Przyznaję się bezwstydnie – kupiłam tą książkę dla okładki. Szukałam czegoś na lato w stylu ‘szybko, łatwo i przyjemnie’. Postać czarnowłosej, porządnie ubranej kobiety (bez wyzywającego, dopasowanego gorsetu na ten przykład) z mieczem z miejsca przyciągnęła mój wzrok. ‘Taka fajna laska’, pomyślałam, ‘dobrze jej z oczu patrzy, może być ciekawie’. Do tego tytuł – Smocza Cesarzowa – sugerujący że będą smoki a kobitka będzie rządzić ich krajem, czy coś w tym stylu. No, jednym słowem wydawało się że znalazłam ideał - lubię smoki, fantasy z żeńskimi protagonistkami i odkrywanie nowego, ciekawego autora.

Niestety, to interesujące opakowanie nijak nie pasowało mi do faktycznej zawartości. Fabuła składała się z ciągu przygód grupy facetów, ‘bohatyrów’ księcia kijowskiego, którzy z różnych powodów albo nie dorośli albo cofnęli się w rozwoju. Aby nie zemrzeć z głodu i/lub zapić się na śmierć przyjmują od swego ‘pracodawcy’ różne ciekawe misje w zamian za wikt i opierunek. Trzeba zmieść jakiegoś nieposłusznego zbója z powierzchni świętej Rusi? Nie ma sprawy! Ukarać nieposłusznych Waregów, którym zapragnęło się rabunku? Fajno! Zapolować na smoka? A co tam, raz kozie śmierć!

Przewodzi im Ilia Muromiec i Mikuła Sielanin a kompania to generalnie umięśnione nieroby, nieudaczniki, wygnańcy i infamisy które najpierw walą łbem w mur a potem (jeśli wogóle) myślą. Może chcecie wiedzieć gdzie się podziała ta laseczka z okładki? Już wyjaśniam. Niejaka Baba Jaga pojawia się w połowie książki; jest i do końca pozostanie postacią drugoplanową. Jak widzicie tytuł pasuje jak ulał, nieprawdaż? W dodatku Jaga kontroluje 1 (słownie: jednego) smoka i 0 (słownie: zero) imperiów więc taka z niej cesarzowa jak ze mnie księżniczka. Jej smok, Rudoróg, jest bardziej podobny do wrednego dinozaura niż do inteligentnego przedstawiciela fauny z paszczą zionącą ogniem. Ten smok nie mówi, nie myśli, nie robi solidnego wrażenia, przypominając raczej wiatraki z którymi walczył Don Quixote. Nie takie smoki cenię w mojej fantasy. Nasza banda uroczych gentlemanów zrobi wszystko aby ich pokonać i w miarę możliwości ukatrupić ale znacznie ważniejszy od Jagi i smoka jest Tugarin, zły czarownik który ma zakusy na zostanie bogiem i który w pierwszej części poważnie zalazł bohatyrom za skórę. Zemsta święta rzecz…tylko że nie o tym miała być ta powieść i nie takich historii oczekiwałam…

Mitologia Czeremisów i innych UrgoFinów była nawet fajna, choć podana w lekko zgagowatej formie infodumpów. Tak jakby autor chciał za wszelką cenę przypomnieć jak to drzewiej bywało – jeden gościu siedział i opowiadał, reszta słuchała albo spała. Jedna taka scenka byłaby ok, kilka – kilkanaście to gruba przesada.

Przyznaję się bezwstydnie – kupiłam tą książkę dla okładki. Szukałam czegoś na lato w stylu ‘szybko, łatwo i przyjemnie’. Postać czarnowłosej, porządnie ubranej kobiety (bez wyzywającego, dopasowanego gorsetu na ten przykład) z mieczem z miejsca przyciągnęła mój wzrok. ‘Taka fajna laska’, pomyślałam, ‘dobrze jej z oczu patrzy, może być ciekawie’. Do tego tytuł – Smocza...