszych...

W ramach nadrabiania czytelniczych zaległości wreszcie sięgnęłam po powieść „Krasnoludki nie przyjdą”izraelskiej pisarki, Sary Shilo.

To wzruszająca, pełna emocji opowieść o życiu rodziny, która nagle została bez męża i ojca.

Simona Dadon zostaje wdową z gromadką dzieci. Jakby tego było mało, dopiero po śmierci małżonka kobieta orientuje się że jest w ciąży. Na świat przychodzą bliźniaki.
Simi, która dzięki obrotnemu mężowi żyła w spokoju i dostatku, nagle musi poradzić sobie sama. Okazuje się, że ci, którzy jeszcze niedawno nazywali się dobrymi sąsiadami albo przyjaciółmi, nie są skorzy do pomocy. Niektórzy cieszą się nawet, że rodzina popadła w biedę.

Jak Simona sobie poradzi?
Jej codzienność śledzi się z dużymi emocjami, tym bardziej, że dzięki wspomnieniom poznajemy przeszłość, która wcale nie była taka różowa jak mogło się wydawać. na początku.
Troska o dzieci, o dom, o przyszłość spędza jej sen z powiek, jednak kobieta się nie poddaje.

Autorka w interesujący sposób pokazała życie zwykłej rodziny, w której brakuje wielu rzeczy, ale nie brak miłości. Czy to jednak wystarczy, by przetrwać, w dodatku jeśli mieszka się blisko granicy izraelsko-libańskiej?

Każdego dnia na domy i głowy mieszkańców może spaść rakieta… Ludzie, mimo iż przywykli do grożącego niebezpieczeństwa i krycia się w schronach, tak naprawdę wciąż noszą w sobie strach. Bo czy tak naprawdę można przywyknąć do życia w ciągłym zagrożeniu?

„Krasnoludki nie przyjdą” to przejmująca, robiąca ogromne wrażenie opowieść. Niczego nie można tu być pewnym, akcja nie płynie z zawrotną prędkością, nieraz jest powolna, ale nigdy nie bywa przewidywalna. I to na pewno kolejny plus fabuły.

Wiarygodne i wzruszające są też kreacje bohaterów, do których czytelnik szybko się przywiązuje.

Książka do przeżycia i przemyślenia. Polecam szczerze.

W ramach nadrabiania czytelniczych zaległości wreszcie sięgnęłam po powieść „Krasnoludki nie przyjdą”izraelskiej pisarki, Sary Shilo.

To wzruszająca, pełna emocji opowieść o życiu rodziny, która nagle została bez męża i ojca.

Simona Dadon zostaje wdową z gromadką dzieci. Jakby tego było mało, dopiero po śmierci małżonka kobieta orientuje się że jest w ciąży. Na świat...

Uwielbiam książki, które mnie zaskakują. Tu miałam duet: fabuła i forma, tylko podbijają wrażenie inności życia w Izraelu.

Uwielbiam książki, które mnie zaskakują. Tu miałam duet: fabuła i forma, tylko podbijają wrażenie inności życia w Izraelu.

Wielogłosowa powieść o rodzinie.

Książka podzielona jest na cztery części, w których pięcioro członków rodziny przedstawia swoją opowieść.

Dotychczas szczęśliwa rodzina zostaje dotknięta osobistym dramatem, czyli tragiczną śmiercią ojca oraz dramatem ogólnym, czyli trwającymi atakami terrorystów.

Wszystko się zmienia, a życie już nigdy nie będzie tak kolorowe jak przedtem.

Podoba mi się zamysł oddania głosu matce, trzpiotowatym dzieciakom, dorosłemu synowi oraz dorastającej córce. Daje to szerokie spojrzenie na tę samą historię. Każdy jest poszkodowany na swój sposób, każdy na swój sposób przetwarza rzeczywistość i na swój sposób sobie z nią radzi lub nie.

Dlatego trudno powiedzieć jednoznacznie, o czym jest ta książka. I to kłopot, bo czytelnik musi uporządkować cały fabularny i stylistyczny bałagan, żeby wychwycić najważniejsze.

