Przyznam szczerze, że nie byłem w stanie wyobrazić sobie, by po bardzo dobrych dwóch pierwszych tomach "Przedksiężycowych", Kańtoch potrafiła ostatnią częścią całkowicie zatrzeć dobre wrażenie, jakie ta lektura na mnie wywarła.

I oczywiście nic takiego się nie stało. Zakończenie tej historii stoi na dokładnie takim samym, wysokim poziomie, jak w przypadku części numer jeden i dwa. Akcja musiała tym razem trochę przyspieszyć, trzeba było pozamykać wszystkie wątki, i trzeba przyznać, że wyszło to solidnie.

Zaimponowało mi w jaki sposób autorka zbudowała relacje panujące między Finnenem a Kairą. To co wydawało się najbardziej oczywiste, nie miało miejsca, zamiast tego czuć było pewien dystans, podziw, niedopowiedzenie. Świetne.

Niespodziewanie, na jedną z ciekawszych bohaterek wyrosła kapitan Tellis. Szkoda tylko, że było jakby mniej Brina Issy. Tutaj wydaje się, że autorka nie do końca wykorzystała potencjał tej postaci. Choć może taka miała ona być - niejednoznaczna i cały czas owiana mgiełką tajemnicy.

Tak czy siak, koniec wieńczy dzieło. Bardzo dobra seria, bardzo dobre jej zamknięcie.

Przyznam szczerze, że nie byłem w stanie wyobrazić sobie, by po bardzo dobrych dwóch pierwszych tomach "Przedksiężycowych", Kańtoch potrafiła ostatnią częścią całkowicie zatrzeć dobre wrażenie, jakie ta lektura na mnie wywarła.

I oczywiście nic takiego się nie stało. Zakończenie tej historii stoi na dokładnie takim samym, wysokim poziomie, jak w przypadku części numer...