Szybko się czytało, przyjemna lektura na jesienny wieczór.

Szybko się czytało, przyjemna lektura na jesienny wieczór.

Kontynuacja „Ostatniego smokobójcy”. Zabawna i przyjemna lektura przede wszystkim dla młodszych nastolatków. Mniej przegadana niż pierwszy tom. Zaletą jest również to, że jest mniej polityki, więc książka jest bardziej przystępna dla młodszych czytelników. Przygody ciekawe, świat bardzo oryginalny. Bohaterowie skrojeni odpowiednio do swojego wieku i doświadczenia, więc raczej nie wpędzą w kompleksy żadnego nieletniego, który mógłby pomyśleć, że nie dałby rady. Bezpieczna i ciekawa powieść, w której dorośli znajdą warstwę dla siebie.

Kontynuacja „Ostatniego smokobójcy”. Zabawna i przyjemna lektura przede wszystkim dla młodszych nastolatków. Mniej przegadana niż pierwszy tom. Zaletą jest również to, że jest mniej polityki, więc książka jest bardziej przystępna dla młodszych czytelników. Przygody ciekawe, świat bardzo oryginalny. Bohaterowie skrojeni odpowiednio do swojego wieku i doświadczenia, więc...

Niezwykle przyjemnie było towarzyszyć Jennifer w jej kolejnych magicznych przygodach. Po odrodzeniu się dwóch smoków siła magiczna na świecie wzrosła, lecz niestety tylko na chwilę. Nasza młoda bohaterka kierująca agencją Kazam, która daje dach nad głową oraz pracę czarodziejom, popada w konflikt z konkurencyjną firmą prowadzoną przez nikczemnego Blixa. Przyjęcie wyzwania na turniej magiczny jest nieuniknione, skwaru brakuje, a czarodzieje Kazam zostają podstępnie uwięzieni. Ten kto wygra zawody i pierwszy odbuduje most będzie decydował o magii w królestwie. A gdyby złego było mało nad wszystkimi wisi groźba śmierci, gdyż dwa identyczne, ale odwrotne Kwarkostwory lada chwila ulegną połączeniu, a to oznacza wielki wybuch...Czy Jennifer i jej przyjaciołom uda się przezwyciężyć zło,uniknąć śmierci, Tymczasowy Łoś okaże się bohaterem, a nieugięci magowie jednak się ugną - o tym przekonajcie się sami! Polecam Czytelnikom w każdym wieku!

Niezwykle przyjemnie było towarzyszyć Jennifer w jej kolejnych magicznych przygodach. Po odrodzeniu się dwóch smoków siła magiczna na świecie wzrosła, lecz niestety tylko na chwilę. Nasza młoda bohaterka kierująca agencją Kazam, która daje dach nad głową oraz pracę czarodziejom, popada w konflikt z konkurencyjną firmą prowadzoną przez nikczemnego Blixa. Przyjęcie wyzwania...

Miałam nie recenzować, bo dzieckiem już nie jestem, więc mogę nieprawidłowo odbierać książki dla dzieci. Ale zakończenie zaskakujące. Jakby autor w okolicach ostatniej strony doszedł do wniosku "No dobra, miała być seria ale mi się znudziło. Kończmy z tym." I żeby nie zostawiać niedokończonych wątków dopisał po pół zdania "co było dalej". Albo może mu redaktor kazał, więc siadł i w pół minuty na kolanie dopisał podsumowanie?

Miałam nie recenzować, bo dzieckiem już nie jestem, więc mogę nieprawidłowo odbierać książki dla dzieci. Ale zakończenie zaskakujące. Jakby autor w okolicach ostatniej strony doszedł do wniosku "No dobra, miała być seria ale mi się znudziło. Kończmy z tym." I żeby nie zostawiać niedokończonych wątków dopisał po pół zdania "co było dalej". Albo może mu redaktor kazał, więc...

Druga część wydała mnie się ociupinkę ciekawsza niż pierwsza. Nie śmiałam się do rozpuku. Nawet nie byłam rozbawiona. Uwielbiam sarkazm i cięte riposty. Nie wiem gdzie w tej i pierwszej części zostały ukryte, bo ja ich nie znalazłam mimo obietnic. Bardziej zaskakujące wątki. Poza tym płycizna. Dużo braków i dużo niepotrzebnych rzeczy.

