Dla tej książki powielam opinię z pierwszej części. Dodam, że ta w mojej opinii była lepsza, bo żwawsza, szybsza, ciekawsza, przygodowa czasem. A słodycz płynęła tu strumieniem, czasem zbyt wartkim i szerokim, ale od tego są chyba romanse:)

Dla tej książki powielam opinię z pierwszej części. Dodam, że ta w mojej opinii była lepsza, bo żwawsza, szybsza, ciekawsza, przygodowa czasem. A słodycz płynęła tu strumieniem, czasem zbyt wartkim i szerokim, ale od tego są chyba romanse:)

Drugi tom trochę mniej mnie zachwycił.

Drugi tom trochę mniej mnie zachwycił.

druga część napisana przez tą autorkę.fajna z lekkim niedosytem. pierwsza część mnie zachwyciła ta jest tylko ok. ciekawe jaka będzie trzecia część?
w tej części główną bohaterką jest JANE którą poznajemy troszkę w pierwszej części oraz drugi z braci James Lacey. ogólnie polecam.bardzo lubię sagi.

druga część napisana przez tą autorkę.fajna z lekkim niedosytem. pierwsza część mnie zachwyciła ta jest tylko ok. ciekawe jaka będzie trzecia część?
w tej części główną bohaterką jest JANE którą poznajemy troszkę w pierwszej części oraz drugi z braci James Lacey. ogólnie polecam.bardzo lubię sagi.

Po książkę sięgnęłam przez pomyłkę, ale stwierdziłam, że skoro już ją mam w domu, to przeczytam.

Nie była to bardzo porywająca lektura, ale jak na romans historyczny całkiem ciekawa książka. Kilko bohaterów wzbudziło we mnie bardzo negatywne uczucia (ale o to chodziło). Za to bohaterowie pozytywni to były takie nudne ciepłe kluchy.

Po książkę sięgnęłam przez pomyłkę, ale stwierdziłam, że skoro już ją mam w domu, to przeczytam.

Nie była to bardzo porywająca lektura, ale jak na romans historyczny całkiem ciekawa książka. Kilko bohaterów wzbudziło we mnie bardzo negatywne uczucia (ale o to chodziło). Za to bohaterowie pozytywni to były takie nudne ciepłe kluchy.

Bardzo lekka książka, idealna na lato. Dalsza część przygód rodziny Lacey. Tym razem nie o Willu i Ellie lecz o młodszym bracie hrabiego James'ie i przyjaciółcę "młodej alchemiczki" Jane. James nie może się pogodzić z prawdą, której doświadczył na wojnie, więc wypływa na pare miesięcy w podróż morską na rzecz królestwa. Jane coraz trudniej z tym, że młody Lacey uważa, że okrutnie odrzuciła bez sumienia zaręczyny jego brata, gdy dowiaduje się prawdy i wszystko się zmienia. Czy na lepsze? Dowiedzie się czytając tą zaskakującą powieść.

Bardzo lekka książka, idealna na lato. Dalsza część przygód rodziny Lacey. Tym razem nie o Willu i Ellie lecz o młodszym bracie hrabiego James'ie i przyjaciółcę "młodej alchemiczki" Jane. James nie może się pogodzić z prawdą, której doświadczył na wojnie, więc wypływa na pare miesięcy w podróż morską na rzecz królestwa. Jane coraz trudniej z tym, że młody Lacey uważa, że...

Na pewno mogę powiedzieć, że było więcej intrygi, ale czy była lepsza od pierwszego tomu? Na początku wydawało mi się, że tak. Ale po przeczytaniu już nie jestem tego taka pewna. Ogólnie książka trzyma poziom tak samo jak pierwsza część. Ale były momenty gdzie powiewało nudą.

Szybka zmiana Jamie’go wobec Jane, jego rozmamłańczy stan umysłu trwający przez większą część książki, wielka miłość do wszystkiego co robiło hrabiostwo Dorset na dłuższą metę zaczynało irytować. Wątki można było bardziej rozbudować, bo są zbyt ogólnikowe. Zatargi z synami zmarłego męża Jane, czy próba szantażu by wyszła za francuza to było coś czego było za mało. Za dużo o pierdołach.

