To moje w sumie chyba pierwsze podejście do szwedzkich kryminałów. Poprzedni tom ,,Księżniczki z lodu" był ciekawym połączaniem dramatu rodem z M jak Miłość oraz wątkiem pobocznym, który właściwie skradł moją uwagę swoją obyczajowością. Historia Eriki i Patrika swobodnie mogła by stać się bestsellerem pominąwszy wątek kryminalny, co oznacza że właśnie wątek obyczajowy sprzedał by się równie dobrze. TO właśnie główne postacie, Patrik i Erika, są kołem napędowym całej powieści, ich relacje pomiędzy sobą oraz relacje z rodziną czy znajomymi przykuwają chyba największą uwagę. Ich rozmowy i rozterki czyta się z wyważoną uwagą, która pozwala na krótkie odetchnięcia pomiędzy kolejnymi odkrywanymi faktami w sprawie toczącego się śledztwa. Prawie jak Policjanci i Policjantki z TV4...

Główny wątek kręci się wokół rodziny Hultów, których w książce jest całkiem sporo, licząc do tego kobiety z nimi związane. W połowie książki jeszcze myliły mi się poszczególne osoby, poziom pokrewieństwa był skomplikowany dla mnie niczym w Modzie na Sukces, a fabularne twisty pod koniec książki i rozwiązanie ostateczne zagadki w ogóle jest dla mnie niebotyczne. Tytułowy Kaznodzieja ma swoje momenty, jest on osobą, która tak naprawdę nakręciła cały główny wątek. Nie mniej całość czytało się przyjemnie. Autorka chyba w każdej swojej książce lubi wtrącać retrospekcje pomiędzy rozdziałami, podobnie jak to miało miejsce w 1 Tomie przygód Eriki, a i zapewne będzie miało miejsce w kolejnych tomach.

Ciekawi mnie sam sposób rozwikłania zagadki, a tym bardziej rzeczy z dziedziny medycyny. Nie będę tu spoilerował dokładnie o co chodzi, ale nie znalazłem wzmianki o tym iż naukowo medyczne rzeczy, którymi posługują się bohaterowie były konsultowane z kimś odpowiedzialnym, co na tle fabuły było niezwykle istotne^^

Co do książki jestem zadowolony, nie spodziewałem się wstrząsających momentów czy niesamowitych zwrotów akcji. Stwierdziłbym, że to po prostu skandynawskie kryminały, a dokładniej szwedzkie, człowiek wie co bierze do ręki, spodziewałem się po części tego co będę czytał. I powiem szczerze, ja to kupuję.

Odkąd moim sercem od wielu lat włada Norwegia, a Szwecja nie wydawała mi się nawet warta uwagi, po przeczytaniu już i aż! 2 tomów diametralnie muszę zmienić zdanie. Chętnie bym posiedział sobie z główną bohaterką na werandzie z kubkiem kawy wpatrzony w zachodzące nad morzem słońce. Baa nawet ponoć mają tam upały, a ja myślałem, że nad morzem jeżdżą na łyżwach:P Jeżeli wierzyć na słowo pisane autorki, Szwedzi to fajni ludzie, nie byli idealizowani; byli pokazani ze swej naturalnej strony, oczywiście było kilka irytujących osób w książce ale spokojnie, w Polszy też takich mamy^^

Dużo pisania o niczym, to nie dobrze. Polecam tak czy siak, biorę się za kolejny tom ,,Kamieniarza"; boję się, że w tym tempie mój portfel tego nie wytrzyma:/ żegnaj Fjalbacko...

To moje w sumie chyba pierwsze podejście do szwedzkich kryminałów. Poprzedni tom ,,Księżniczki z lodu" był ciekawym połączaniem dramatu rodem z M jak Miłość oraz wątkiem pobocznym, który właściwie skradł moją uwagę swoją obyczajowością. Historia Eriki i Patrika swobodnie mogła by stać się bestsellerem pominąwszy wątek kryminalny, co oznacza że właśnie wątek obyczajowy...