Felietony Pani Krystyny nie są jakąś wybitną literaturą na tle innych dzieł pisanych, jednak mnie porywają bez reszty. W stylu pisania Krystyny Jandy jest coś takiego, co proste historie, zaczerpnięte z codziennego życia, pokazuje w jakimś innym magnetyzującym mnie świetle.

Jest to niewątpliwie osoba, która wiele w życiu przeszła, bywała w różnych miejscach na świecie i przede wszystkim ciężko i z pełnym zaangażowaniem pracowała na swoje nazwisko. Z tych właśnie powodów mogłaby w swoich publikacjach rozpisywać się o blaskach kariery, o życiu, podczas którego zbiera się laury i wysłuchuje licznych komplementów odnośnie odegranych ról.
Ona natomiast skupia się na rzeczach, o których nie przeczytamy w żadnym tabloidzie i nie zobaczymy podążając wzrokiem za światłem reflektorów.

Dla niektórych może być denerwujące pisanie o życiu prywatnym, tyle, że właśnie mnie w tym przypadku ono nie razi. Pani Krystyna nie "psuje" swoich tekstów, ogłupiając czytelników opowiadaniem o samych wzlotach jej życia, jak to czyni zdecydowana większość dzisiejszych celebrytów. Jest to opis refleksji co prawda znanej aktorki, która jednak też przeżywa te gorsze dni, podejmując kolejne wyzwania tak jak każdy z nas wystawia swoje nerwy na próbę, stale martwi się o swoją rodzinę, wspiera innych i do każdego przeżycia stara się podchodzić z pokorą.

Uwielbiam to jej niezdecydowanie, kiedy wypowiada się na temat zaobserwowanych sytuacji:

"Wariat! Boże jak on ją całuje. Jak ja bym chciała, żeby mnie ktoś tak na nowo całował! Ale właściwie nie, nie żałuję, teraz jestem całowana kunsztownie, skomplikowanie, tak specjalnie, przyjemnie, każda chwila życia ma swój rodzaj całowania."

Czytając te felietony, nietrudno zauważyć, że Pani Krystyna często popada w zachwyt nad rzeczami, które naprawdę wydają się być drobnostkami. Chyba wiele z tych momentów uniesień ma powiązania w odczuciach Krystyny Jandy z jej wyznaniem nt. tego, co się dzieje z kobietą w przypadku upatrzenia sobie sukienki:

"opis tego, co się dzieje w duszy i sercu kobiety, kiedy pragnie nowej sukienki, jest niemożliwy, żadne pióro nie jest w stanie temu sprostać, a co dopiero komputer. To pożądanie, ta burza szarpiąca wnętrzności, obraz siebie pięknej, młodszej, atrakcyjnej, interesującej, tajemniczej, eleganckiej... ach, jakiej kto chce... dzięki nowej sukni, to męka niewyobrażalna, jeśli tej sukni nie można kupić."

Przyznaję, że odkąd sięgnęłam po "Różowe tabletki na uspokojenie" mam słabość do stylu pisania Pani Krystyny. No cóż, teraz znowu trzeba się rozglądać za kolejną pozycją spod pióra Pani Jandy;).
Żegnam się z tą książką tak samo jak sama autorka kończy ostatnią wiadomość do tytułowej B.:

"Pa, pa, pa! Do cholery! Pa. Nie mogę się z Tobą rozstać."

Felietony Pani Krystyny nie są jakąś wybitną literaturą na tle innych dzieł pisanych, jednak mnie porywają bez reszty. W stylu pisania Krystyny Jandy jest coś takiego, co proste historie, zaczerpnięte z codziennego życia, pokazuje w jakimś innym magnetyzującym mnie świetle.

Jest to niewątpliwie osoba, która wiele w życiu przeszła, bywała w różnych miejscach na świecie i...