John D. MacDonald jest znany polskiemu czytelnikowi przede wszystkim z powieści „The Executioners”, a właściwie z ekranizacji Martina Scorsesego pod zmienionym tytułem „Przylądek strachu”. Uważniejsi być może skojarzą to nazwisko z bardzo ciekawą przedmową do „Nocnej zmiany” Stephena Kinga. Jednak najlepsze lata na naszym rynku MacDonald ma dopiero przed sobą.

Przyczynia się do tego Wydawnictwo Albatros wydając serię książek o przygodach Travisa McGee – samotnika mieszkającego na łodzi, który trudni się odzyskiwaniem utraconych kosztowności swoich klientów i sprowadzaniem na siebie kłopotów. Okładka pierwszej części przyprawi o szybki puls nadgorliwego studenta gender studies, a fabuła chyba na pewno go zabije. Za to czytelnicy nie widzący większego związku pomiędzy literaturą a rzeczywistością mogą liczyć na porządny kryminał w duchu Chandlera czy wczesnego Ellroya.

W świecie, gdzie ludzie mają pancerze z gestów, wyrazu twarzy i obronnej gadaniny, a lepkie od potu oddechy zamroczonych kobiet mieszają się z ciężkim powietrzem Lauderdale, gdzie nie ustają imprezy, na których posiadanie tego samego partnera przez dłużej niż godzinę uchodzi za oznakę towarzyskiej stagnacji, gdzie nadpobudliwi brutale pięściami przywołują do porządku swoje uległe, oszalałe z namiętności kobiety - w tym świecie na pierwszy rzut oka nie ma miejsca na poetycką zadumę. McGee udowodni jednak, że jest inaczej: Ten ssak płci żeńskiej najwyraźniej nie był dostatecznie przystosowany. Jedna noc na bagnach by ją zabiła. Za całą tą kruchością kryła się jednak cudowna twardość. Jeżeli ten trend się utrzyma, to właśnie Lois jest typem, jaki będziemy płodzić, akceptując wrażliwość jako siłę, a nie słabość. Sam siebie stara się nie brać poważnie, chociaż przeważnie mu się to nie udaje; jest romantycznym twardzielem, który nienawidzi zachłannych karierowiczów, kart kredytowych, systemu, durnych dzieciaków kopulujących jak króliki, a los nieustannie podrzuca mu nowe zagubione charaktery wymagające ratunku. Na szczęście Travis MacGee na niczym nie zna się tak dobrze, jak na ludziach. Momentami przypomina postać Morgana Freemana z filmu „Siedem” – wie, że świat to paskudne miejsce, ale warto o nie walczyć. „Niebieskie pożegnanie” nie oferuje wielu zwrotów akcji ani szaleńczych pościgów, wesoło też nie będzie. Pozostanie za to czysta przyjemność obcowania z mięsistą powieścią.

Rafał Łukasik