Rozpamiętując swoje nieszczęście,uchodźcy błyskawicznie tracą poczucie rzeczywistości,a zatracając się w bólu,dochodzą do wniosku,że krzywda,jakiej doznali,jest wystarczającym powodem,by oczekiwać od innych zadośćuczynienia i opieki.Z ofiar przepoczwarzają się w pasożyty,bierne,pełne roszczeń,żalu i złości do wszystkich,także-a nawet przede wszystkim-do tych nielicznych,którzy im pomagają i którzy się ich losem przejmują. Nie maja odwagi przyznać,że wszystko,co składało się na ich dotychczasowe życie,przepadło na zawsze.Nie maja siły otrząsnąć się z nieszczęścia,stanąć na nogi.Uzależnieni coraz bardziej od pomocy,umożliwiającej jedynie dalsze istnienie,przejawiają mentalność niewolników pozbawionych wszelkich oczekiwań,aspiracji,inwencji.

Rozpamiętując swoje nieszczęście,uchodźcy błyskawicznie tracą poczucie rzeczywistości,a zatracając się w bólu,dochodzą do wniosku,że krzywda...

Zawód dziennikarza ma w jakimś sensie wpisaną w siebie zdradę. Nakazuje zdobywać zaufanie ludzi, wyciągać ich za zwierzenia. Po to jedynie, by je potem rozpowiedzieć, ujawnić. Dla poczucia dobrze spełnionego obowiązku, satysfakcji, poklasku, nagród. Jedynym i wystarczającym usprawiedliwieniem tego nadużycia cudzej ufności ma być poznanie prawdy.

Zawód dziennikarza ma w jakimś sensie wpisaną w siebie zdradę. Nakazuje zdobywać zaufanie ludzi, wyciągać ich za zwierzenia. Po to jedynie, ...

Po mojemu sprawy raz zaczęte należy doprowadzać do końca.Inaczej lepiej ich w ogóle nie podejmować,bo wymykają się nieprzewidywalnie.Jak luźne końce mogą zostać podjęte przez innych,poprowadzone nie tam, gdzie się chciało,nie tam,gdzie trzeba.

Po mojemu sprawy raz zaczęte należy doprowadzać do końca.Inaczej lepiej ich w ogóle nie podejmować,bo wymykają się nieprzewidywalnie.Jak luź...