Miała być bomba, wyszła najwyżej petarda z odpustu. Ciemno, prawie noc miało mną wstrząsnąć, zachwycić, a jednocześnie przerazić. Nic z tego. Autorka zawiodła. Od książki nagrodzonej Nike wymagam czegoś więcej niż kiepskiej próby lekturę, która ma szokować tanimi nawiązaniami do naszej współczesnej Polski. Joanna Bator zrobiła to w bardzo nieumiejętny sposób, ale od początku. Zaczyna się intrygująco, Alicja Tabor po latach wraca do Wałbrzycha, by napisać reportaż o zaginionych dzieciach. Cóż, nie brzmi odkrywczo, ale z początku jest nieźle. Wałbrzych, w którym nigdy nie byłem, wygląda tragicznie, jak miasto brudu, biedy i patologii. Początkowo może zrobić to wrażenie na młodym i niedoświadczonym czytelniku, na mnie podobne sztuczki nie działają. Pierwsze bolączki pojawiają się wcześnie. Akcja jest leniwa, fabuła nie porywa, a klimat nie ratuje słabej treści. Styl, niby pełen magicznych metafor, przeplata się z prostackimi dialogami bohaterów i masą bluzgów na internetowym forum. Właśnie za forum obniżyłem mocno ocenę. Tutaj autorka poszła na całość i popłynęła. Prymitywizm, i nie chodzi tu o komentarze użytkowników, a sposób w jaki autorka widzi nasz świat. Bardzo czarny i bardzo biały. Podobnie drażnił mnie wątek z samozwańczym prorokiem i próba podprogowego przekonania nas, że takie rzeczy dzieją się na Krakowskim Przedmieściu. Kolejny minus to główna bohaterka, jej przeszłość i rodzina. Tanie kontrowersje. Mam wrażenie, że ta książka stoi na tanich kontrowersjach i pokazaniu, że nasz kraj jest dziki i zacofany. Wątek pedofilii i okrutnego wykorzystania dzieci jest szokujący i ciężki w wymowie. Tylko to jest przerażające. Reszta to folklor i mydlenie oczu. Książka nie jest dobra i wątek z księżną Daisy i zamkiem Książ tylko działał mi na nery. Joanna Bator chciała zszokować czytelnika i wyciągnęła na wierzch wszystkie brudy, całą biedę Śląska i co tylko się dało. Pewnie wielu będzie się zachwycało tą pozycją, ale nie ja. Ciemno, prawie noc jest zwyczajnie słabe, nudne i zaskakująco płytkie, gdzie wszystko jest jednoznaczne. Odradzam.

Miała być bomba, wyszła najwyżej petarda z odpustu. Ciemno, prawie noc miało mną wstrząsnąć, zachwycić, a jednocześnie przerazić. Nic z tego. Autorka zawiodła. Od książki nagrodzonej Nike wymagam czegoś więcej niż kiepskiej próby lekturę, która ma szokować tanimi nawiązaniami do naszej współczesnej Polski. Joanna Bator zrobiła to w bardzo nieumiejętny sposób, ale od...