"Krasnoludki nie przyjdą" to opowieść o wielkiej przerwanej miłości, o psychicznym cierpieniu, o biedzie i frustracji, o marzeniach i trudnym dzieciństwie.

Dla mnie będzie to książka, o której dość szybko zapomnę, a to przez fatalny język i chaos fabularno-stylistyczny. Szczególnie trudna była perspektywna Simony, czyli matki i żony. Z jednej strony była to najczulsza i najsmutniejsza historia, z drugiej strony każde zdanie czytałam po kilka razy, by jakkolwiek zrozumieć, o czym było.

Zamęt i zmarnowany fantastyczny pomysł, chociaż wiem, że jest masa osób, którym ten sposób prowadzenia opowieści przypadł do gustu.

Wielogłosowa powieść o rodzinie.

Książka podzielona jest na cztery części, w których pięcioro członków rodziny przedstawia swoją opowieść.

Dotychczas szczęśliwa rodzina zostaje dotknięta osobistym dramatem, czyli tragiczną śmiercią ojca oraz dramatem ogólnym, czyli trwającymi atakami terrorystów.

Wszystko się zmienia, a życie już nigdy nie będzie tak kolorowe jak...

Życie to nie bajka. Krasnoludki nie przyjdą pomóc w potrzebie: posprzątać, naprawić, pocieszyć. Jakżeż to banalnie brzmi, prawda? Wyświechtały się te słowa z biegiem czasu i na nikim nie robią już wrażenia. Ot, kolejna oczywista oczywistość. Bywa jednak, że w jednej chwili, niczym za sprawą katiuszy spadających z nieba na małe izraelskie miasteczko, dotychczasowe życie wali się w gruzy i trzeba się zmierzyć z całym ciężarem tego, co naprawdę niosą ze sobą, te rzucane lekko na co dzień wyrażenia.

Kres beztroskich dni Simony Dadon nadszedł wraz ze śmiercią jej męża. Niegdyś miała wszystko: pieniądze, uznanie i podziw otoczenia. Dziś z dawnej świetności nie pozostało nic, bo kimże jest wdowa z sześciorgiem dzieci w na wskroś patriarchalnej społeczności? "Kiedy umiera mąż, kobieta powinna stać się na powrót dziewczyną, tą, którą była, zanim go poznała. Żeby mogła zacząć tam, skąd ją wziął. A nie, że zostawia ją samą z dziećmi na pustyni, kiedy jest już umęczona porodami." [1]

Wieczorem, w przeddzień szóstej rocznicy śmierci Masuda, kiedy na miasto po raz kolejny spadają katiusze, Simona zamiast jak zwykle udać się do schronu, idzie na pobliskie boisko, z nadzieją, że któraś z rakiet zakończy wreszcie jej obecną, żałosną codzienność. Wyzywając los jednocześnie opowiada nam o dniach pełnych goryczy i rozczarowania. O nieustannej harówce. O ludzkiej niechęci. O obłudnej litości podszytej złośliwą satysfakcją. "I nie ma dnia, żeby któraś nie przypomniała mi o erze Naszej Simony, erze królowej. Całą tę zazdrość, co mi się zbierała u nich przez lata przechadzek po miasteczku, oddają mi teraz z nawiązką. Ale nie hurtowo, o nie! Rata po racie mi dozują. Nie wiem kiedy skończy się ten dług." [2]

Pięknym językiem opowiada nam Simona swoją "niepiękną" historię. I choć z początku może się on wydawać nieco chaotyczny, to kiedy złapie się jego melodię, nie sposób nie dać się oczarować. Te krótkie, poszarpane zdania mają hipnotyzującą moc. W pełni też oddają zamęt jaki powstał w głowie kobiety, matki sześciorga dzieci, która poczuła, że więcej nie zniesie i zapragnęła, by to wszystko się wreszcie skończyło.

"Krasnoludki nie przyjdą" to historia rodziny, która popękała, a powstałe w momencie śmierci ojca rysy, tylko pogłębiały się z czasem. Pracująca całymi dniami matka niewiele czasu ma dla swoich dzieci, te więc muszą radzić sobie same. Autorka oddaje głos czworgu najstarszym, których opowieści ukazują nam ogrom zniszczeń, jakie wzrastanie samopas w poczuciu ciągłego zagrożenia, uczyniło w ich psychikach. Ma się wrażenie, że prócz adresu niewiele tych młodych ludzi łączy, choć bardzo chcieliby, żeby było inaczej...

