zupełnie nie wiem co o niej myśleć i jak ocenić, bo poziom surrealizmu i nudy mnie zwyczajnie przerósł. mnóstwo wątków bez ładu i składu, które w żaden sposób się nie łączą (i z tego co czytam na koniec też się nie połączą XD).
wytrzymałam 250 stron, odpuściłam skonfundowana i zmęczona.

zupełnie nie wiem co o niej myśleć i jak ocenić, bo poziom surrealizmu i nudy mnie zwyczajnie przerósł. mnóstwo wątków bez ładu i składu, które w żaden sposób się nie łączą (i z tego co czytam na koniec też się nie połączą XD).
wytrzymałam 250 stron, odpuściłam skonfundowana i zmęczona.

Mimo iż Murakamiego uwielbiam, niestety ta książka mnie nie zachwyciła. Bardzo ciekawe były dla mnie wątki wojenne, natomiast wątek głównego bohatera w drugiej połowie książki bardzo się rozwlekł i rozmył w moim odczuciu. Trochę zabrakło mi też na koniec jakiegoś spoiwa łączącego wszystkie wątki i bohaterów.

Mimo iż Murakamiego uwielbiam, niestety ta książka mnie nie zachwyciła. Bardzo ciekawe były dla mnie wątki wojenne, natomiast wątek głównego bohatera w drugiej połowie książki bardzo się rozwlekł i rozmył w moim odczuciu. Trochę zabrakło mi też na koniec jakiegoś spoiwa łączącego wszystkie wątki i bohaterów.

Nawet nie wiedziałem jak bardzo potrzebowałem tej książki, znalazłem egzemplarz na ulicy przeczytałem i nie żałuję.

Nawet nie wiedziałem jak bardzo potrzebowałem tej książki, znalazłem egzemplarz na ulicy przeczytałem i nie żałuję.

Momentami smutnawa i nostalgiczna. Pod koniec troszkę mnie zmęczyła, ale niemniej polecam każdemu.

Momentami smutnawa i nostalgiczna. Pod koniec troszkę mnie zmęczyła, ale niemniej polecam każdemu.

Bardzo dobrze się czyta ciekawe wątki ale zakończenie zawodzi.

Bardzo dobrze się czyta ciekawe wątki ale zakończenie zawodzi.

Zachwycająca. Surrealizm, metaforyczność, oniryzm i absurdalny humor. W pewien sposób jest to poezja. I przeciwieństwo banału.
W świecie głównego bohatera panuje inny porządek niż w znanej nam rzeczywistości. Zasady wymykają się prawom logiki albo może działa tam zupełnie inna logika. Ciąg przyczynowo-skutkowy rządzi się prawami absurdu - fascynującego absurdu ;)

A jeżeli czytaliście "1Q84", to możecie znaleźć w tej książce sporo podobnych elementów (ale tak bardziej niż w innych książkach, bo wiem, że generalnie to wszystkie powieści Murakamiego mają wspólne akcenty),a nawet występuje jeden ten sam bohater (!). Ciekawe uczucie. Takie wrażenie połączenia między światami.

Krótko mówiąc, czytajcie, polecam. Chyba, że lubicie "normalne" książki i nie chcecie się stykać z dziwnymi rzeczami, które nie wiadomo jak rozumieć, to nie polecam.
Tu jest dziwacznie, nieprawdopodobnie, nieprzewidywalnie, surrealistycznie i dzięki temu fascynująco. Choć wcale nie baśniowo.

Zachwycająca. Surrealizm, metaforyczność, oniryzm i absurdalny humor. W pewien sposób jest to poezja. I przeciwieństwo banału.
W świecie głównego bohatera panuje inny porządek niż w znanej nam rzeczywistości. Zasady wymykają się prawom logiki albo może działa tam zupełnie inna logika. Ciąg przyczynowo-skutkowy rządzi się prawami absurdu - fascynującego absurdu ;)

A jeżeli...

