Mówi się, że Kapitan schodzi na dno wraz ze swoim statkiem. Nie zostawia steru.
Tak samo Król nie powinien opuścić murów własnego zamku.
Co jednak zrobić w sytuacji, gdy jedynym możliwym rozwiązaniem jest ucieczka?

Okładka może zmylić. Owszem, akcja Króla Uciekiniera rozkręca się głównie za sprawą wprowadzonych do fabuły przez Jennifer A. Nielsen piratów, ale wydarzenia mają miejsce na lądzie, nie w morzu. Jaron, król Cathyi, którego poznałam dzięki lekturze Fałszywego księcia, musi zmierzyć się z kolejnymi przeszkodami. W walce nie tylko o tron, ale też spokój, bezpieczeństwo całego państwa. W krajach ościennych panują nieprzyjemne nastroje, a względny pokój w każdej chwili może zamienić się w wojnę.

Pamiętacie jak zachwycałam się pierwszym tomem? Jeszcze milszym zaskoczeniem był dla mnie fakt, gdy kontynuacja okazała się równie genialna. Może Trylogia władzy nie jest zbyt wyszukana, skomplikowana, nafaszerowana politycznymi i taktycznymi szczegółami, ale moim zdaniem to dobrze. Narrację prowadzi przecież chłopiec, co prawda, będący już królem, ale to wciąż bardzo młoda osoba! Dzięki temu wydarzenia opowiedziane są za pomocą prostego języka, tekst składa się głównie z dialogów i pędzącej akcji! Nie ma chwili oddechu i miejsca na nudę, kochani!
Jaron w tej części wykazuje się niezwykłą odwagą i odpowiedzialnością względem królestwa. Musi z powrotem stać się Sagiem, udawać chłopca z sierocińca. Wcielić się w postać zręcznego złodzieja i kłamcy, by przechytrzyć piratów. Książka mimo, że przedstawia szereg przeciwności losu, utrzymana jest w pozytywnym tonie - dopełnia tego zabawny główny bohater, wygłaszający kąśliwe uwagi, starający się być pozytywnym nawet w obliczu beznadziejnej sytuacji. Jaron jest niepokorny względem nikogo i niczego, rządzi się swoimi prawami. Dzięki temu jest niepowtarzalnym kompanem przygód, jakie oferuje czytelnikowi.

Strasznie mnie złości, że tom trzeci, wieńczący trylogię, nie został wydany w Polsce! Przecież to skandal, zwłaszcza że Wydawnictwo Egmont z tego, co wiem - nadal funkcjonuje. Poza tym, to trylogia z 2013 roku (dobra, The shadow throne zostało wydane w 2015)! Jak można wydać pierwsze dwa tomu i odmówić czytelnikom (i jednocześnie klientom!) poznania dalszej historii? Nieładne zachowanie, bardzo nieładne.

Król uciekinier kończy się takim zdaniem, że... Aż chce się czytać dalej! Widzę też, że kontynuacja była bardziej dojrzała, pojawiło się rodzące uczucie między bohaterami, poczucie odpowiedzialność względem korony i związane z tym obowiązki. Spokój w Cathyi ważniejszy jest od indywidualnych uczuć władcy... I co ja mam teraz zrobić?

Mówi się, że Kapitan schodzi na dno wraz ze swoim statkiem. Nie zostawia steru.
Tak samo Król nie powinien opuścić murów własnego zamku.
Co jednak zrobić w sytuacji, gdy jedynym możliwym rozwiązaniem jest ucieczka?

Okładka może zmylić. Owszem, akcja Króla Uciekiniera rozkręca się głównie za sprawą wprowadzonych do fabuły przez Jennifer A. Nielsen piratów, ale wydarzenia...