Książkę bardzo lekko się czytało, ale jednak tu kończę swą przygodę z kronikami rodu Lacey.

Na pewno mogę powiedzieć, że było więcej intrygi, ale czy była lepsza od pierwszego tomu? Na początku wydawało mi się, że tak. Ale po przeczytaniu już nie jestem tego taka pewna. Ogólnie książka trzyma poziom tak samo jak pierwsza część. Ale były momenty gdzie powiewało nudą.

Szybka zmiana Jamie’go wobec Jane, jego rozmamłańczy stan umysłu trwający przez większą część...

"Demony miłości" to następna część "Kronik rodu Lacey", lecz autorka nie skupia się w tej historii głównie na Willu i Ellie, których zmagania z życiem i otoczeniem mogliśmy poznać w tomie pierwszym. Drugi przeznaczony jest dla lady Jane - kobiety, która sprzeciwiła się ojcu i podjęła ryzykowną decyzję o odrzuceniu propozycji małżeństwa z hrabią Dorset. Poznajemy ją bliżej, możemy zajrzeć jej w głąb duszy... jednym słowem dowiadujemy się o niej wszystkiego. Tak, jak sądziłam jeszcze podczas czytania Alchemii miłości, coś zaczęło dziać się pomiędzy Jamesem, młodszym Laceyem, a właśnie szanowną teraz już markizą Rievaulx.

Bardzo pozytywnym bohaterem, który trochę przyćmił głównych bohaterów nie tylko swoim wątkiem miłosnym z Milly, co po prostu sobą i swoim stylem bycia, był Diego - czarnoskóry Negr. Służył on Laceyom, był im wierny, stał się ich bliskim przyjacielem i nigdy ich nie zawodził. O takim słudze można było sobie tylko pomarzyć. Czasami aż trudno było uwierzyć, że to tylko człowiek, ponieważ był bardzo mądry, spostrzegawczy i błyskotliwy.

Jednak książka to nie tylko opowiadanie o romansach czy wielkiej miłości, lecz także dostrzec możemy co wojna czy wyprawy wojenne robią z psychiką człowieka. Może i jest to przelotny epizod w książce, aczkolwiek ja go wyłapałam, bo taki widok, jaki miał przed sobą James i bezradność, jaką czuł... nie życzmy tego nikomu, chociaż takie były wtedy realia.

Wiadomo także nie od dziś, że akcja fabuły rozgrywa się podczas panowania dynastii Tudorów. Dowiadujemy się paru ciekawostek o królowej Elżbiecie I, która rządziła w tym czasie. Nie powiem, że książka ta jakoś totalnie mnie zaskoczyła, lecz raczej bardzo miło spędziłam z nią czas - wczułam się w klimaty tej epoki i w język, którym pisze Edwards.

Mimo, iż ogólnie historia jest bez zarzutu, według mnie pierwszy tom jest na wyższym poziomie. Być może dlatego, że losy Willa i Ellie bardziej mnie ciekawiły? No cóż, nie jestem w stanie tego sprecyzować, lecz wiem, że "Demony miłości" otrzymują troszkę niższą ocenę od swojej poprzedniczki.
Czy polecam? Jeśli macie ochotę, czytajcie!

http://oxu-czytanie.blogspot.com/2015/04/demony-miosci-eve-edwards.html

"Demony miłości" to następna część "Kronik rodu Lacey", lecz autorka nie skupia się w tej historii głównie na Willu i Ellie, których zmagania z życiem i otoczeniem mogliśmy poznać w tomie pierwszym. Drugi przeznaczony jest dla lady Jane - kobiety, która sprzeciwiła się ojcu i podjęła ryzykowną decyzję o odrzuceniu propozycji małżeństwa z hrabią Dorset. Poznajemy ją bliżej,...