Druga część wydała mnie się ociupinkę ciekawsza niż pierwsza. Nie śmiałam się do rozpuku. Nawet nie byłam rozbawiona. Uwielbiam sarkazm i cięte riposty. Nie wiem gdzie w tej i pierwszej części zostały ukryte, bo ja ich nie znalazłam mimo obietnic. Bardziej zaskakujące wątki. Poza tym płycizna. Dużo braków i dużo niepotrzebnych rzeczy.

Książka jest kontynuacją "Ostatniego Smokobójcy", więc chociaż kupiłam ją już jakiś czas temu, odkładałam jej przeczytanie w nadziei, że pierwszy tom kiedyś wpadnie mi w ręce. Ale niedawno obejrzałam jego ekranizację... Film była średni. Książkę i tak chcę przeczytać, gdyż mam wrażenie, że film nie była w stanie oddać wszystkich niuansów literatury. Jednak zdecydowałam się sięgnąć po "Pieśń Kwarkostwora", w końcu fabułę pierwszej części już znałam.
Powieść interesująca i jakaś taka specyficzna... bardzo brytyjska. Zabawna, ale humor też typowo brytyjski, absurdalny, trochę czarny. Fabuła ciekawa, choć miałam wrażenie, że to taki miszmasz pomysłów innych autorów. Ale z tej mieszanki powstało całkiem fajne dzieło.
Tak sobie myślę, że tak podobnie mógłby wyglądać świat Harry'ego Pottera, gdyby wiele wieków temu czarodzieje nie zdecydowali się na ukrycie.

Książka jest kontynuacją "Ostatniego Smokobójcy", więc chociaż kupiłam ją już jakiś czas temu, odkładałam jej przeczytanie w nadziei, że pierwszy tom kiedyś wpadnie mi w ręce. Ale niedawno obejrzałam jego ekranizację... Film była średni. Książkę i tak chcę przeczytać, gdyż mam wrażenie, że film nie była w stanie oddać wszystkich niuansów literatury. Jednak zdecydowałam się ...

Jennifer Strage jest dość wyjątkową nastolatką. Mogliście się o tym przekonać w pierwszym tomie serii, zatytułowanym " Ostatni Smokobójca". Teraz powraca w zupełnie nowej odsłonie. Jak głoszą plotki, poziom magicznej energii znowu rośnie i król Snodd IV zaczyna rozumieć, że kto ma władzę nad mocą ma władzę nad praktycznie wszystkim. I tylko Jennifer może pokrzyżować niecne plany króla o bogactwie i potędze. Obecnie, panna Strange jest menagerką agencji Kazam, która zatrudnia czarodziejów i jasnowidzów. Mogąc liczyć tylko na jednego ze swoich magów i wiernego asystenta Tygrysa, stara się doprowadzić plan obalenia króla do końca. Lecz to nie będzie takie proste, gdyż monarcha sprzymierzył się z szefem konkurencyjnej firmy i robi wszystko by doprowadzić Kazam do bankructwa. W tej części nie zabraknie tajemniczego Tymczasowego Łosia, pozbawionej mocy Kiedyś Cudownej Boo, Matki Zenobii, Pana Zamibiniego i ... Kwarka!

Pierwszą rzeczą, o której chciałabym wspomnieć, zanim przejdę do sedna to fakt, że ta książka ma śliczną szatę graficzną. Okładka oraz ilustracje, zamieszczone w środku są genialne! I oddają klimat całej powieści. Zostałam mile zaskoczona przez tę historię. Nie raz doprowadzała mnie do niekontrolowanych ataków śmiechu. Jest napisana w bardzo ciekawy, luźny sposób, co sprawia, że pochłania się ją w kilka godzin. Narracja pierwszoosobowa była bardzo trafna, gdyż Jennifer jest bardzo dobrą narratorką całej historii i gdyby została napisana inaczej, pewnie straciłaby dużo ze swojego uroku. Zaskoczyła mnie niebywała zaradność tej młodej bohaterki a także dojrzałe podejście do swoich obowiązków. Zawiłości korporacyjne, praca w grupie i odrobina magii sprawiły, że "Pieśń Kwarkostwora" jest lekturą godną polecenia. Dziwaczne nazewnictwo może trochę przeszkadzać na początku, ale jak już "wgryziemy" się w temat, to nie są one tak straszne. Nie mogę też nie wspomnieć o przypisach, które pozwalały lepiej orientować się w zawiłej terminologii.

