,,Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.''

To najlepsza część ze wszystkich trzech, pierwszych tomów!
Tyle nieoczekiwanych zwrotów akcji, napięcia, zaskakujących momentów, emocji, wrażeń...A nawet i łez, gdyż obok śmierci małego Maxa nie da się przejść obojętnie.

Może zacznę od najważniejszej rzeczy:
Już od samego początku bardzo polubiłam postać Bane'a, ale nie spodziewałam się, że ten czarownik wzbudzi we mnie aż tyle sympatii. Magnus i Alec jako para - pani Clare, nie mogła pani trafić lepiej!
Kocham czytać fragmenty z ich udziałem, a obaj panowie oficjalnie stają się moimi faworytami w ,,Darach Anioła''. Ich pocałunek w Sali Anioła bezcenny!

"- Twoje miasto zostało zaatakowane. Czary ochronne przestały działać, ulice roją się od demonów, a ty chcesz wiedzieć, dlaczego do ciebie nie zadzwoniłam?
Alec zacisnął zęby.
- Tak, chcę wiedzieć, dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś.
(...)
- Jesteś idiotą.
- To dlatego do mnie nie zadzwoniłeś? Bo jestem idiotą?"

Dalej mamy wątek z Valentinem, który mimo wszystko według mnie jest bardzo interesującą postacią. Z jednej strony nienawidził Podziemnych, Clave oraz za wszelką cenę pragną stworzyć własne 'imperium', popadając przy tym w obłęd. Z drugiej natomiast, wiemy, iż kochał Jocelyn, uczynił swojego syna potworem, lecz mimo wszystko wychował go, traktował jak kogoś cenniejszego od reszty. Świadczy o tym choćby sama rozmowa w jaskini, gdzie po zachowaniu Valentine'a było widać pewnego rodzaju więź z Sebastianem, o ile tak to można nazwać. Ponadto potrafił się przyznać do własnych uczuć jakie żywił kiedyś do poszczególnych osób, nie próbował się ich wyprzeć.
Na ten temat można byłoby dyskutować bardzo długo, a w każdym razie Morgenstern świetnie odegrał tutaj rolę czarnego charakteru.

Zaskakujący był również fakt, gdy okazało się, że w celi obok Simona przez cały czas siedział Hodge. Może niepotrzebnie, ale było mi go żal. Nie zasługiwał na śmierć z ręki Sebastiana, nie w taki sposób.

W tej części widać wyraźnie zmianę, jaka nastąpiła w postępowaniu bohaterów. Stali się dojrzalsi, bardziej odpowiedzialni, musieli dokonywać trudnych wyborów, ryzykując przy tym nieraz życie.
Jestem pod wrażeniem tego, że jeszcze ani razu nie doszukałam się żadnego niedopatrzenia, choćby drobnego szczegółu, który pozostałby niewyjaśniony. Jak widać Pani Clare stworzyła świat Nocnych Łowców solidnie się do tego przykładając. Wielki szacunek dla tej autorki!

Po tym tomie mogę stwierdzić, iż jest to jedna z lepszych serii książek jakie czytałam. Znalazłam tu wszystko, czego oczekiwałam od lektury, wszystko o czym chciałam przeczytać.
Teraz w pełni rozumiem cytat umieszczony na okładce książki:

,,Seria Dary Anioła to opowieść o świecie, w którym lubiłabym żyć. Piękne''

,,Ludzie nie rodzą się dobrzy albo źli. Rodzą się z pewnymi skłonnościami, ale liczy się sposób, w jaki żyją. I to, jakich ludzi poznają.''

,,Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.''

To najlepsza część ze wszystkich trzech, pierwszych tomów!
Tyle nieoczekiwanych zwrotów akcji, napięcia, zaskakujących momentów, emocji, wrażeń...A nawet i łez, gdyż obok śmierci małego Maxa nie da się przejść obojętnie.

Może zacznę od najważniejszej...