Złodziej dusz

Pierwszy raz spotkałam się z Urban fantasy z kryminałem i jeszcze polskiej autorki. Stworzenie (podwójnego)świata jest bardzo ciekawym motywem. Akcja toczy się w dobrym tempie, na tyle żeby nigdy się nie nudzić. Dodatkowo humor autorki sprawia, że z książką naprawdę nie da się nudzić. Bohaterowie są przedstawieni w naprawdę odpowiedni sposób i nie ma raczej szarych bohaterów, takich niepotrzebnie wspomnianych, wszyscy są poniekąd inni i to jest naprawdę dobrze napisane. Uwielbiam trio głównych bohaterów, dajcie tego więcej!! Dodatkowo bardzo zachęca mnie fakt że Dora (główna bohaterka) jest, silną fizycznie i psychicznie, wysoką(ostatnio cały czas trafiam na niskie bohaterki(bez obrazy dla nikogo nic do tego nie mam)) kobietą, która umie sobie sama poradzić. Jedyne do czego właściwie mogę się "przyczepić" to sprawy seksualne do, których bohaterka wciąż powraca(czasami irytujące). Wyjaśnia to trochę fakt, że jest ona kapłanką(nie wyszkoloną) płodności. Mimo tego faktu to chyba naprawdę jedyna rzecz, która mi nie podeszła

Pierwszy raz spotkałam się z Urban fantasy z kryminałem i jeszcze polskiej autorki. Stworzenie (podwójnego)świata jest bardzo ciekawym motywem. Akcja toczy się w dobrym tempie, na tyle żeby nigdy się nie nudzić. Dodatkowo humor autorki sprawia, że z książką naprawdę nie da się nudzić. Bohaterowie są przedstawieni w naprawdę odpowiedni sposób i nie ma raczej szarych...

Mam trochę mieszane uczucia co do tej książki. Mam wrażenie, że było stosunkowo za mało tajemnicy do tych wszystkich ckliwych, a jednocześnie sarkastycznie, zabarwionych momentów.

Niemniej jednak mitologia mi się podoba. Mimo, że jest tam wszystko napchane co mogło być. Najbardziej jednak rozczulają mnie struktury anielskiego szczepu.

Mam trochę mieszane uczucia co do tej książki. Mam wrażenie, że było stosunkowo za mało tajemnicy do tych wszystkich ckliwych, a jednocześnie sarkastycznie, zabarwionych momentów.

Niemniej jednak mitologia mi się podoba. Mimo, że jest tam wszystko napchane co mogło być. Najbardziej jednak rozczulają mnie struktury anielskiego szczepu.

Ciekawa historia. Niesamowity świat. Niebanalne postacie. Masa sarkazmu, ostrego języka i emocji. Dużo się dzieje, nie ma nudy, podobnie jak w życiu głównej bohaterki. Można w tych postaciach odnaleźć ułamek siebie. Akcja wciąga, książkę można pochłonąć na jeden raz.
Jedna rzecz nie daje mi jednak spokoju. Bardzo krótki czas wydarzeń. Zaledwie kilka dni, a tu nie dość że Dora rozwiązała zagadkę i skopała dupe złolom to jeszcze od dystansowej niechęci przeszła z aniołem do "ubierz się bo cie inaczej przelece". Ale jest to tylko książka, gdzie jak nie w nich ma się dziać niesamowicie szybkie się tworzenie relacji.

Ciekawa historia. Niesamowity świat. Niebanalne postacie. Masa sarkazmu, ostrego języka i emocji. Dużo się dzieje, nie ma nudy, podobnie jak w życiu głównej bohaterki. Można w tych postaciach odnaleźć ułamek siebie. Akcja wciąga, książkę można pochłonąć na jeden raz.
Jedna rzecz nie daje mi jednak spokoju. Bardzo krótki czas wydarzeń. Zaledwie kilka dni, a tu nie dość że...

W "Złodzieju dusz" najbardziej uwielbiam połączenie Dory, Mirona i Joshui. Chemia między nimi, ta przyjacielska i miłosna 🙏 jest świetna.

Dora jest bohaterką silną i pewną siebie. Mówi bardzo dużo o seksie. Bardzo. Często. I z jednej strony mi się to podoba, bo jest przy tym kąśliwa, ale też nie ma skrępowania. Ale czasami było tego dla mnie już za dużo. Każda rozmowa szła w jednym kierunku. Czułam tego przesyt.

Sam pomysł na świat magiczny, który jest właściwie obok zwykłego, uważam za bardzo ciekawy. Cieszę się, że akcja dzieje się w Polsce, bo teraz mam ochotę odwiedzić te miejsca.

