Zdecydowałam się na fali sentymentu po przezabawnym "Angliku w Paryżu" Sandlera i to chyba był błąd: Sandler jest czarujący i dowcipny, ale Clarke'owi zabrakło tej lekkości i życzliwości, z jaką Sandler opisał przywary i słabostki Francuzów składające się na ich stereotypowy obraz - niechęć do używania języka innego niż francuski, swoisty typ kelnera, umiłowanie do jedzenia i strajkowania, krewkich kierowców.
Z książki wyłania się zatem obraz narodu aroganckiego i nieuprzejmego, którego urzędnicy i kelnerzy są wzorem pychy i pogardy, opisany tak, jakby autor próbował wyładować w poradniku całą swoją frustrację i złość na swoją paryską codzienność. Humor? Dowcip? Dystans? Nic z tych rzeczy.
Czy poradnik jest przydatny - nie wiem, nie miałam okazji sprawdzić i po takim "wstępie", przyznam szczerze, nie mam również chęci (Clarke jest bardzo przekonujący, jak widać), natomiast po lekturze zostało mi niejasne uczucie, że gdyby los rzucił mnie niespodziewanie do Paryża nadal nie miałabym pojęcia, jak nie zginąć, za to doskonale znałabym wszystkie wady i słabostki mieszkańców francuskiej stolicy.

Zdecydowałam się na fali sentymentu po przezabawnym "Angliku w Paryżu" Sandlera i to chyba był błąd: Sandler jest czarujący i dowcipny, ale Clarke'owi zabrakło tej lekkości i życzliwości, z jaką Sandler opisał przywary i słabostki Francuzów składające się na ich stereotypowy obraz - niechęć do używania języka innego niż francuski, swoisty typ kelnera, umiłowanie do jedzenia...