Powieść Sary Shilo to przejmująco smutna pieśń rozpisana na pięć głosów, z których pierwszy i ostatni najmocniej rezonują w myślach po zamknięciu książki. Raport z beznadziei i rozczarowania matki oraz opowieść Eti, jedynej dziewczynki w młodszym pokoleniu, która postanawia zawalczyć o tę rodzinę. Rozstajemy się z Dadonami w tym samym czasie, w którym ich poznaliśmy, kiedy na miasteczko seriami spadają katiusze. To w ciasnym, wypełnionym strwożonymi ludźmi schronie, niepewna jutra młoda dziewczyna dochodzi do wniosku, że jeszcze nie wszystko stracone, i że trzeba podjąć próbę posklejania tego, co zostało. Bo warto... mimo wszystko. I to jest ta jedyna, mała iskierka nadziei na dwustu pięćdziesięciu stronach, z którą autorka zostawia nas, byśmy sami rozstrzygnęli czy ta historia ma szansę na pozytywny dalszy ciąg.

------
[1] Sara Shilo, "Krasnoludki nie przyjdą", Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2013, str. 12
[2] Tamże, str. 19

Życie to nie bajka. Krasnoludki nie przyjdą pomóc w potrzebie: posprzątać, naprawić, pocieszyć. Jakżeż to banalnie brzmi, prawda? Wyświechtały się te słowa z biegiem czasu i na nikim nie robią już wrażenia. Ot, kolejna oczywista oczywistość. Bywa jednak, że w jednej chwili, niczym za sprawą katiuszy spadających z nieba na małe izraelskie miasteczko, dotychczasowe życie wali...

„Krasnoludki nie przyjdą”, nie pomogą osamotnionej wdowie z sześciorgiem dzieci, która uważa, że powinno być inaczej (s.7,8 z 444 ebooka):
„..Kiedy umiera mąż, kobieta powinna stać się na powrót dziewczyną, tą, którą była, zanim go poznała. Żeby mogła zacząć tam, skąd ją wziął. A nie, że zostawia ją samą z dziećmi na pustyni, kiedy jest już umęczona porodami. A jej ciało poorane bliznami…”
„Krasnoludki nie przyjdą”, więc Simona wstaje „za piętnaście czwarta” i musi zmagać się z losem…
Niesamowita opowieść, której Jarosław Czechowicz poświęcił wyczerpującą recenzję, którą oczywiście polecam:
https://krytycznymokiem.blogspot.com/2013/02/krasnoludki-nie-przyjda-sara-shilo.html
Czechowicz kończy swoją ocenę słowami:
„..Sara Shilo napisała powieść gęstą od znaczeń i mocno przygnębiającą… …Takie bolesne książki potrzebne są po to, by zrozumieć, że życia nie przeżyją za nas krasnoludki; w całej jego gorzkości i smutku musimy to zrobić sami.”
Zgoda, lecz jest pewne „ale”… Uwielbiam mądrości żydowskie, jak i literaturę żydowską, począwszy od Bubera, poprzez Szolem Alejchema, Kacyzne, Singera, po Amosa Oza, lecz jest to żydostwo „europejskie”, a tu mamy afrykańsko-azjatyckie z wpływami arabskimi. Bohaterka pochodzi z Maroka, mieszka przy libańskiej granicy, a jej język obfituje w naleciałości arabskie. Skutkuje to również inną filozofią życiową i innymi obyczajami. Po przeczytaniu wpadłem w zadumę i odkryłem clou: tu nie ma rabbiego!!! I dlatego samotność pogłębia zmagania z losem. Przecież to rabbi pełni w pewnym stopniu rolę krasnoludków…
Wstrząsająca powieść, lecz ja jej w ogóle i w szczególe (np. związek Kobi z Simoną) nie przyswajam, jej atmosfera mnie męczy i wpędza w ponury nastrój. Więc nie mogę dać więcej niż 6/10

„Krasnoludki nie przyjdą”, nie pomogą osamotnionej wdowie z sześciorgiem dzieci, która uważa, że powinno być inaczej (s.7,8 z 444 ebooka):
„..Kiedy umiera mąż, kobieta powinna stać się na powrót dziewczyną, tą, którą była, zanim go poznała. Żeby mogła zacząć tam, skąd ją wziął. A nie, że zostawia ją samą z dziećmi na pustyni, kiedy jest już umęczona...

