Nierówna – to jedno słowo idealnie opisuje całą książkę. Na początku powieść jest słaba, później robi się coraz gorsza, aż staje się bardzo zła, jednak pod koniec z powodzeniem nadrabia.

Fabuła zasadza się na dobrze znanych schematach: ona biedna, on niedorzecznie bogaty; ona niewinna dziewica, on notoryczny podrywacz z licencją na rozsiewanie materiału genetycznego; ona, skrzywdzona przez los, musi radzić sobie sama, on ma tajemnicę, która może zniszczyć jej życie. Na dodatek muszą razem zamieszkać. I już wiemy, jak to się skończy.

Zacznę od plusów. Primo: długość. Autorka nie męczy czytelnika w nieskończoność i litościwie poprzestaje na niecałych 300 stronach. A że są kolejne części, to już inna sprawa… Secundo: końcówka jest dobra. Moment wyjścia na jaw tajemnicy, o której wiedzieli wszyscy (serio, wszyscy) oprócz głównej bohaterki, i to, co dzieje się później, zostało naprawdę zgrabnie poprowadzone. Nie wywoływało bólu zębów nielogicznością.

Niestety, jedno zakończenie książki nie czyni. Przez większość akcji zachowanie i teksty bohaterów powodowały to:

Najbardziej wkurzającą personą jest Rush, czyli nasz lowelas. Jak sam twierdzi, powinien trzymać się od Blair z daleka, ale ciągle szuka kontaktu z nią. Więcej o tym unikaniu gada, niż faktycznie to robi. Najpierw zapewnia ją o swojej przyjaźni, a potem uwodzi. I jeszcze komentuje:

„– Nie możemy. Kurwa. Nie możemy. Przyjaciele, słodka Blair. Tylko przyjaciele. […] Nie chcę, żebyś mieszkała pod tymi cholernymi schodami. To okropne. Ale nie mogę przenieść cię na górę. Nie byłbym w stanie trzymać się z daleka. Musisz pozostać bezpiecznie ukryta.”

Oczywiście chce dyktować Blair, z kim nie powinna się umawiać:
„– On nie jest wystarczająco dobry. To dupek. Nie powinien cię dotykać.”
Poza tym ma, podobnie jak Grey, lekką obsesję na punkcie jedzenia. Tutaj przynajmniej jest to uzasadnione, bo Blair oszczędza każdy cent, by móc wynająć samodzielnie mieszkanie i żywi się chlebem z masłem orzechowym. Więc okej, powiedzmy, że chłopak się martwi.

Dziwię się, że od ciągłego przebywania w towarzystwie takiej „słodkiej, niesamowicie słodkiej” Blair Rush nie nabawił się próchnicy. To chyba jedyny przymiotnik, którym ją opisuje (przynajmniej żaden inny nie rzucił mi się w oczy).
„– Słodka Blair, tak niesamowicie słodka… – powiedział […]. – Blair, nie jestem romantykiem. Nie daję buziaków i nie przytulam się. Chodzi mi tylko o seks. Ty zasługujesz na kogoś, kto będzie cię całował i pieścił. Nie na mnie. Ja potrafię tylko pieprzyć. Nie możesz być z kimś takim jak ja. Nigdy nie odmawiałem sobie czegoś, czego pragnąłem. Ale ty jesteś zbyt słodka. Tym razem muszę powiedzieć sobie «nie».”
I tak, Rush musi stale podkreślać, jaki to z niego zły i zepsuty chłopiec. Zakładam, że to skutek zastosowania narracji 1-osobowej z punktu widzenia Blair, ale, litości, można było to zepsucie pokazać w jego zachowaniu, żeby nie musiał się biedny dodatkowo tłumaczyć. Jakoś trudno mi wyobrazić sobie niegrzecznego chłopca, który ciągle opowiada, jaki to on jest zły i niedobry.

„– Kurwa. Niech to szlag. Mokra i gorąca… taka cholernie gorąca. Fuck, ależ jesteś wąska.”
Limit wulgaryzmów w jednej kwestii dialogowej uważam za wyczerpany. I to jest takie, kurwa, romantyczne, że facet klnie jak szewc w łóżku. I jakież to zaskakujące, że dziewica jest „wąska”.

