Zamykam oczy i przenoszę się do innego świata. Świata, w którym kiedyś byłam częstym gościem, ale przez ostatnie lata zgubiłam do niego klucz. Znów mam naście lat, głowę pełną marzeń i niezłomną wiarę, że świat stoi przede mną otworem. Kroczę zarośniętą ścieżką, a moje bose stopy miękko zapadają się w wilgotną od porannej rosy trawę. Nie waham się ani chwili. Idę pewnie. Choć nigdy tu nie byłam, znam każde źdźbło trawy, każdy liść, każdy kwiat. Z daleka widzę już stary, porośnięty bluszczem mur. Bez trudu odnajduję furtkę pokrytą drobnymi nitkami pajęczyn, na których, jak drogocenne klejnoty skrzą się kropelki rosy. Lekko zardzewiały klucz, który ściskam w dłoni bez problemu otwiera zamek. Stawiam stopę na chłodnym kamieniu i już tam jestem. W ogrodzie utkanym z moich marzeń, spowitym lekką mgłą zapomnienia, zroszonym kropelkami łez niewiary. Zanurzam twarz w pachnącym bzie. Upojona słodkim zapachem zrywam gałązkę w wpinam we włosy. Mój przyjaciel wiatr otuli mnie nieziemską wonią przy każdym podmuchu.

Przysiadam cichutko na kamiennej ławce obok pogrążonej w zadumie dziewczyny. Uśmiechamy się do siebie. Wyciągam książkę i zaczynam czytać. Lektura pochłania mnie do tego stopnia, że tracę rachubę czasu. Gdy zamykam powieść na ostatniej stronie, słońce stoi już wysoko na niebie. Ocieram łzy wzruszenia i spoglądam na moją towarzyszkę. Siedzi ciągle w tym samym miejscu z wzrokiem smutnie utkwionym w dal.
-Wszystko w porządku? – pytam
-Tak… po prostu … tak wiele się ostatnio działo w moim życiu – odpowiada – osiem lat temu jednego dnia straciłam dwie najbliższe mi osoby: mamę i mężczyznę, którego pokochałam pierwszą miłością. Byłam wtedy naiwną smarkulą wychowaną na książkach, które zawsze dobrze się kończyły. Tak mało wiedziałam o prawdziwym życiu. Tamtego dnia pokłóciłam się z mamą o jakieś głupstwo. Gdybym wiedziała, że już nigdy jej nie zobaczę… To piętno będę nosić już zawsze. A on po prostu odszedł. Jednego dnia mówił, że kocha, a drugiego już go nie było. Gdyby nie ciocia, nie wiem co by się ze mną stało. Opiekowała się mną przez te wszystkie lata. A ja nie byłam względem niej do końca uczciwa. W tajemnicy wysyłałam maile do tego, który mnie porzucił. Nie mogłam mu tego wybaczyć. Zniszczył mi życie. Od ośmiu lat opłakuję mamę i karmię się nienawiścią do Jakuba.

Patrzę, jak delikatne rysy dziewczyny napinają się, a jej twarz przybiera zacięty, pełen złości wyraz. Zacisnęła pięści i zatrzepotała długimi rzęsami, jakby chciała strząsnąć z nich wszystkie złe wspomnienia.
-W końcu zrozumiałam – ciągnęła dalej, że nigdy nie będę szczęśliwa dopóki nie zostawię za sobą tego co było. Wtedy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wszystko w moim życiu zaczęło się zmieniać. Dostałam pracę, o jakiej nawet nie marzyłam, mieszkam w pięknym, choć zniszczonym domu, pielęgnuję ogród z moich marzeń, no i pojawił się on, Łukasz… Może jest mi pisany?

Spojrzałam na trzymaną w dłoni książkę. Niewiele się zastanawiając podałam ją mojej towarzyszce. Dziewczyna z lekkim uśmiechem na twarzy zapatrzyła się w przepiękną, klimatyczną okładkę, a ja coraz bardziej zastanawiałam się czy to sen czy jawa. Fabuła powieści i to co przed chwilą usłyszałam splatały się w jedno.

Znów zamknęłam oczy i owiana zapachem róż, bzu i jaśminu poczułam ogromną wdzięczność. Za to, że znów potrafię marzyć. Za to, że znów goszczę w ogrodzie utkanym z marzeń, a w sercu rośnie wiara w spełnienie tego co sobie postanowię. Komu to zawdzięczam? Książkom takim jak „Ogród Kamili” i Autorkom takim jak Katarzyna Michalak.

Każdy człowiek to odrębna, często tragiczna historia. Jednak to jak przyjmujemy ciosy, których w życiu nie brakuje zależy wyłącznie od nas. Można pogrążyć się w rozpaczy i odciąć od świata, bądź iść dalej z podniesioną głową będąc bogatszym w doświadczenia. Właśnie tego uczą książki Katarzyny Michalak. Trzeba wierzyć w marzenia, a jednocześnie twardo stać na ziemi i szukać dróg, które prowadzą do celu. Tym razem Autorka pozostawia czytelnika w niepewności bowiem zakończenie jest otwarte i nie poznajemy do końca losów Kamili, Łukasza, Jakuba i innych bohaterów pojawiających się w powieści. Może powstanie kolejna część, która nam wszystko wyjaśni? Mam nadzieję, że tak.

„Ogród Kamili” to nie tylko opowieść o spełnionych marzeniach, ale także wzruszająca i pełna emocji historia o radzeniu sobie ze startą bliskiej osoby oraz poszukiwaniu miłości i własnego miejsca na ziemi. Dodatkowym walorem są przepiękne i bardzo romantyczne opisy gatunków róż umieszczane na początku każdego rozdziału. Cóż, zamarzyłam o własnym różanym ogrodzie. Jeśli ktoś z Was ma jeszcze wątpliwość, czy sięgnąć po tę powieść, niech spojrzy na okładkę, a zakocha się od pierwszego wejrzenia.

Recenzja pochodzi z mojego bloga http://sladami-ksiazki.blogspot.com/

Zamykam oczy i przenoszę się do innego świata. Świata, w którym kiedyś byłam częstym gościem, ale przez ostatnie lata zgubiłam do niego klucz. Znów mam naście lat, głowę pełną marzeń i niezłomną wiarę, że świat stoi przede mną otworem. Kroczę zarośniętą ścieżką, a moje bose stopy miękko zapadają się w wilgotną od porannej rosy trawę. Nie waham się ani chwili. Idę pewnie....