"Historia tuż po Igrzyskach Śmierci"...
ABSOLUTNIE NIE!
Każda z tych dwóch opowieści jest równie piękna, ale tak samo różna! Nie można mierzyć ich jedną miarką! Katniss i Tris to zupełnie różne bohaterki. W tym wypadku chciałabym skupić się na tej drugiej.

W "Niezgodnej" Tris otwiera się na nowo możliwości, jakie stawia przed nią życie, zakochuje się, podejmuje swoje decyzje, czego nie mogła robić przed zmianą frakcji. W "Zbuntowanej", jak mówi sam tytuł, zbuntowała się przeciwko panującym regułom. Była rebeliantką, gotową oddać swoje życie za innych, za osoby, które stanęły na jej drodze. W drugiej części serii bardziej uwydatniają się jej cechy rewolucjonistki, otwiera się również przed Tobiasem, jest mniej skryta. "Oddana" zaś to wisienka na torcie. Dobrym zabiegiem jest to, że Tris nie jest przywódcą rebelii, gdyż wtedy faktycznie, można by choć w tej rzeczy porównać ją do Katniss. Ale nie jest. Jest żołnierzem. Jest kilkunastoletnią dziewczyną, która widziała więcej niż niejeden wiekowy człowiek, więcej krzywd, więcej śmierci. Dojrzewa do tego, by wybaczyć bratu jego zdradę, by zapomnieć to, co zrobił Tobias, choć nie jest to łatwe, gdyż jeden z ich najbliższych przyjaciół stracił życie z powodu jego decyzji. Ale również jest już na tyle dojrzała emocjonalnie, że nie myśli przez pryzmat tego, że matka ją okłamywała na każdym kroku. Teraz zmienia myślenie na inne: jest powód, dla którego to zrobiła i ja dotrę do tego powodu. Kto by pomyślał, że Natalie Prior skrywała tak olbrzymią tajemnicę…

Akcja tym razem dzieje się w zupełnie nowym miejscu, bowiem okazuje się, że poza murami też żyją ludzie. Nasi bohaterowie, chcąc sprawdzić, co tam się znajduje, ruszają przed siebie, zostawiając w mieście nadchodzącą wojnę między bezfrakcyjnymi i Oddanymi - osobami, chcącymi przywrócić frakcje. Tris, Cztery, Christina, Uriah, Peter, Cara i Caleb dostają się na tereny rządowe. Zostają przyjęci z rozpostartymi ramionami i wygląda na to, że się ich spodziewano. Z czasem dowiadują się wielu rzeczy o swoim świecie, których zapewne woleliby nie wiedzieć. Po raz pierwszy słyszą nazwę swego miasta, Chicago. Co ważne, nie są jedynymi ludźmi żyjącymi w mieście otoczonym murem. Zostają poinformowani przez naukowców pracujących dla rządu, że są ich eksperymentem, na co wskazują kamery, pozwalające na podgląd tego, co dzieje się w każdej frakcji. Dociera do nich, że styl ich życia, podział na grupy to sztuczne środowisko, wytworzone przez tych ludzi, by oddzielić od siebie ludzi z uszkodzonymi genami i zdrowymi, których nazywano Niezgodnymi.

W przeciwieństwie do jej poprzedniczek, „Oddana” pisana jest z perspektywy Tris, jak również Tobiasa. Na początku nie wiedziałam, dlaczego Autorka postanowiła zmienić nieco formę, ale w momencie czytania ostatnich rozdziałów już wiedziałam.

Żałuję, że ta historia już się zakończyła. Trochę żałuję, że zakończyła się właśnie w taki sposób, ale gdy się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że kończąc się kolorowo, nie wywarłaby tak oszałamiającego wrażenia. Uwielbiam tę historię. Pozostanie ze mną tak jak „Igrzyska (…)”, które wielokrotnie przeczytałam, ale nie dlatego, że te opowieści są podobne. Nie. Dlatego, że zakończenie chwyta za serce, rani, pozostawia rozbicie i pytanie na ustach „dlaczego?!”. Na świeżo po lekturze, pozwalając płynąć łzom ku chwale Veronici Roth, uśmiecham się do siebie, starając się przyjąć do wiadomości, że to już koniec przygód Tris i Cztery, choć młodych, skrzywdzonych niesamowicie przez życie. Zwłaszcza jednego z nich, który żegnając się z ukochaną osobą dosłownie na kilka godzin, nie spodziewałby się finału tej wojny…

„Możemy być naprawieni. Naprawiamy siebie nawzajem.”

"Historia tuż po Igrzyskach Śmierci"...
ABSOLUTNIE NIE!
Każda z tych dwóch opowieści jest równie piękna, ale tak samo różna! Nie można mierzyć ich jedną miarką! Katniss i Tris to zupełnie różne bohaterki. W tym wypadku chciałabym skupić się na tej drugiej.

W "Niezgodnej" Tris otwiera się na nowo możliwości, jakie stawia przed nią życie, zakochuje się, podejmuje swoje...