Podsumowując, jest to książka typowo na wakacje. Lekka, przyjemna i z odrobiną magii. Pomimo, że jest przeznaczona dla trochę młodszych czytelników, to jestem przekonana, że i starsi znajdą tutaj coś dla siebie. Chociażby brytyjskie poczucie humoru, które jest dość... Specyficzne. Serdecznie polecam!

Jennifer Strage jest dość wyjątkową nastolatką. Mogliście się o tym przekonać w pierwszym tomie serii, zatytułowanym " Ostatni Smokobójca". Teraz powraca w zupełnie nowej odsłonie. Jak głoszą plotki, poziom magicznej energii znowu rośnie i król Snodd IV zaczyna rozumieć, że kto ma władzę nad mocą ma władzę nad praktycznie wszystkim. I tylko Jennifer może pokrzyżować niecne...

Pieśń Kwarkostwora to druga kronika przygód Jennifer Strange. Recenzja części pierwszej dla zainteresowanych po prostu TUTAJ:)
Na wstępie chcę zaznaczyć, że wdrożenie się w treść drugiego tomu było dla mnie szybsze i efektywniejsze dzięki znajomości Ostatniego smokobójcy. Nie jest to jednak warunek. Jakby nie było, w świat dalszych przygód Jennifer dużo łatwiej jest się wbić mając zaplecze pewnych informacji z tomu pierwszego.
Jak już powiedziałam jednak, to tylko moje zdanie:)
Czy coś nowego wniosła względem mojego odbioru Pieśń Kwarkostwora? Zapewne po części tak.
Weźmy chociażby przypisy. Autor skrzętnie i bardzo dokładnie wyjaśnia pewne pojęcia, czy zaistniałe "stany rzeczy" właśnie za pomocą odnośników.
Nowością natomiast nie jest humor. I bardzo dobrze zresztą:) Wydaje mi się jednak, że w drugiej kronice jest go dużo więcej. J. Fforde sprytnie i ze smakiem wplótł go w treść tak, że czytając nie odznaczamy granic między treścią - nazwijmy to - poważną, a treścią zabawną. Po prostu czytamy wszystko jako spójną całość. I chyba o to chodzi!
Idźmy dalej.
Zarówno w pierwszej, jak i w drugiej części odsłonił nam się klarowny obraz autora jako posiadacza wielkiej "fantastycznej" wyobraźni. Wyobraźni, która pozwoliła na wykreowanie świata pełnego magii, czarów ale splatającego się ze "zwykłością" dnia codziennego.
O tyle, o ile Ostatni smokobójca - jeżeli chodzi o adekwatność tytułu do treści - napawa mnie przeświadczeniem zrozumienia, to Pieśń Kwarkostwora pozostawia lekki ,ale powtarzam lekki niedosyt w tej kwestii. Tak naprawdę dopiero pod koniec powieści dowiadujemy się o co chodzi z tą tytułową PIEŚNIĄ. Przeczytajcie jednak i sami wysuńcie wnioski...

Pieśń Kwarkostwora to druga kronika przygód Jennifer Strange. Recenzja części pierwszej dla zainteresowanych po prostu TUTAJ:)
Na wstępie chcę zaznaczyć, że wdrożenie się w treść drugiego tomu było dla mnie szybsze i efektywniejsze dzięki znajomości Ostatniego smokobójcy. Nie jest to jednak warunek. Jakby nie było, w świat dalszych przygód Jennifer dużo łatwiej jest się...

Tak, to jest książka dla dzieci.
Tak, sama fabuła nie jest szczególnie rozbudowana.
Tak, oceniam ją (jak na mnie) bardzo wysoko.

Dlaczego? Bo poczucie humoru tego autora zawsze mnie rozbraja.
#JasperFfordeForever i #TeamTymczasowyŁoś

Żałuję, że w Polsce nie wydaje się już większości jego książek (obecnie jedynie tę właśnie dziecięcą serię),ale cóż, dzięki temu zaczęłam czytać po angielsku.

Tak, to jest książka dla dzieci.
Tak, sama fabuła nie jest szczególnie rozbudowana.
Tak, oceniam ją (jak na mnie) bardzo wysoko.

Dlaczego? Bo poczucie humoru tego autora zawsze mnie rozbraja.
#JasperFfordeForever i #TeamTymczasowyŁoś

Żałuję, że w Polsce nie wydaje się już większości jego książek (obecnie jedynie tę właśnie dziecięcą serię),ale cóż, dzięki temu zaczęłam...

