,,Julia” to druga część ,,Kresowej Opowieści”. Akcja zaczyna się po zakończeniu II wojny światowej. Julia i jej córeczka Natalka zamieszkują pod Wrocławiem, próbując ułożyć sobie nowe życie. Julia nie ma żadnych wiadomości o losie Michała i jej uczucie zaczyna wygasać, zwłaszcza, że kobieta wciąż myśli o Izaaku. W końcu Michał wraca, jednak para nie potrafi od nowa ułożyć swoich relacji.

Druga część powieści rozgrywa się pod koniec lat dziewięćdziesiątych i na początku dwudziestego pierwszego wieku, kiedy to dwoje policjantów, Andrzej i Ewa, próbują rozwiązać zagadkę śmierci Michała. Podczas śledztwa partnerzy stykają się z trudną polsko – ukraińską historią.

Pierwsza część książki bardzo mi się podobała, kojarzyła mi się trochę z serialem ,,Dom”. Łysiak ciekawie opisał powojenne losy Kresowiaków w Ludowej Polsce. Pokazał też, że umie pisać o trudnych i niejednoznacznych relacjach. Ponownie zauroczyły mnie sceny z Julią i Izaakiem, dawno nie czytałam wątku miłosnego przepełnionego tak namacalnymi uczuciami. Bardzo ciekawy był również wątek romansu Michała oraz konfliktu z proboszczem.

Żałuję, że cała powieść nie została napisana tak jak jej pierwsza połowa. Bowiem druga(dłuższa) z Ewą i Andrzejem dłużyła mi się, może dlatego, że wolę czytać o ludzkich losach i uczuciach niż śledztwach kryminalnych. Samo śledztwo w sprawie Michała to było takie połączenie kryminału z rozliczaniem się z przeszłością. Mam lekki żal do autora, że w tak pięknie rozpoczętą powieść wtrącił współczesną politykę, co według mnie, zamiast uczyć zrozumienia i empatii, u wielu osób obudzi raczej negatywne emocje i skłoni do snucia rozmaitych teorii spiskowych. Podobały mi się jednak fragmenty o odradzaniu się ukraińskiego nacjonalizmu i powojennej przeszłości tego kraju, które jednak zostały wkomponowane w fabułę w sposób, który nie tworzy spójnej całości z wątkiem Andrzeja i Ewy. Sam romans między tą dwójką był bardzo przewidywalny, a stworzenie pod koniec trójkąta było dziwne i naciągane, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że zakończenie zostało urwane. Może przydałaby się kontynuacja, chociaż nie wiem, czy sięgnęłabym po nią z ochotą, bo o ile losy Michała i Julii mnie porwały, to część współczesna trochę mnie wynudziła.

Polecam obie części ,,Kresowej Opowieści”, jednak po ,,Julii” pozostał we mnie pewien niedosyt. Chciałabym poczytać o całym życiu Julii i Michała, ich reakcjach na wydarzenia historyczne, chciałabym także poznać dalsze losy bohaterów pierwszej części, np. Olgi czy Galiny. Sposób w jaki stworzył drugą część autor nie do końca mi odpowiada, jednak obie książki są dobre i warto je przeczytać.

,, Ludzie kochają się niezależnie od wieku, ale z upływem lat to jest już inna miłość. Pozbawiona młodzieńczych uniesień, szalonego bicia serca i tej pozytywnej zazdrości, ale za to miłość dojrzała, tolerancyjna i odpowiedzialna.”

,,Julia” to druga część ,,Kresowej Opowieści”. Akcja zaczyna się po zakończeniu II wojny światowej. Julia i jej córeczka Natalka zamieszkują pod Wrocławiem, próbując ułożyć sobie nowe życie. Julia nie ma żadnych wiadomości o losie Michała i jej uczucie zaczyna wygasać, zwłaszcza, że kobieta wciąż myśli o Izaaku. W końcu Michał wraca, jednak para nie potrafi od nowa ułożyć...