Zęby bolą od liczby błędów w tej książce.

Zęby bolą od liczby błędów w tej książce.

Od początku dziwił mnie ten He-111 oraz tytuł. No bo asy lotnictwa bombowego? No mogą być bo i dlaczego nie. Gdy zacząłem czytać to już w ogóle zgłupiałem gdyż nawet o tych "bombowcach" nie było wzmianki. Bohatersko, jako zdolny inżynier, którym jestem, postanowiłem przeczytać tytuł oryginalny. No i wszystko się wyjaśniło. Przetłumaczony wprost idealnie oddaje zawartość książki. Przyznam, że w połowie książki odkryłem, że taka pozycja ma rację bytu na tym świecie. Gdyż do tej pory nikt jakoś nie schylił się właśnie nad dowództwem Luftwaffe. Parę błędów i nieścisłości co prawda można znaleźć. Styl pisania o Goeringu jako o tłustej świni także z bólem można przetrawić. Jednak chyba nie kochać nazistów ani opowiadać o bitwach ta książka ma za zadanie. A to co ma robić to robi tak, że "może być".

Od początku dziwił mnie ten He-111 oraz tytuł. No bo asy lotnictwa bombowego? No mogą być bo i dlaczego nie. Gdy zacząłem czytać to już w ogóle zgłupiałem gdyż nawet o tych "bombowcach" nie było wzmianki. Bohatersko, jako zdolny inżynier, którym jestem, postanowiłem przeczytać tytuł oryginalny. No i wszystko się wyjaśniło. Przetłumaczony wprost idealnie oddaje zawartość...

Odradzam książki tego autora, jako źródło wiedzy historycznej.
Choć autor w przedmowie górnolotnie twierdzi, że „celem tej książki jest spojrzenie na człowieka na tle samolotu”, to jednak tytuł jest całkowicie mylący i nie współgra nawet z chaotyczną treścią książki.
W stosunku do polskiego teatru działań wojennych autor wykazał się niewiedzą, graniczącą z ignorancją.
Polskie lotnicze służby naziemne, nazywa „prymitywnymi” a polską armię lądową krytykuje za działania w „małych kieszonkach” cokolwiek miałoby to oznaczyć.
Powiela propagandowe brednie lotników niemieckich dotyczące pierwszego dnia wojny(str.78)cyt: „Niedaleko Wielunia 30 Stukasów zaskoczyło na otwartym terenie brygadę polskiej kawalerii”(sic!)
W rzeczywistości zbombardowano bezbronne polskie miasto, a zginęło wówczas ponad tysiąc cywilnych mieszkańców Wielunia.
Podkreślić tutaj należy raz jeszcze, że w Wieluniu nie było żadnych polskich jednostek wojskowych ani nawet obrony przeciwlotniczej.
Atak na Wieluń był według prawa międzynarodowego zbrodnią wojenną.
Podobne błędy w swej pracy pan Samuel Mitcham popełnia wielokrotnie, co dyskwalifikuje go jako rzetelnego historyka. Twierdzi przykładowo, że po kapitulacji Rejonu Umocnionego na Helu, toczyły się w Polsce tylko sporadyczne walki.(str.84)
Ani słowa nie wspomina o całodniowej bitwie pod Wytycznem, gdzie odziały KOP dzielnie walczyły z Armią Sowiecką. Również potężna bitwa, która toczyła się od 2 do 6 października pod Kockiem została przemilczana.
Pan Mitcham szeroko opisując przyczyny klęski polskiej armii, nie wspomina jednocześnie, ani słowem o zbrojnej agresji armii sowieckiej, dywersji niemieckiej czy rebelii ukraińskiej.
Autor w sprawach wojskowych jest dyletantem i chałturnikiem.

Odradzam książki tego autora, jako źródło wiedzy historycznej.
Choć autor w przedmowie górnolotnie twierdzi, że „celem tej książki jest spojrzenie na człowieka na tle samolotu”, to jednak tytuł jest całkowicie mylący i nie współgra nawet z chaotyczną treścią książki.
W stosunku do polskiego teatru działań wojennych autor wykazał się niewiedzą, graniczącą z ignorancją....

Zamiast pisać o sukcesach lotników, dokonaniach eskadr, itp. ( co powinno wynikać z tytułu książki)
Autor pokazuje nam w zasadzie wyłącznie afery, zepsucie, walkę o względy, słabość, wady sprzętu, i dokonuje strasznego zaniżenia strat (cywile) obu stron.
Książka dobra jako ciekawostka, ale nie jako kompetentne źródło wiedzy.

Zamiast pisać o sukcesach lotników, dokonaniach eskadr, itp. ( co powinno wynikać z tytułu książki)
Autor pokazuje nam w zasadzie wyłącznie afery, zepsucie, walkę o względy, słabość, wady sprzętu, i dokonuje strasznego zaniżenia strat (cywile) obu stron.
Książka dobra jako ciekawostka, ale nie jako kompetentne źródło wiedzy.