Na początku trzeba zaznaczyć, że tytuł książki jest podwójnie mylący. Po pierwsze większość działań bojowych opisanych dowódców pancernych miała miejsce jednak na froncie wschodnim (były to po prostu osoby, które miały długą ścieżkę wojskową wiodącą przez niemalże wszystkie teatry wojenne),a po drugie można się zasugerować, że autor skupi się jednak na ważniejszych generałach/feldmarszałkach jak Guderian, Kluge, Manstein, Rundstedt, Hauser, Reichenau, List czy Hoepner. Dobór bohaterów jest więc dziwny, choć niekoniecznie musi to być wada, ponieważ dzięki temu poznajemy losy pięciu mniej spopularyzowanych w światowej historiografii dowódców, którzy bez wątpienia również przysłużyli się OKH.

„Niemieccy dowódcy pancerni” to właściwie książka o pięciu rzemieślnikach. Przebiegi ich karier były zbliżone: począwszy od wychowania w rodzinach o tradycjach wojskowych (niekiedy wręcz pruskich junkrów) przez szkoły wojskowe, udział w Pierwszej Wojnie i piastowanie różnych stanowisk w Reichswerze aż po objęcie dowództwa dywizji – czasami korpusu lub naprędce skleconej Kampfgruppe – w ramach operacji wojskowych organizowanych przez Wehrmacht. Każdy z nich okazał się solidnym dowódcą: oprócz zwycięstw militarnych potrafił zmotywować podległych sobie ludzi do wysiłku, dostrzegał swoje szanse, a także nader często ukazywał ludzką twarz w obliczu wojennego koszmaru. Przy okazji nakreślania charakterystyk głównych bohaterów książki poznajemy również sposób organizacji pododdziałów pancernych wraz z ich historią (trzeba przyznać, że niemieccy pancerniacy w latach 20-tych mieli nieco łatwiej niż choćby brytyjscy),zastosowanie bojowe coraz to nowocześniejszego sprzętu, reakcje na działania Aliantów i ich końcowe losy.

Największą wadą wydaje się być sam sposób w jaki książka została napisana. Czytałem sporo wojskowych publikacji i ta przypomina dziennik działań wojennych Franza Haldera. Drobiazgowe opisy działań i kierunki natarć, dokładne dyslokacje sił, aktualizowane numery jednostek (co jest dużym problemem przy okazji Grup Bojowych budowanych przez Wehrmacht) i masa szczegółów, którą są w stanie zachwycić się tylko prawdziwi miłośnicy. Nie byłby to problem gdyby książka miała inną formę, a tak dostajemy tylko niepotrzebnie drobiazgową twórczość popularnonaukową.

Na początku trzeba zaznaczyć, że tytuł książki jest podwójnie mylący. Po pierwsze większość działań bojowych opisanych dowódców pancernych miała miejsce jednak na froncie wschodnim (były to po prostu osoby, które miały długą ścieżkę wojskową wiodącą przez niemalże wszystkie teatry wojenne),a po drugie można się zasugerować, że autor skupi się jednak na ważniejszych...