Lubię wkraczać na nieznane mi literackie ścieżki. Tym razem moja ciekawość zaprowadziła mnie na spotkanie z prozą wielokrotnie nagradzanej izraelskiej autorki Sary Shilo.

Krasnoludki kojarzą nam się z bajkami, fikcją, czymś nierealnym, a mimo wszystko wielokrotnie w ciągu zwyczajnych, codziennych czynności odwołujemy się do tego alternatywnego świata fantazji. Kto z nas, zwłaszcza będąc dzieckiem, nie liczył na pomoc małych pomocników, które szybko i sprytnie uprzątnęłyby pokój z porozrzucanych zabawek? Tytuł książki jest dosyć przewrotny, bo to nie jest bajka. To realizm i bezwzględna rzeczywiśtość.

Simona Dadon została na świecie sama z szóstką dzieci. Jej małżonek Mas'ud Dadon, nazywany królem falafela, został użądlony przez osę i padł bez życia w kałużę oleju. W tym tragicznym dla rodziny dniu Simona nie wie, że pod sercem nosi bliźniaki. Od tego momentu musi ze wszystkim radzić sobie sama, a katiusze lecą z nieba... Skończyła się era „Naszej Simony”, kobiety rozpieszczanej przez męża, podziwianej przez otoczenie, która żyła w dostatku i poważaniu.

"Szkoda, że nie mogę się rozerwać na dwadzieścia kawałków. Każdy kawałek rzuciłabym w inny kąt miasta, żeby chociaż jeden dostał katiuszą i wreszcie wszystko by się skończyło."

Książka Shilo jest zwyczajna i niezwykła zarazem. Opowiedziana z perspektywy poszczególnych członków rodziny podkreśla inne, ważne dla danego narratora/domownika, aspekty życia i skupia się na wydarzeniach dla niego najważniejszych. Ta żonglerka ukazywania życia rodziny pod różnymi kątami jest niebywale ciekawa. Bo nie dość, że każdy z nas w różnym wieku ma inne problemy, co innego zaprząta nam głowę, inne zagadnienia są tymi palącymi, to również posługujemy się innym językiem adekwatnym do wieku.
Powieść Shilo jest kalejdoskopem, który wyczarowuje unikalne, poruszające obrazy wykreowane ręką Simony, Itzika, Dudi, Kobi i Eti Dadon.

Książka Shilo jest odrębna, osadzona w obcych nam, ludzi Europy Zachodniej realiach, a zarazem uniwersalna. Z jednej strony autorka pokazuje uprzedzenia do Arabów i wyjątkowość narodu Izraela, z drugiej zaś kreśli historię, która mogłaby się wydarzyć w dowolnym miejscu na ziemi. A to wszystko opisane prostym, mocnym językiem z domieszką subtelnej, hipnotyzującej wirtuozerii.

"... ziarenka mojego śmiechu wybuchały jedno po drugim, a winogrona jego śmiechu pęczniały i puszczały sok, który od razu zmieniał się w wino. Mój śmiech i jego śmiech płynęły razem tamtym statkiem."

"Kiedy przychodzi mi do głowy jakaś myśl, to wyobrażam ja sobie bardziej jak wiatr. Wlatuje do środka foliowej torby, którą ktoś wyrzucił na ulicy, i podrywa ją do góry, aż widać tylko małą plamkę na niebie. A po jakimś czasie to już nawet ta plamka znika, i nie ma nikogo, kto by zwrócił uwagę, że jakaś myśl Dudiego przemknęła po świecie."