Powiedziałabym, że jest to książka prosta, bo dla Dory oczywiście nie ma rzeczy niemożliwych, ale bawiłam się na niej bardzo dobrze. Ostatnio złamałam kostkę 🙄, więc potrzebuję czegoś, co mnie zaangażuje i odciągnie od przykrej rzeczywistości. Ta książka to zrobiła. Za każdym razem, jak ją odkładałam, to chciałam więcej. Nie jest to historia bez wad, ale zdecydowanie warto dać szansę oczarować się Dorze Wilk 🐺

W "Złodzieju dusz" najbardziej uwielbiam połączenie Dory, Mirona i Joshui. Chemia między nimi, ta przyjacielska i miłosna 🙏 jest świetna.

Dora jest bohaterką silną i pewną siebie. Mówi bardzo dużo o seksie. Bardzo. Często. I z jednej strony mi się to podoba, bo jest przy tym kąśliwa, ale też nie ma skrępowania. Ale czasami było tego dla mnie już za dużo. Każda rozmowa...

Nie pamiętam bym kiedyś czytał powieść łączącą urban fantasy z kryminałem a już na pewno nie polskiego autorstwa. Taką jest "Złodziej dusz", pierwszy tom heksalogii z Dorą Wilk w roli głównej.

Aneta Jadowska oferuje czytelnikom, oryginalną jeśli chodzi o pomysł, ale przewidywalną i mdławą historię.
Występuje tu mnóstwo ras magicznych: wilkołaki, wiedźmy, magowie, szyszymory, viccanki.

Dwupoziomowa akcja toczy się w ludzkim Toruniu, oraz alternatywnym Thornie zamieszkanym przez wspomniane istoty. Większość z długowiecznych ras posiada różnorakie moce np. telekineza. Mimo skłócenia, muszą działać razem ponieważ zagraża im potężny mag, który torturuje i zabija wiele z nich. Do wyśledzenia mordercy Starszyzna wybiera Wiedźmę a zarazem policjantkę Dorę Wilk, oraz diabła Mirona jako jej ochroniarza.

Dużo tu przytulania, głaskania, pocałunków.
Postacie są jednoznacznie życzliwe lub wrogie, zarówno te śmiertelne jak i magiczne.
Mimo zwięzłego języka, akcję spowalniają zbędne opisy, nie wpływające na jej przebieg.
Bohaterowie wspierają się, są otwarci, wylewnie okazują sympatię. Wrogów częstują pięścią, butem, lub magią.
Widać że autorka podczas pisania tej książki dopiero szlifowała warsztat.

"Złodziej dusz" to pierwsza powieść Anety Jadowskiej jaką miałem przyjemność czytać. Doceniając bogatą wyobraźnię, równoważącą niedostatki stawiam 7/10.

Nie pamiętam bym kiedyś czytał powieść łączącą urban fantasy z kryminałem a już na pewno nie polskiego autorstwa. Taką jest "Złodziej dusz", pierwszy tom heksalogii z Dorą Wilk w roli głównej.

Aneta Jadowska oferuje czytelnikom, oryginalną jeśli chodzi o pomysł, ale przewidywalną i mdławą historię.
Występuje tu mnóstwo ras magicznych: wilkołaki, wiedźmy, magowie,...

Reread:
Spadamy z oceną w porównaniu z moim pierwszym przeczytaniem tej książki w 2020...
Kupiłam ją w impulsie po tym jak youtuberka którą lubiłam miała współpracę i tak myśle, że wtedy zmuszałam się by lubić tą serię.
Niby mówiłam wszystkim jaka fajna itp jednak czytanie jej strasznie wolno mi szło i nigdy nie doszłam dalej niż połowa drugiej części gdy mam je wszystkie.
Co tu mogę powiedzieć, wyjątkowo ogromny przypadek Mary Sue, do tego czy ta kobieta zna się na okultyzmie czy tylko udaje? Chyba jako społeczność duchowa doszliśmy do wniosku, że wicca nie jest ok, a używanie jej w tej książce jak coś normalnego było zabawne.
Rozumiem wiedźmy, istoty magiczne nawet już przeruchany system chrześcijański który jednak jest z nami dość długo, no ale wplatanie do fantastyki nowego problematycznego misoginistycznego systemu to już eh
Do tego główna bohaterka, o boże ja już mam dość słuchania o jej krągłościach i o tym jak jest wspaniała a jeszcze mam 5 książek przed sobą

Reread:
Spadamy z oceną w porównaniu z moim pierwszym przeczytaniem tej książki w 2020...
Kupiłam ją w impulsie po tym jak youtuberka którą lubiłam miała współpracę i tak myśle, że wtedy zmuszałam się by lubić tą serię.
Niby mówiłam wszystkim jaka fajna itp jednak czytanie jej strasznie wolno mi szło i nigdy nie doszłam dalej niż połowa drugiej części gdy mam je...

