Kiedy Christie nie szarżuje i nie kombinuje na siłę jak to było w „Wielkiej czwórce”, a stawia na przemyślaną intrygę i dopracowaną fabułę to wychodzi jej naprawdę dobry kryminał. Albowiem „Zagadka Błękitnego Ekspresu” dobrym kryminałem jest – ma kameralny klimat, świetne tło społeczno – obyczajowe, niebanalne postaci (w tym rzecz jasna jak zwykle brawurowy Poirot), subtelne ale zabawne poczucie humoru, a intryga i zbrodnia same w sobie wzbudzają ciekawość. Zdecydowanie takie książki Christie lubię, które nie gonią czytelnika akcją w szalonym tempie już od pierwszej strony, a powoli wprowadzają w fabułę a potem sprytnie podsycają napięcie.

Aczkolwiek tym razem autorka za szybko straciła rozpęd, rozwiązania domyślić się można dość szybko co jednak nie zmienia to faktu, że bawiłem się świetnie do samego końca i że śmiało mogę polecić „Zagadkę”. Widać w tej książce jak na dłoni, że Agatha była świetną obserwatorką ludzi, którzy ją otaczali co bardzo dobrze przełożyła na stworzone i opisywane przez siebie postaci.

Kiedy Christie nie szarżuje i nie kombinuje na siłę jak to było w „Wielkiej czwórce”, a stawia na przemyślaną intrygę i dopracowaną fabułę to wychodzi jej naprawdę dobry kryminał. Albowiem „Zagadka Błękitnego Ekspresu” dobrym kryminałem jest – ma kameralny klimat, świetne tło społeczno – obyczajowe, niebanalne postaci (w tym rzecz jasna jak zwykle brawurowy Poirot),...