Lektura tej książki przywiodła mi na myśl dwa nazwiska: Sartre i Proust. Pierwsze, ponieważ podczas czytania miałem mdłości. Drugie, bo po zakończeniu miałem ochotę udać się w poszukiwaniu straconego czasu.

Uważam, że Murakami to jeden z najbardziej przereklamowanych pisarzy współczesnych. Książka jest tak przeciętna jak pizza z osiedlowej pizzerii. Nie znalazłem w niej nic interesującego, ani na poziomie formalnym, ani językowym, ani konceptualnym, ani fabularnym. Najgorsze jest to, że każdego roku przed ogłoszeniem nazwiska laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury muszę wysłuchiwać peanów na cześć Murakamiego (i Kinga). Zwykła produkcja masowa, bez jakichkolwiek ambicji.

Lektura tej książki przywiodła mi na myśl dwa nazwiska: Sartre i Proust. Pierwsze, ponieważ podczas czytania miałem mdłości. Drugie, bo po zakończeniu miałem ochotę udać się w poszukiwaniu straconego czasu.

Uważam, że Murakami to jeden z najbardziej przereklamowanych pisarzy współczesnych. Książka jest tak przeciętna jak pizza z osiedlowej pizzerii. Nie znalazłem w niej...

Nie mogę oprzeć się wrażeniu że książka jest totalnie o niczym. Kilka ciekawych zdań i refleksji. Jeden dość zajmujący wątek a reszta mnie potwornie zmęczyła. I to epatowanie okrucieństwem, scena obdzierania że skóry ciężka do wytrzymania. Wiele wątków zdaje się być po nic, powieść mogłaby się toczy bez nich. I na końcu postać Cynamona, facet nie mówi ale za to.... No kurcze zna się na wszystkim... Programuje, konstuuje, sprząta na wysoki połysk, zna się na samochodach, gotowaniu a na końcu jeszcze potrafi założyć szwy. Ech... Szkoda czasu

Nie mogę oprzeć się wrażeniu że książka jest totalnie o niczym. Kilka ciekawych zdań i refleksji. Jeden dość zajmujący wątek a reszta mnie potwornie zmęczyła. I to epatowanie okrucieństwem, scena obdzierania że skóry ciężka do wytrzymania. Wiele wątków zdaje się być po nic, powieść mogłaby się toczy bez nich. I na końcu postać Cynamona, facet nie mówi ale za to.... No...

Są takie książki, o których nie trzeba mówić zbyt wiele.
Najzwyczajniej na świecie umieją poruszyć takie emocje w odbiorcy, że reklama im niepotrzebna. Bo i bez niej zostawią w twoim sercu mnóstwo przyjemnego ciepła i wzruszeń. Jeżeli więc Kawka nad morzem jest książką mojego życia, tak Kronika ptaka nakręcacza będzie książką mojej dorosłości.

Są takie książki, o których nie trzeba mówić zbyt wiele.
Najzwyczajniej na świecie umieją poruszyć takie emocje w odbiorcy, że reklama im niepotrzebna. Bo i bez niej zostawią w twoim sercu mnóstwo przyjemnego ciepła i wzruszeń. Jeżeli więc Kawka nad morzem jest książką mojego życia, tak Kronika ptaka nakręcacza będzie książką mojej dorosłości.

Dobry początek, a poźniej na sczeźnięcie. Japońska literatura jest tylko dla niektórych. Jak można zachwycać się serią przypadkowych, mdłych zdarzeń, czy naprawdę dla kogoś świadczą one o nieziemskiej kreatywności autora?

Dobry początek, a poźniej na sczeźnięcie. Japońska literatura jest tylko dla niektórych. Jak można zachwycać się serią przypadkowych, mdłych zdarzeń, czy naprawdę dla kogoś świadczą one o nieziemskiej kreatywności autora?