Może to zabrzmi dziwnie, ale cieszy mnie nieuchronność ludzkiego losu. Sam fakt, że są rzeczy ostateczne, niepodważalne daje mi grunt pod nogami. Życie uczy nas akceptacji zarówno tych dobrych, jak i złych rzeczy. Gdy wrócę myślami do książki Kate Atkinson Jej wszystkie życia, przebiega mi po plecach dreszczyk. Ekscytacja, przerażenie mieszają się z fascynacją i ludzką ciekawością, co by było gdyby…



Fabuła książki biegnie nieśpiesznie. Ursulę Todd poznajemy w chwili narodzin. Właściwie to jesteśmy świadkami jej pierwszej śmieci. Dziewczyna ma zdolność odradzania się i przeżywania życia na nowo. Są to swoiste cofnięcia w czasie, zmieniające bieg wydarzeń. Autorka z dużą starannością o szczegóły udokumentowała życie Ursuli, napisała kilka scenariuszy, wariantów wydarzeń. Jaki miała w tym cel?



Nie da się ukryć, że Kate Atkinson czaruje czytelników snując opowieść oderwaną od rzeczywistości, a jednocześnie dotkliwe realną. Paradoks? Być może, ale taka rozbieżność idealnie wpisuje się w klimat powieści. Podążając tropem Ursuli nawiązuje mi mimowolna więź między bohaterką, a czytelnikami. Podczas lektury tej niemal sześciuset stronicowej książki, trudno nie reagować emocjonalnie na następujące wydarzenia. Co ciekawe, nie trzymałam się kurczowo każdego z tych żyć, ich koniec nie wzbudzał we mnie silnych emocji. Żal i smutek zgubiłam gdzieś po drodze. A przecież mowa o śmierci, cierpieniu i wojnie. Samą mnie to zaskakuje, ale podświadome czułam, że to jeszcze nie koniec.

cd. http://www.zapachyksiazki.blogspot.com/2014/03/czowiek-jest-jak-plastelina-w-rekach.html

Może to zabrzmi dziwnie, ale cieszy mnie nieuchronność ludzkiego losu. Sam fakt, że są rzeczy ostateczne, niepodważalne daje mi grunt pod nogami. Życie uczy nas akceptacji zarówno tych dobrych, jak i złych rzeczy. Gdy wrócę myślami do książki Kate Atkinson Jej wszystkie życia, przebiega mi po plecach dreszczyk. Ekscytacja, przerażenie mieszają się z fascynacją i ludzką...