Książka Shilo jest niepozorna, a niesie potężny ładunek emocjonalny. Prosta, a wielowymiarowa. I na pewno warta przeczytania! Polecam serdecznie!
www.naczytniku.blogspot.com

Lubię wkraczać na nieznane mi literackie ścieżki. Tym razem moja ciekawość zaprowadziła mnie na spotkanie z prozą wielokrotnie nagradzanej izraelskiej autorki Sary Shilo.

Krasnoludki kojarzą nam się z bajkami, fikcją, czymś nierealnym, a mimo wszystko wielokrotnie w ciągu zwyczajnych, codziennych czynności odwołujemy się do tego alternatywnego świata fantazji. Kto z nas,...

Jest to chyba jedna z tych książek, które wdrążyły mi się głęboko w serducho i, mimo że rozstaliśmy się z jej bohaterami już kilka dni temu, uparcie nie daje o sobie zapomnieć. Nie chcę rozpisywać się o fabule, bo ta została już świetnie przedstawiona we wcześniejszych recenzjach, a ja mam tendencję do haotyczności. Między nami, nie zamierzałam nawet zabierać się za tą recenzję, ale coś w środku nie pozwala mi na odłożenie jej tak po prostu na półkę.
Zacznijmy z grubej rury - nie dostrzegłam w niej absolutnie nic radosnego lub dającego nadzieję. Nie znalazłam nawet jednej sytuacji, w której widać promyk słońca. Pierwszy rozdział był dla mnie jak podchody z trudnym przeciwnikiem, kolejne – ciężka i wyczerpująca bitwa. Odetchnęłam z ulgą, gdy przewróciłam ostatnią stronę i zdałam sobie sprawę, że nadal jestem w swoim pokoju, a na podwórko nie spadają żadne katiusze. Mało która powieść tak potrafi swego czytelnika wytargać i bezceremonialnie wypluć.
Przeplatały się we mnie różne nastroje – od współczucia przechodziłam w niedowierzanie, by zaraz znienawidzić daną postać, a po chwili już jej żałować i życzyć wyjścia na prostą. Autorka niezwykle trafnie uchwyciła portret człowieka wraz z jego słabościami i nietrwałością. Jej bohater nie jest waleczny i nieustraszony, nie biegnie na pomoc głodnym sierotom. Zamiast tego chakrakteryzuje się po prostu prawdziwością - z całym swoim ludzkim egoizmem, lękami i rozterkami. Najbardziej uderzająca była dla mnie część Simony, choć mocnego wyrazu nie odmawiam także fragmentowi Kobiego.
Całość jest dla mnie poruszającym portretem rodziny, z którą chyba nikt nie chciałby się utożsamiać. Czytając tę historię, miałam wrażenie, jakby pozwolono mi wślizgnąć się pomiędzy ich cztery ściany, usiąść w zaniedbanej kuchni i cichcem oderwać skrawek intymności, do którego wcale nie miałam prawa.
Jest to trudna historia, ale czy życie jest zawsze łatwe i przyjemne?

Jest to chyba jedna z tych książek, które wdrążyły mi się głęboko w serducho i, mimo że rozstaliśmy się z jej bohaterami już kilka dni temu, uparcie nie daje o sobie zapomnieć. Nie chcę rozpisywać się o fabule, bo ta została już świetnie przedstawiona we wcześniejszych recenzjach, a ja mam tendencję do haotyczności. Między nami, nie zamierzałam nawet zabierać się za tą...

W teorii wiem, że książka jest świetnie napisana. Jest przejmująca i zawiera wiele niezwykle trafnych i intelignetnych przypowieść. Niestety "męczyłam ją". Gdy siadałam do lektury, czułam się, jakbym miała odrabiać niechciane zadanie domowe.
Więc tak - uważam, że powieść jest bardzo wartościowa, ale przyjemności mi nie sprawiała.

W teorii wiem, że książka jest świetnie napisana. Jest przejmująca i zawiera wiele niezwykle trafnych i intelignetnych przypowieść. Niestety "męczyłam ją". Gdy siadałam do lektury, czułam się, jakbym miała odrabiać niechciane zadanie domowe.
Więc tak - uważam, że powieść jest bardzo wartościowa, ale przyjemności mi nie sprawiała.