Dawno, dawno temu, kiedy dopiero zaczynałam swoją przygodę z recenzjami książek dla wydawnictw dostałam pewną przesyłkę. W środku znajdowała się książka Ostatni Smokobójca. Nie byłam jakoś specjalnie zachwycona, jednak nawet mi się podobało. Przestałam myśleć o Jennifer Strange, aż tu nagle... druga część pojawiła się w zapowiedziach.

Poziom energii magicznej rośnie. Wiadomo już, iż kto ma władzę nad mocą może zrobić wszystko. Jennifer musi poradzić sobie z królem Snoddem IV, który znalazł już osobę, która może mu pomóc wypełnić jego chciwy plan i zdobyć ogromne bogactwo. Nie będzie to łatwe, gdyż na jej drodze stanęło kilka problemów, które będzie musiała rozwiązać z małą pomocą przyjaciół.

Okazało się, że na książki o szesnastoletnich menadżerkach agencji zatrudniającej czarodziejów też jestem za stara. Otwieram sobie spokojnie książkę z nadzieją na przygodę życia, przy czym okazuje się, że wcale mnie nie bawią czarownice, których sekretem wyniosłego sunięcia są wrotki pod szatą. Jest to niemały cios w żołądek dla mojego wewnętrznego dziecka, które chyba powoli dorasta. Uwielbiałam takie książki jak Pieśń Kwarkostwora czy Zły jednorożec. Są to pozycje, gdzie wszystko jest możliwe i nic człowieka nie dziwi. Akceptuje się po prostu wszystko, co się dzieje i jest się szczęśliwym. Chyba już tak nie umiem. Pojawiają się pytania jak, dlaczego, po co. Nie podoba mi się to.

Fabularnie ta część wydała mi się troszkę nudniejsza niż pierwsza. Czyta się ją bardzo szybko i równie szybko o niej zapomina. Tak było w moim przypadku. O ile po prawie roku od lektury Ostatniego Smookobójcy coś jeszcze z niej pamiętam, tak jestem pewna, że za tydzień nie będę wiedzieć, co wydarzyło się w drugim tomie.

Podczas lektury ciągle wydawało mi się, że czegoś nie rozumiem. Styl autora jest naprawdę specyficzny i zapewne nie dla wszystkich. Rzuca on żartami w dziwnych miejscach, momentach. Kiedy wydawało mi się, że gorzej już być nie może pojawiał się zalążek dowcipu i sama nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Jeśli lubicie nieprzewidywalność to w Pieśni Kwarkostwora z pewnością ją dostaniecie. I to niemało. Czasami już mnie to irytowało. Miałam ochotę prosić Jaspera Fforde, żeby wytłumaczył mi to wszystko prostymi słowami. To zapewne powinna być zaleta tej książki. Bo kto by chciał czytać coś, gdzie wszystko jest jasne i klarowne? Według mnie jednak wszystko powinno być stosowane z umiarem - także element zaskoczenia.

Jeśli chodzi o bohaterów to są równie nieprzewidywalni jak fabuła. Ich imiona są takimi grami słownymi, że można sobie złamać głowę próbując się w tym wszystkim połapać. Myślę jednak, że kiedy dacie tę książkę dwunastolatkowi będzie zadowolony sam rozwiązując i łącząc wszystkie wątki. Po raz kolejny żałuję, że nie wyszła ona w czasach mojego dzieciństwa. Przez to nie mogłam w pełni dostrzec tego, co stworzył Jasper Fforde. A stworzył coś, co jest pełne brytyjskiego humoru, magii połączonej z technologią i korporacyjnych problemów. Po raz kolejny odkryłam coś, co kiedyś dam swoim dorastającym dzieciom do przeczytania. Im zapewne spodoba się bardziej Pieśń Kwarkostwora i Ostatni Smokobójca.

Dawno, dawno temu, kiedy dopiero zaczynałam swoją przygodę z recenzjami książek dla wydawnictw dostałam pewną przesyłkę. W środku znajdowała się książka Ostatni Smokobójca. Nie byłam jakoś specjalnie zachwycona, jednak nawet mi się podobało. Przestałam myśleć o Jennifer Strange, aż tu nagle... druga część pojawiła się w zapowiedziach.

Poziom energii magicznej rośnie....