„(...) May Kasahara ma rację – mam wokół siebie trochę za dużo kobiet.”

Czytelnik dzierży w dłoniach nie książkę lecz kawał książki czy to w formacie kieszonkowym czy normalnym. Pierwsza styczność nie jest łatwa, zrozumienie przychodzi wraz z kolejnymi rozdziałami, księgami.

Murakami opisuję spokojne a zarazem niespokojne życie Toru Okady.
Na myśl przychodzi mi gatunek anime typu: „harem”.
Jeden mężczyzna a wokół niego wiele dziewczyn, kobiet, przyjaciółek z którymi ma styczność.
Wręcz rozchwytywany do rozmów, bycia kompanem.

W sposób niejednoznaczny ukazuję nam się specyfika „pióra” Murakamiego.
Jak ktoś jest zagorzałym czytelnikiem książek owego autora, wie o czym mowa.

Nasz bohater jest przykładem stoika, nie targają nim zbędne emocje, które zaburzyły jego wewnętrzny spokój z przeciwnościami radzi sobie na swój „bezpieczny” (do czasu) sposób wraz ze swoim rozumowaniem, poglądem rzeczy (stanu) obecnych (obecnego).

Metafizyczne kobiety przykład Malty i Krety Kano.

Tak naprawdę... wszystko się rozjaśnia w ostatniej księdze...

„(...) May Kasahara ma rację – mam wokół siebie trochę za dużo kobiet.”

Czytelnik dzierży w dłoniach nie książkę lecz kawał książki czy to w formacie kieszonkowym czy normalnym. Pierwsza styczność nie jest łatwa, zrozumienie przychodzi wraz z kolejnymi rozdziałami, księgami.

Murakami opisuję spokojne a zarazem niespokojne życie Toru Okady.
Na myśl przychodzi mi gatunek...