Jako dziesięciolatka przegryzłam dżdżownicę – taki głupi dowcip moich kuzynów. Biorąc pod uwagę, że nie zdążyli uciec od stołu, gdy z siostrami w trybie odrzutowym pozbyłyśmy się zawartości żołądków, myślę że jesteśmy kwita. Doświadczenie to wróciło do mnie przy lekturze debiutu pani Grocholi poprzez tytuł, ale także za sprawą odczuwanych mdłości, jakie towarzyszyły mi przy czytaniu książki.

Nic mi nie wiadomo na temat tego, żebym została kiedykolwiek zdradzona, sama też nie zdradzałam. No może myślą, ale było to chwilowe fantazjowanie bez chęci urzeczywistnienia śmiesznych rojeń. Uważam, że „Przegryźć dżdżownicę” zostanie zupełnie inaczej odebrane przez kogoś, kto zna doświadczenie zdrady z autopsji i przez kogoś, kto tylko o tym słyszał. Jak napisała pani Szymborska: ”Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono”.

Ciężko mi się czytało ten zapis emocjonalnego poszarpania bohaterki opowiadania. Zdrada człowieka, którego się kocha i z którym miało być się na zawsze, któremu się bezgranicznie ufa i wierzy, jest ogromną traumą. Pani Grochola doskonale pokazała ten zamęt, tą niepewność, to miotanie się bohaterki, jej wspomnienia i rozterki związane z teraźniejszością. Mogłam tylko wzdychać „Oj, Asiula, Asiula – pigułka szczęścia by Ci się przydała.” Jednak zaprezentowane przez pisarkę zachowanie się zdradzonej kobiety, jej stupor i zafiksowanie na osobie kochanki, po prostu działało mi na nerwy. A zakończenie całej historii jest wstrząsające…i bezsensowne.

Jednak nie mogę odmówić pani Grocholi mistrzostwa w zaprezentowaniu pewnej właściwości kobiet, której nie znoszę u moich koleżanek i u siebie samej. Na szczęście umiem już w porę powiedzieć „Stój szalona”. Chodzi o tę cudowną wyobraźnię, która jest ślepa na oczywistości, natomiast rzeczom nieistniejącym przypisuje niezwykłe znaczenia. Kobiety, czego nie wiedzą dokładnie, to sobie wymyślą i dopowiedzą, i będę w ten wytwór swojej fantazji mocno wierzyły. Bohaterka Grocholi staje się właśnie taką ofiarą własnych myśli. A czasami właśnie za dużo myśleć nie trzeba, czasami trzeba przejść na tryb standby, dać głowie odpocząć i nie popadać w paranoję.

Jako dziesięciolatka przegryzłam dżdżownicę – taki głupi dowcip moich kuzynów. Biorąc pod uwagę, że nie zdążyli uciec od stołu, gdy z siostrami w trybie odrzutowym pozbyłyśmy się zawartości żołądków, myślę że jesteśmy kwita. Doświadczenie to wróciło do mnie przy lekturze debiutu pani Grocholi poprzez tytuł, ale także za sprawą odczuwanych mdłości, jakie towarzyszyły mi przy...