Wspaniały styl Zafona, który kocha tak wielu ludzi, tworzy w książce niepowtarzalną, magiczną atmosferę podobnie jak w Cieniu wiatru. Jednak o ile Cień wiatru jest osadzony w całkowicie realnym świecie, o tyle Gra anioła... nie jest. Mamy tutaj wiele wątków, które na początku zdają się być dość zwyczajne, i sugerują podobny do Cienia realizm ich poprowadzenia i rozwiązania. Jednakże z biegiem czasu napotykamy na zdarzenia co najmniej dziwne i niewyjaśnione. Zastanawiać się można: co to za magia? Kim jest Corelli? Czy jest Lucyferem? Upadłym aniołem? Czy faktycznie wyleczył Davida z nowotworu w trakcie jego dziwnego snu? Sporo tu wątków i postaci niewyjaśnionych, których interpretacja poprzez motywy religijne sama się narzuca w związku z ogromną ilością odwołań do religii w treści. Jednak dla mnie najbardziej sensowne jest inne wyjaśnienie. Znaki zapytania w książce mnożą się, a poziom nierealności rośnie wraz z bliskością końca książki. Podobnie jak… postępuje choroba psychiczna Davida. W miarę jej nasilania jego osobowość się zmienia, ogarnia go szaleństwo, nie bez powodu Isabella nazywa go Panem Hyde. Najprościej chyba wyjaśnić wszystko rozdwojeniem (co najmniej) jaźni. Gdy przyjmiemy takie wyjaśnienie, wiele rzeczy wskakuje na swoje miejsce i zaczyna pasować. David tworzy sobie jakby swoje alter ego, opętanego manią tworzenia literatury Corellego, z którym „prowadzi” rozmowy i na którego zamówienie pisze płatną książkę, którą z czasem zaczyna nienawidzić. Być może to reminiscencje pisania płatnej powieści w odcinkach, której nie może sobie wybaczyć, bo duma pisarska mówi mu, że to gorszy rodzaj sztuki, że prawdziwa twórczość to pisanie „od siebie”. Sam inspektor zresztą mówi, że od kiedy go zna, ten nosi w klapie znaczek anioła. Gdy go gubi, ten znajduje się w skrzyni z manuskryptem, co wyjaśniłoby późniejsze zdarzenia: np. to, co w pamięci Davida było jedynie ofuknięciem Cristiny za przeglądanie jego dokumentów, prawdopodopodobnie faktycznie skończyło się rękoczynami i szamotaniną, a znaczek wpadł do skrzyni. Cristinę, udręczoną nieszczęśliwym życiem z mężem i tęsknotą za dawnym Davidem, przeraziła jego zmiana tak bardzo, że – w wielkim skrócie – postradała ostatecznie zmysły. Gdy inspektor w celi przedstawia swoją wresję wydarzeń opowiedzianych przez Davida, jest ona zupełnie inna. Chora jaźń Davida po prostu nie pamięta realnych wydarzeń, jest zniekształcona postępującą chorobą. Jego mózg nie rejestruje narastającej agresji działań Davida wobec znanych mu ludzi i zdarzeń, które zniekształcone jego chorą duszą splatają się w nieprawdopodobną historię, obaloną zresztą przez inspektora. Przykładowo gdy relacjonuje rodzicom Izabelli, jak pogonił prętem napastników, potem okazuje się, że „w okolicy grasuje bandyta, który zmasakrował dwóch robotników żelaznym prętem”. Zupełnie jak Mr Jekyll and Mr Hyde. Co do zakończenia, chyba to najtrudniej wyjaśnić, skoro mamy do czynienia z absurdalnym poziomem nierealności (nieśmiertelność) i jednocześnie całkowicie realnym listem od Isabelli. Być może to właśnie miłość do przyjaciół jst ostatnim, co trzyma ‘przytomną’ część jaźni Davida jeszcze przy życiu. Zaś ta druga, chora.. nie może wybaczyć sobie śmierci Cristiny więc wymyśla sobie karę-klątwę w postaci małej Cristiny, którą ma przeżyć: wychować i doświadczyć jej dorastania, a potem śmierci. Czy to ma sens? Nie wiem. Czy w ogóle można mówić o nim w odniesieniu do człowieka, który postradał zmysły? Ale przecież jest pięknym człowiekiem w swej „zdrowej” jaźni. I tego się trzymajmy.

Wspaniały styl Zafona, który kocha tak wielu ludzi, tworzy w książce niepowtarzalną, magiczną atmosferę podobnie jak w Cieniu wiatru. Jednak o ile Cień wiatru jest osadzony w całkowicie realnym świecie, o tyle Gra anioła... nie jest. Mamy tutaj wiele wątków, które na początku zdają się być dość zwyczajne, i sugerują podobny do Cienia realizm ich poprowadzenia i rozwiązania....