„Sekta Egoistów” była dla mnie bardzo ciężką lekturą. To cienka książka, ale ja czytałam ją stosunkowo długo. W kontynuowaniu podjętej czytaniny utrzymywała mnie tylko nadzieja, że w zakończeniu odnajdę sens tego pseudofilozoficznego bredzenia, które w swej debiutanckiej opowieści zaserwował Schmitt. Jednak tym razem końcowa volta autora nie zmieniła mojego postrzegania całości utworu i utwierdziła mnie w przekonaniu, że Schmitt pisząc o zagadnieniach natury egzystencjalnej używa języka, który do mnie nie trafia. Niby pisarz porusza niezwykle ważne kwestie: świadomość, sposób postrzegania świata, człowiek jako istota społeczna, szczęście, miłość, osamotnienie, obłęd, jednostka wybitna czy do wybicia, ale robi to w sposób, który mi nasuwa myśl, że nie warto przelewać na papier przemyśleń, od których umysł twórcy omdlewa od samozachwytu.

Istnieje oczywiście spore prawdopodobieństwo, że swoim małym rozumkiem nie ogarnęłam głębi tego utworu i zbyt ślepa jestem, by przyjąć do wiadomości prawdy w nim objawione. Ale przyznam szczerze, że kwestie percepcji rzeczywistości najbardziej lubię podlane sosem mechaniki kwantowej lub w wydaniu Zhuangziego. Niemniej jestem pod wrażeniem, jak konsekwentnie Schmitt realizuje swój pomysł na pisarstwo i jak szybko znalazł swój styl. Myślę, że każdy, kto przeczytał choć dwie książki tego pisarza, nie miałby problemu z odgadnięciem, kto jest autorem „Sekty Egoistów”. Uważam też, że Schmitt miał ciekawy pomysł na podwaliny specyficznej szkoły filozofii autorstwa Gasparda Languenhaerta, ale urzeczywistnił go słowami, które mnie nie przekonują, za to świetnie grają na strunach irytacji. Utwór ten na pewno będzie ciekawym kąskiem dla wielbicieli prozy Schmitta. Ci, którzy za nim nie przepadają, raczej nie nawrócą się na tę religię, za to umocnią w swej niechęci.

„Sekta Egoistów” była dla mnie bardzo ciężką lekturą. To cienka książka, ale ja czytałam ją stosunkowo długo. W kontynuowaniu podjętej czytaniny utrzymywała mnie tylko nadzieja, że w zakończeniu odnajdę sens tego pseudofilozoficznego bredzenia, które w swej debiutanckiej opowieści zaserwował Schmitt. Jednak tym razem końcowa volta autora nie zmieniła mojego postrzegania...