Żałuję, że nie mogę się cofnąć w czasie i postąpić inaczej w wielu sprawach. Powiedziałabym swojej siostrze: nie. Nigdy nie błagałabym matki, by porozmawiała z ojcem. Zasznurowałabym usta i przełknęła te nienawistne słowa. Albo chociaż uściskałabym siostrę, mamę i tatę po raz ostatni. Powiedziałabym, że ich kocham. Żałuję... tak, żałuję.

Z takim opisem możemy się zapoznać z tyłu książki. Jak go przeczytałam to pomyślałam sobie, że już bohaterka jest czegoś winna. I może w małej części tak było, ale nie do końca.

Alicja Bell mieszka razem z mamą, tatą i młodszą siostrą Emmą. Ich życie nie różni się od innych, oprócz tego, że nie mogą nigdzie wychodzić po zmroku z domu. Chociaż Alicja wiele razy chciała zostać u kogoś na noc czy pójść na randkę - ojciec za nic nie pozwalał im wystawić nosa na dwór o późnej porze, bo są tam potwory. Dziewczyna nie mogła pojąć o co chodzi ojcu i zawsze twierdziła, że jest chory. Lecz pewnego dnia, gdy Alicja ma urodziny i Emma koniecznie chce wystąpić w recitalu, który skończy się dopiero po zmroku. Alicji udaje się przekonać mamę, żeby porozmawiała o tym z ojcem i tak udają się na ostatni występ razem. Jak się okazało był to zły pomysł. Gdy Alicja zostaje sama - zamierza pomścić śmierć rodziny.

Bardzo się cieszę, że miałam okazję przeczytać książkę pani Showalter. Mimo, że jest to typowa młodzieżówka pisana prostym językiem, poczułam się mile zaskoczona i treść mnie pochłonęła.
Podobało mi się to, że główna bohaterka była jak na swój wiek bardzo dojrzałą osobą. Chociaż podejmowała dość szybkie decyzje i nie zawsze, a raczej rzadko się kogoś słuchała.
Pierwszy raz czytałam książkę o tematyce zombie i powiem, że sposób w jaki autorka je przedstawiła naprawdę mnie zaskoczył. Oczywiście pozytywnie. Mi się zombie kojarzą wyłącznie jako żywe, śmierdzące trupy, które wyłażą z grobu. Ale tu było to przedstawione trochę inaczej i bardzo mi się to spodobało. Szkoda tylko, że w tytule "zombie" jest spolszczone. Jak dla mnie o wiele lepiej wygląda w oryginalnej wersji.

Jako, że jest to książka młodzieżowa nie braknie w niej wątku miłosnego. Ale wiecie co? Nie przeszkadzało mi to tu. Za to bardzo fajne były wizje między Alicją a Colem. Było to takie inne i niecodzienne.
Autorka postarała się o barwne opisy np. podczas walki z zombie. Jednak chyba dla mnie było za mało samych konfrontacji z potworami. Ale to tylko moje odczucia. Jest jeszcze coś o czym muszę wspomnieć. Nie zabrakło dobrego humory. Były momenty, w których zaczęłam się śmiać do książki. I za to ode mnie duża pochwała.

W książce jest jeszcze postać, która wywarła na mnie duże wrażenie. A jest to mianowicie Kat - przyjaciółka Alicji. Pokazuje ona, że nie warto się przejmować głupotami. Trzeba być pewnym siebie, i że nie wolno pozwolić na to, żeby ktoś przejął nad nami kontrolę. Było już wiele postaci, które dały mi do myślenie, ale to jest tak naprawdę pierwsza postać, do której będę powracać w złych momentach.

Podsumowując Alicja w Krainie Zombi wywarła na mnie duże wrażenie. Jest w niej dużo niezwykłych zwrotów akcji i nie można się przy niej nudzić. Polecam ją wszystkim, którzy lubią niezwykłe rzeczy.

Żałuję, że nie mogę się cofnąć w czasie i postąpić inaczej w wielu sprawach. Powiedziałabym swojej siostrze: nie. Nigdy nie błagałabym matki, by porozmawiała z ojcem. Zasznurowałabym usta i przełknęła te nienawistne słowa. Albo chociaż uściskałabym siostrę, mamę i tatę po raz ostatni. Powiedziałabym, że ich kocham. Żałuję... tak, żałuję.

Z takim opisem możemy się zapoznać...