Piotr Zychowicz opisuje Polskie Państwo Podziemne i Powstanie Warszawskie w sposób bardzo emocjonalny. Minęło już tyle lat, a sprawy te budzą ciągle ogromne emocje i trudno się temu dziwić. Mimo ogromnego bohaterstwa, mimo pełnej poświęcenia walki po stronie, która odniosła podczas II wojny zwycięstwo, to Polska wyszła z niej bardziej przegrana, niż Niemcy. I trudno się dziwić, że w obliczu krwawej klęski, okupionej milionami ofiar, które nie zapobiegły powojennemu zniewoleniu Polski, stale pojawiają się pytania o to,kto jest temu winien. Autor udziela na te pytania odpowiedzi z publicystyczną werwą. Jego tezy są jednoznaczne, ale są to rozważania człowieka, który patrzy na wydarzenia z dystansu ponad siedemdziesięciu lat i łatwo mu przychodzi ocena. Zabrakło mi w tej książce choćby słowa na temat, że w tamtej sytuacji, kiedy wszystkie drogi prowadziły do tragedii, ciężko było podjąć decyzję słuszną. Czy teraz trudno się zdobyć na współczucie dla ludzi, których błędy owocowały setkami tysięcy zabitych powstańców, zniszczeniem miasta? Zychowiczowi pewnie tak, ale z drugiej strony obraz Bora-Komorowskiego, człowieka szarpanego wątpliwościami, który po podjęciu decyzji, jest już wrakiem człowieka, całkowicie wyczerpanym, zniszczonym, też budzi współczucie. Dziś łatwiej ferować wyroki, ale dopóki nie zostaną nam udostępnione dokumenty ciągle przetrzymywane przez Rosjan, oceny będą skażone pewnym cieniem niepewności. A przydałoby się, byśmy w tej sprawie mieli pełną jasność.

Piotr Zychowicz opisuje Polskie Państwo Podziemne i Powstanie Warszawskie w sposób bardzo emocjonalny. Minęło już tyle lat, a sprawy te budzą ciągle ogromne emocje i trudno się temu dziwić. Mimo ogromnego bohaterstwa, mimo pełnej poświęcenia walki po stronie, która odniosła podczas II wojny zwycięstwo, to Polska wyszła z niej bardziej przegrana, niż Niemcy. I trudno się...