Życie w XVI wieku musiało być totalnie szalone. Jesteś sobie panną na wydaniu, na dodatek pochodzącą z tak zwanego "dobrego domu" i bach, pewnego pięknego dnia rodzina jest łaskawa życzyć sobie, abyś poślubiła tego czy tamtego gościa. Nie ma znaczenia, że ów kandydat do twej ręki ma lat siedemdziesiąt, cieszy się fatalną sławą i posiada trzy ręce. Nic w ogóle nie ma znaczenia. Poza jego tytułem i ewentualnie zawartością sakiewki. Dzisiaj wszyscy stanęliby w twojej obronie. Powstałyby setki profili na portalach społecznościowych, na których zbierane byłyby "lajki wsparcia", członkowie różnych organizacji przywiązywaliby się w twojej intencji do drzew i zapewniali miejsca w ośrodkach dla ciemiężonych kobiet, a większe i mniejsze autorytety nawoływałyby twą okropną rodzinę do natychmiastowego opamiętania się. Wtedy jednak, w tym nieszczęsnym XVI wieku, mogłabyś liczyć (w najlepszym razie) na kilka współczujących spojrzeń.

Wobec tego faktu Jane nieustannie zmuszona jest do prowadzenia samotnej i dość beznadziejnej walki ze swoją pazerną familią. Ojciec i brat mają obsesję na punkcie jej szybkiego zamążpójścia, bez zważania na fakt, że obsesja ta objawia się tuż nad grobem jej dopiero co pochowanego pierwszego męża. Nie ma też dla nich znaczenia, że dziewczyna od dawna jest zakochana w Jamesie Lacey'u, młodszym bracie hrabiego Dorset. I znowu, dzisiaj taka kobieta wyciągnęłaby z szafki wałek do ciasta i pogoniła braciszka, a tatusiowi pogroziła palcem. Wtedy mogła jedynie wziąć nogi za pas i zwiewać licząc na dużo, dużo szczęścia.

Wbrew pozorom wynikającym z poprzednich dwóch akapitów, bardzo lekka i niezobowiązująca to historia. Ja czytałam ją wyciągnięta na dużej huśtawce, z poduszką pod głową i zimnym sokiem pod ręką. Jeśli są książki stworzone specjalnie na lato, to z całą pewnością pisze je Eve Edwards. Żadnych naprawdę poważnych problemów, ani jednego uzasadnionego powodu do dramatyzowania nad losem bohaterów i nawet cienia wątpliwości co do zakończenia. Mama ukradła mi wszystkie części i na razie nie chce oddać, bo twierdzi, że właśnie się przy nich resetuje. Sami widzicie.

Podoba mi się też szata graficzna tej serii. Jest naprawdę przyjemna dla oka - i z zewnątrz, i wewnątrz. Tylko tytuły mocno zalatują klasycznymi harlequinami, chociaż przecież z drugiej strony każdy z nich dość wyraźnie nawiązuje do treści powieści.

Ale! Z czystym sercem polecam na jakiś ciepły, letni, wolny od pracy dzień :)

www.karriba.pl

Życie w XVI wieku musiało być totalnie szalone. Jesteś sobie panną na wydaniu, na dodatek pochodzącą z tak zwanego "dobrego domu" i bach, pewnego pięknego dnia rodzina jest łaskawa życzyć sobie, abyś poślubiła tego czy tamtego gościa. Nie ma znaczenia, że ów kandydat do twej ręki ma lat siedemdziesiąt, cieszy się fatalną sławą i posiada trzy ręce. Nic w ogóle nie ma...

Bardzo dobra! Nawet mój M przeczytał, pożyczył jeszcze mamie i siostrze :)

Bardzo dobra! Nawet mój M przeczytał, pożyczył jeszcze mamie i siostrze :)

Lekkie pióro, dwór królowej Elżbiety, perypetie miłości zakazanej i tej niepewnej swego, markizy, hrabiowie, koronki i aksamity.. Całość składa się na przyjemną i szybką lekturę tego romansu historycznego. I tyle ;)

Lekkie pióro, dwór królowej Elżbiety, perypetie miłości zakazanej i tej niepewnej swego, markizy, hrabiowie, koronki i aksamity.. Całość składa się na przyjemną i szybką lekturę tego romansu historycznego. I tyle ;)