Ukończenie tej książki było ogromnym wyzwaniem, skończenie ogromnym zawodem. Trudno wręcz opisać na czym polega fabuła, bo ponad połowa czasu to są seksualne rozmyślania napalonej głównej bohaterki. Nie przekonuje mnie tłumaczenie, że jest wiedźmą płodności z pochodzenia, kiedy niemal w każdym rozdziale co najmniej raz jest wzmianka o tym ilu to Dora nie miała kochanków, albo że ma ochotę 'zaliczyć', bo tak pozyskuje energię. Okropnie niesmaczne, nie wnoszące zupełnie nic do fabuły i po prostu monotonne.

Irytujący jest również fakt, że Dorę dosłownie kochają, ubóstwiają i lubią wszyscy, może z wyjątkiem dwóch bohaterów, których rola była tak napisana, by nie pałali do niej sympatią. Po prostu bohaterka idealna.

Największym strzałem było dla mnie (tu proszę uważać na TW),kiedy w jednym rozdziale Dora podejmuje się przekonania duszy niedoszłej nastoletniej samobójczyni, by ta wróciła do swojego ciała i żyła dalej. Posłużyła się argumentacją, że jako nieletnia i do tego bez biustu, nie poużywa sobie cieleśnie w piekle. Po tym fragmencie porzuciłam książkę na kilka tygodni.

Podsumowując, więcej tu erotyki i słownego miziania się, aniżeli ciekawego urban fantasy. Jako romans mogę polecić, jaką ciekawą książkę dla relaksu, już mniej.

Ukończenie tej książki było ogromnym wyzwaniem, skończenie ogromnym zawodem. Trudno wręcz opisać na czym polega fabuła, bo ponad połowa czasu to są seksualne rozmyślania napalonej głównej bohaterki. Nie przekonuje mnie tłumaczenie, że jest wiedźmą płodności z pochodzenia, kiedy niemal w każdym rozdziale co najmniej raz jest wzmianka o tym ilu to Dora nie miała kochanków,...

Gdybym trafiła na serię o Dorze Wilk w wieku nastoletnim, bez wątpienia pokochałabym rudą wiedźmę od pierwszych stron książki. Nie tylko dlatego, że ogniste włosy były moim marzeniem, ale przede wszystkim dlatego, że Dora "nie jest jak inne" bohaterki książek młodzieżowych, które miałam okazję czytać. Pewna siebie, bezpośrednia i twarda kobieta, potrafiąca zadbać o siebie to bardzo fajny archetyp, którego często mi brakuje w książkach, ale... No właśnie, poznałam Dorę już jako dorosła osoba i przyznam, że nie polubiłam jej jakoś szczególnie.
Wiedźma płodności po kądzieli, córka Pani Północy po mieczu, policjantka, śledcza, uwodzicielka i kobieta niezależna. Chciałoby się dopisać: murarz, tynkarz, akrobata. Wszyscy za nią szaleją (a jeśli nie, to są w zasadzie wrogami),życie układa się jej nie najgorzej, a nawet tylko dla niej bar trzyma sok kaktusowy! Dora nie jest pozbawiona wad, ale zdaje się, że świat umówił się, by na nie nie zwracać uwagi i nie jest to szczególnie pociągające dla czytelnika. Rozwój jej charakteru jest bardzo umowny, gdyż jej obawy rozwiewają się gdy tylko wdaje się w trójkąt miłosny z aniołem i demonem. A można było wyciągnąć z tego o wiele więcej!
Mimo tego, że Dorę traktowałam bardziej jak przechwalającą się koleżankę z podstawówki, która po latach opowiada mi o swoim wspaniałym życiu, historia Złodzieja Dusz oraz śledztwa nad śmiercią pani Kozanek mnie wciągnęła. Poznawanie magicznej strony Polski było intrygujące, nawet jeśli usiane niezbyt subtelnymi wstawkami dotyczącymi poglądów politycznych Dory (i może autorki). Pomysł na rozgraniczenie systemów wiary na chrześcijański, voodoo i magiczny bardzo mi się spodobał, podobnie jak historia Joshui, której jedyną wadą była szaleńcza miłość do Dory.
Sumarycznie książkę oceniam na mocne 5,5/10. Była rozrywkowa, momentami wciągająca, a wiedząc już z jakim typem bohaterki mam do czynienia, jedynie okazjonalnie wywracałam oczami na wspaniałość Dory Jady Wilk.

