Z początku fabuła mnie zaciekawiła. Wprowadzenie bohaterów nie za szczęśliwe, ale koncepcja dwóch przenikających się światów mocno osadzona w świecie erpegowego WOD to spore wyzwanie i mogła być czymś więcej niż przeciętnym fanfikiem. Nie jest.

Jestem językowym faszystą, więc zmilczę warstwę redakcyjną, która nie istnieje (wstydź się redaktorze wydawniczy oraz korektorze językowy, schrzaniłeś robotę!). Pochylę się z bólem nad merytoryką i użyciem języka jako narzędzia. Powiem dwa słowa: zero wysiłku.

Jeśli aŁtorka chciała stworzyć powieść napisaną językiem pojęć najprostszych z możliwych i opartych na najpopularniejszych stereotypach - udało się jej. Naprawdę szkoda, bo bywały sceny z dużym potencjałem (np. ładowanie magicznej energii wiatrem na brzegu morza - świetna koncepcja i nawet niezły opis... do "momentu").

Od pewnego momentu książka zaczęła mnie zwyczajnie irytować. Muzyka hip-hopowa jest płytka, wulgarna i upadla kobiety. Oczywiście, że bywa i taka. Bywa także zaangażowana politycznie, religijnie, społecznie, jest kroniką czasów i pewnej konkretnej społeczności, o czym wykształcony chyba filolog powinien pamiętać. Oczywiście, o ile zadał sobie trudu tej muzyki posłuchać. Polecam np. niejakiego Słonia, który do klimatu WOD pasuje idealnie.

Wampiry są dumne i blade, a wilkołaki prymitywne? Cudo. Każdy gracz RPG ucieszy się z tego z pewnością po pachy.

Wkurzona policjantka wrzeszczy na współpracownika, który rozpowiadał o niej, że jest dziwką... i strzela dwustronicowy monolog na temat tego, że ludzie okazują sobie uczucie przyjaźni w rozmaity sposób, a empatia oznacza... Serio? W tym momencie główna postać straciła dla mnie wiarygodność emocjonalną. To zdaje się nie miała być historia o egzaltowanej nastolatce...?

No i warstwa erotyczna... o której nie powiem wiele, bo od pewnego momentu każdą scenę "erotyczną" odruchowo przewijałam od razu do zamknięcia, żeby tylko sprawdzić czy ktoś kogoś skonsumował. Nope.

Reasumując - jestem wściekła. Pomysł, skądinąd nieco wtórny, owszem, ale dobrze zarysowany, utonął w werterowskich monologach, stereotypowych obserwacjach bohaterki i romantycznych wynurzeniach wszystkich naokoło. Z pod warstwy przeciętnego fanfika przebija się konkretna umiejętność budowania obrazu. Szkoda, że zmarnowana w słowotoku...

Z początku fabuła mnie zaciekawiła. Wprowadzenie bohaterów nie za szczęśliwe, ale koncepcja dwóch przenikających się światów mocno osadzona w świecie erpegowego WOD to spore wyzwanie i mogła być czymś więcej niż przeciętnym fanfikiem. Nie jest.

Jestem językowym faszystą, więc zmilczę warstwę redakcyjną, która nie istnieje (wstydź się redaktorze wydawniczy oraz korektorze...