O Grze Anioła napisano już wiele, dlatego postaram się wspomnieć o niej krótko. To moja druga książka Zafona którą czytałam, ale również wspaniała i fenomenalna. Jest ona zdecydowanie mroczniejsza niż "Cień Wiatru", ale równie wciągająca. Bywały chwile, że czytając Grę Anioła wieczorem, sama w pokoju miałam wrażenie, że ktoś nagdle pojawia się za moimi plecami. Książka ma klimat, porusza wiele ważnych do tej pory tematów. Pokazuję grę życia i śmierci, a jeśli myślisz, że po pierwszych szokujących wydarzeniach nic Cię już w książce nie zaskoczy to się grubo mylisz.

W Grze Anioła, fenomenalnie skrojone postaci (super postać Andreasa Corellego) sprawiają, że każda strona wciąga niesłychanie i nawet koniec tej historii sprawia, że jeszcze przez długi czas o niej myślisz.

Do tej pory zastanawiam się co było prawdą a co fikcją i co by się stało gdyby David nie przyjął propozycji Andreasa Corellego.
Początkowo ciężko mi się czytało książkę ze względu na to, że brakowało mi Daniela Sempere, Fermina (jednak sentyment do Cienia WIatru pozostaje), ale potem kiedy Cmentarz Zapomnianych Książek znów otwiera swoje podwoje, a David odwiedza księgarnię Sempere i Synowie, poczułam się jak w domu :)
Książka godna polecenia i naprawdę Carlos Ruiz Zafon nie spuszcza z tonu. Teraz przyszedł czas na książkę "Więzień nieba". Czekam też z niecierpliwością na kolejną, czwartą już część Cmentarza Zapomnianych Książek.

O Grze Anioła napisano już wiele, dlatego postaram się wspomnieć o niej krótko. To moja druga książka Zafona którą czytałam, ale również wspaniała i fenomenalna. Jest ona zdecydowanie mroczniejsza niż "Cień Wiatru", ale równie wciągająca. Bywały chwile, że czytając Grę Anioła wieczorem, sama w pokoju miałam wrażenie, że ktoś nagdle pojawia się za moimi plecami. Książka ma...