„– […] Zanim ta noc się skończy, będziesz leżała naga w moim łóżku, dziecinko.”
A kilka stron wcześniej wypominał jej wiek, twierdząc, że jest dla niego za młoda. Cóż za konsekwencja.

Blair momentami nie jest lepsza. Jak Ana w „Pięćdziesięciu twarzach…” podczas każdego orgazmu „rozpadała się na miliony/tysiące kawałków”, tak serce Blair za każdym razem, kiedy ta patrzy na Rusha, „mięknie coraz bardziej”. Bohaterka ma również irytującą manierę powtarzania w narracji tego, czego wcześniej byliśmy świadkami. Przecież na poprzednich paru stronach mamy przebieg tej rzeczonej rozmowy:
„– Długo to nie trwało. To była przyjacielska wizyta czy przyszedł wyrzucić cię z domu?
Zdecydowanie to pierwsze. Rozmawialiśmy. Bawiłam się dobrze aż do chwili, gdy poprosiłam go, żeby mnie pocałował. Lubiłam jego towarzystwo.
– Sympatyczna pogawędka”

A jeśli się nie powtarza, to pisze rzeczy boleśnie oczywiste:

„– Kiedy pocałowałeś mnie tamtej nocy, nie czułam żadnego kolczyka.
Rush zmrużył oczy i pochylił się.
– Wtedy go nie miałem.
Ale teraz tak.
– Kiedy, hm, kogoś całujesz... czy to się czuje?”

„– Twoje miejsce jest w jednym z pokoi na górze. Nie pod schodami. Nigdy nie powinnaś była tam zamieszkać.
Chciał, żebym spała na piętrze. Ale czemu zmienił zdanie tak nagle?”

„Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, i po chwili je zamknął… ale najpierw zobaczyłam w nich coś srebrnego.
Uklękłam i przysunęłam się do niego.
– Co masz w ustach? – spytałam, czekając, aż ponownie je otworzy.
Rush powoli wysunął język. Był przekłuty srebrnym kolczykiem.
– Boli? – Przyglądałam mu się uważnie. Nigdy nie widziałam czegoś takiego”

Naiwna i niedoświadczona. A kilkadziesiąt stron później bez problemu rozpoznaje białego iPhone’a we wstrząsoodpornej obudowie. Nie wiem, jak wy, ale ja nie jestem w stanie odróżnić iPhone’a od smartfona i nie mam pojęcia, jaka to jest wstrząsoodporna obudowa. Ale kolczyk w języku rozpoznam z paru metrów.

Prawie wszystko, co dotyczy Rusha, opisuje słowem „dziwny”: on jest dziwny, rozwój wydarzeń jest dziwny, jego zachowanie jest dziwne… Serio, nie ma innych przymiotników? Polecam słownik synonimów.
Albo to:
„[…] ruszyłam do drzwi.
Rush przytrzymał je, kiedy wychodziłam. Czasami zachowywał się naprawdę dziwnie.”
Zaraz, zaraz, co jest dziwnego w tym, że chłopak przytrzymuje dziewczynie drzwi? To chyba świadczy o jego dobrym wychowaniu, a nie dziwności. Ale może to ja dziwna jestem...

I na koniec dwie perełki:
„[…] twarde klejnoty sutków [...]”
„Moje miękkie wnętrze krzyczało, rozdzierane jego lancą, ale to był dobry ból”.

Jeszcze jeden komentarz ode mnie: nie zgodzę się z głosami przyrównującymi „O krok za daleko” do „Pięćdziesięciu twarzy…” Mimo wszystkich wad powieść Abbi Glines uważam za lepszą, pod każdym względem. Co, oczywiście, nie oznacza, że mi się podobała, ani że sięgnę po kolejne części.

Nierówna – to jedno słowo idealnie opisuje całą książkę. Na początku powieść jest słaba, później robi się coraz gorsza, aż staje się bardzo zła, jednak pod koniec z powodzeniem nadrabia.

Fabuła zasadza się na dobrze znanych schematach: ona biedna, on niedorzecznie bogaty; ona niewinna dziewica, on notoryczny podrywacz z licencją na rozsiewanie materiału genetycznego; ona,...