Gdybym trafiła na serię o Dorze Wilk w wieku nastoletnim, bez wątpienia pokochałabym rudą wiedźmę od pierwszych stron książki. Nie tylko dlatego, że ogniste włosy były moim marzeniem, ale przede wszystkim dlatego, że Dora "nie jest jak inne" bohaterki książek młodzieżowych, które miałam okazję czytać. Pewna siebie, bezpośrednia i twarda kobieta, potrafiąca zadbać o siebie...

Ocena: 5/10

Romans/obyczajówka 50%, fantasy 40%, kryminał 10%

W skrócie: nie podobało mi się. Ale chciałam zobaczyć, jak to się wszystko zaczęło. Zamierzam się dobrać do innych serii w tym uniwersum. Równolegle czytam m.in. "Aferę na tuzin rysiów" z Nikitą, którą oceniam znacznie wyżej - 8/10.

Lektorka audiobooka też nie pomaga w pozytywnym odbiorze "Złodzieja dusz". Joanna Osyda ze swoim delikatnym, słodkim głosikiem nie pasuje do temperamentnej głównej bohaterki - Dory Wilk. Przydałby się ktoś bardziej z pazurem. Wilki to przecież drapieżcy i mają porządne pazury, czyż nie?

Ach, Dora... piękna, młoda, rudowłosa, wspaniała, no cuuudowna taka pani detektyw i wiedźma, która rozwiązuje jednocześnie aż dwie zagadki kryminalne. Jedna dzieje się w normalnym świecie, druga w alternatywnym. Dla mnie jednak chyba za mało jest dochodzenia i magii, a za dużo picia drinków w knajpie z przyjaciółmi i opisów ponętności ciał głównych bohaterów. Podsumowując, nie zostałam fanką Dory, fabuła mnie nie porwała i ledwo przebrnęłam przez części dotyczące wątku miłosnego/przyjacielskiego.

Z pozytywów:
- alternatywne miasta - Thorn intryguje od samego początku
- łatwość czytania - przez tekst się po prostu płynie
- magia, moce, runy i takie tam inne ciekawe elementy fantasy
- wątek z nastoletnią samobójczynią - humorystyczny quest poboczny
- Witkacy (postać drugoplanowa) - z tego wszystkiego bardziej mnie naszła ochota na przeczytania serii o nim
- Leon (postać trzecioplanowa?) - z jakiegoś powodu od razu zdobył moją sympatię, a nawet chyba się nie starał
- inne postacie dalszoplanowe i parę innych smaczków gdzieś w tle

Coś tu się chyba też zadziało poza książką. Widzę duży rozstrzał pomiędzy późniejszymi książkami Jadowskiej a tą pierwszą. Śmiem twierdzić, że nie jest to tylko kwestia rozwoju pisarskiego. Może wydawca namieszał? Może to miało być tylko takie romansidło napisane szybko i pod pseudonimem? Może w tamtym czasie miało miejsce jakieś opętanie demoniczne, które pozbawiło autorkę połowę swojego uroku? :)

Przeczytam pewnie wszystko o Nikicie i Witkacym, a nad Dorą się jeszcze zastanowię. Może kiedyś jeszcze dam jej szansę i sięgnę po drugi tom.

Ocena: 5/10

Romans/obyczajówka 50%, fantasy 40%, kryminał 10%

W skrócie: nie podobało mi się. Ale chciałam zobaczyć, jak to się wszystko zaczęło. Zamierzam się dobrać do innych serii w tym uniwersum. Równolegle czytam m.in. "Aferę na tuzin rysiów" z Nikitą, którą oceniam znacznie wyżej - 8/10.

Lektorka audiobooka też nie pomaga w pozytywnym odbiorze "Złodzieja dusz"....

Całkiem przyjemny comfort-read. Trochę romansu, trochę kryminału, a wszystko okraszone magią.
Urbanfantasy Jadowskiej zdecydowanie jest godne polecenia dla wszystkich szukających odrobinę rozrywki. Bywa ciut brutalnie, ale jest też słodko i kolorowo, a ostatecznie wszystko dobrze się kończy.

Całkiem przyjemny comfort-read. Trochę romansu, trochę kryminału, a wszystko okraszone magią.
Urbanfantasy Jadowskiej zdecydowanie jest godne polecenia dla wszystkich szukających odrobinę rozrywki. Bywa ciut brutalnie, ale jest też słodko i kolorowo, a ostatecznie wszystko dobrze się kończy.