Chodzi raczej o to, czego nie da się zrozumieć, jeśli się nie jest matką, o to,

że widzi się przed sobą nie dorosłego człowieka – nieokrzesanego, zarośniętego, niedomytego, bezczelnego potomka –z jego mandatami, brudnymi butami i skomplikowanym życiem uczuciowym. Widzi się wszystkich ludzi, jakimi kiedykolwiek był, złożonych w całość. Patrzyłam na Willa i widziałam niemowlę, które trzymałam kiedyś w swoich ramionach, ogarnięta pierwotnym zachwytem, nie mogąc uwierzyć, że stworzyłam ludzką istotę. Widziałam przedszkolaka, który łapie mnie za rękę, ucznia, który wyciera łzy wściekłości, bo dał się upokorzyć jakiemuś starszemu chłopakowi. Widziałam słabości, miłość, całą jego historię. A teraz prosi mnie, żebym unicestwiła to wszystko – nie tylko mężczyznę, ale i małe dziecko – całą tę miłość, całą tę historię.

Co robisz, jeśli chcesz uszczęśliwić osobę, którą kochasz, ale wiesz, że to złamie twoje serce?

Jest wiele rzeczy, które wie ekscentryczna dwudziestosześciolatka Lou Clark. Wie, ile kroków dzieli przystanek autobusowy od jej domu. Wie, że lubi pracować w kawiarni Bułka z Masłem i że chyba nie kocha swojego chłopaka Patricka. Lou nie wie jednak, że za chwilę straci pracę i zostanie opiekunką młodego, bogatego bankiera, którego losy całkowicie zmieniły się na skutek tragicznego zdarzenia sprzed dwóch lat.
Will Traynor wie, że wypadek motocyklowy odebrał mu chęć do życia. Wszystko wydaje mu się teraz błahe i pozbawione kolorów. Wie też, w jaki sposób to przerwać. Nie ma jednak pojęcia, że znajomość z Lou wywróci jego świat do góry nogami i odmieni ich oboje na zawsze.


Co tak naprawdę jesteście w stanie zrobić, aby uszczęśliwić osobę, która przeżyła niedawno tragedię? Jak sprawicie, aby ona miała chęć do życia? Czy jest coś co sprawi, że życie tej osoby się odmieni? Czy życie osoby niepełnosprawnej jest cokolwiek warte? Czy potrafisz walczyć?


Cytat z książki:

"Człowiek ma tylko jedno życie. I właściwie ma obowiązek wykorzystać je najlepiej, jak się da."


Moja ocena: 8,5/10

Wzruszająca książka. Historia, która może się wydarzyć w świecie rzeczywistym. Książka, która wywołuje skrajne emocje. Od śmiechu po łzy wzruszenia i smutku.
Książka pokazuje z jednej strony relację między dwojgiem ludzi, a z drugiej ciężkie życie osoby niepełnosprawnej. Niesie przesłanie, że ciężkie jest życie z niepełnosprawnością oraz, że osoby bliskie mają twardy orzech do zgryzienia, opiekując się osobą niepełnosprawną. I, że takie osoby jak Lou są aniołami i są niezbędne, by pomagać i próbować wszczepić chociaż odrobinę optymizmu osobom niepełnosprawnym.
Autorka zabiera nas w podróż po małym miasteczku. Jej bohaterowie są różnorodni, są dobrze wykreowani. Każdy z nich charakteryzuje się inną cechą. Widać to najbardziej między Lou, a Willem. Inna klasa społeczna, inne postrzeganie świata, inny styl życia. Lou i Will prowadzący rozmowę, ona stara się być miła i uprzejma, on sarkastyczny. Lecz z biegiem czasu się to zmienia. Akcja raz nabiera tempa, raz jest powolna. Dobra jest taka różnorodność. To pozwala nam nie zwariować.
Jest to lektura idealna na każdą porę roku. Nie jest wcale taka lekka jak się wydaje, ale trzeba dostrzec drugie dno tej historii, które sprawia, że człowiek zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem i doceniać to co ma.
Czytając ją wiele razy dostawałam blokady, mówiłam "STOP" i zamykałam książkę, aby po upływie 10 minut do niej powrócić. Nie trzyma napięcia jak porządny kryminał, czy thriller (czyt. Mróz). Lecz jest coś w niej takiego, że nie potrafisz zapomnieć o tej książce. Miałam wiele momentów w których śmiałam się oraz wiele momentów w których zbierało mi się na płacz. A nie raz chciałam rzucić książką mówiąc "Do cholery Will ogarnij się w końcu!". Tak właśnie na mnie działał, ale mimo wszystko go lubię.
Oczekiwałam dużo od tej książki i się nie zawiodłam. Jestem ciekawa czy film mi się tak samo spodoba i czy będzie dużo nieścisłości w porównaniu z książką.
Także, kto nie czytał niech żałuje.
Polecam Wam wszystkim książkę z tego względu aby się zaczytać i odnaleźć "drugie dno" tej książki. Tym, którzy czytali, a go nie znaleźli, może to czas aby się nad tym zastanowić i może wtedy znajdziecie to przesłanie.



Jednym słowem:



"Drugie życie"

Chodzi raczej o to, czego nie da się zrozumieć, jeśli się nie jest matką, o to,

że widzi się przed sobą nie dorosłego człowieka – nieokrzesanego, zarośniętego, niedomytego, bezczelnego potomka –z jego mandatami, brudnymi butami i skomplikowanym życiem uczuciowym. Widzi się wszystkich ludzi, jakimi kiedykolwiek był, złożonych w całość. Patrzyłam na Willa i widziałam...