To pierwsza książka tej autorki jaką próbowałam czytać. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Zapowiadało się świetne psychologiczne dzieło. Niestety treść jest nudna, na każdej stronie coraz bardziej. Nie doszłam nawet do stu stron.
Gdyby ilość stron była mniejsza też pewnie bym nie doczytała.
Nie polecam tej książki, ale każdy ma inne upodobania.
Czytaliście?

To pierwsza książka tej autorki jaką próbowałam czytać. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Zapowiadało się świetne psychologiczne dzieło. Niestety treść jest nudna, na każdej stronie coraz bardziej. Nie doszłam nawet do stu stron.
Gdyby ilość stron była mniejsza też pewnie bym nie doczytała.
Nie polecam tej książki, ale każdy ma inne upodobania.
Czytaliście?

Świetna, wciągająca książka. Bardzo w moim guście. Nieco specyficzna, troszkę psychodeliczna z wyśmienitym pierwszoosobowym narratorem, czasem zaskakująca. Wzbudzająca emocje i skłaniająca do refleksji, na pewno warta uwagi nawet dla osób, które nie przepadają za tego typu książkami.

Świetna, wciągająca książka. Bardzo w moim guście. Nieco specyficzna, troszkę psychodeliczna z wyśmienitym pierwszoosobowym narratorem, czasem zaskakująca. Wzbudzająca emocje i skłaniająca do refleksji, na pewno warta uwagi nawet dla osób, które nie przepadają za tego typu książkami.

To książka o dziesięcioletniej dziewczynce, która jest jednocześnie narratorką powieści. Po śmierci matki, wychowaniem Judyty zajmuje się ojciec, który nie zwracając uwagi na opinię innych, stara się za wszelką cenę zapewnić córce bezpieczeństwo. Nie rozmawia zbyt wiele z córką, ale za to codziennie czytają razem Biblię oraz głoszą ewangelię, chodząc od domu do domu. Dziewczynka jest szykanowana i wyśmiewana przez chłopców ze swojej klasy, którzy na czele z Neilem codziennie pukają do jej domu, a potem uciekają. Wrzucają też do ogrodu kamienie i butelki.
Mimo wielokrotnych zgłoszeń na policję, ojciec nie umie temu zaradzić.
Dziewczynka chciałaby, żeby tato ją przytulił i pocałował na dobranoc, ale on jest raczej chłodny i chce tylko, by była bezpieczna. Dlatego też buduje ogromny płot przed domem.
"Był taki jeden dzień, kiedy myślałam, że tato mnie kocha" /cytat z książki/.
Judyta wierzy w Boga i rozmawia z Nim. Z resztek niepotrzebnych papierków i materiałów stworzyła w swoim pokoju makietę miasteczka , w którym mieszka, a nawet mieszkańców. Wierzy, że dzięki niej dzieją się cuda.
Piękny, ale jakże smutny zapis przeżyć małej dziewczynki. Warto przeczytać, mimo iż lektura może się wydać nieco monotonna, ma jednak głęboki sens.

To książka o dziesięcioletniej dziewczynce, która jest jednocześnie narratorką powieści. Po śmierci matki, wychowaniem Judyty zajmuje się ojciec, który nie zwracając uwagi na opinię innych, stara się za wszelką cenę zapewnić córce bezpieczeństwo. Nie rozmawia zbyt wiele z córką, ale za to codziennie czytają razem Biblię oraz głoszą ewangelię, chodząc od domu do domu....

Tytułowy "Świat Judyty" to rzeczywistość, w której żyje 10-letnia Judyta McPherson. Jej mama umarła zaraz po porodzie i córka nie przestaje obwiniać się o jej śmierć. Dziewczynka mieszka w niewielkim domu ze swoim tatą - Johnem. Razem czytają i interpretują Biblię, uczestniczą w spotkaniach Braci, próbują przekonywać innych ludzi do swojej wiary. To powoduje, że mają wielu nieprzychylnych sąsiadów, dzieci dokuczają Judycie w szkole. Przejawia się to jawną agresją, która coraz bardziej się nasila. Dochodzi do przykrych incydentów i niszczenia mienia rodziny. Na liczne apele Johna policja zdaje się być bezradna, a może po prostu nie chcą pomóc...

Po powrocie ze szkoły Judyta chroni się w swoim świecie. W pokoju stworzyła sobie własną Ziemię Obiecaną na kształt biblijnego raju. Wyobraźnia dziewczynki jest tak ogromna, że dziecko bez trudu potrafi wyczarować swoimi zwinnymi paluszkami przeróżne przedmioty. Jak sama mówi: mój świat "zrobiony jest z rzeczy, których nikt nie chciał, i z rzeczy, które należały do mojej mamy, i które mi zostawiła."
Wyjątkowość dziewczynki sprawia, że często rozmawia ona z Bogiem, wierzy w koniec świata zapowiedziany w Biblii i swoją moc czynienia cudów. Wyobraźnia dziewczynki podsuwa jej różne scenariusze apokalipsy, przed którą ostatecznie chce uchronić ojca, którego bardzo kocha.

"Świat Judyty" to niezwykła książka. Bardzo udany debiut autorski Grace McCleen uhonorowany Nagrodą Desmont Elliott.
Powieść napisana z punktu widzenia dziecka jest swego rodzaju pamiętnikiem (który zresztą często pojawia się w treści). Narracja w pierwszej osobie pomaga czytelnikowi mocniej uwierzyć w opisywane wydarzenia, podczas których dziewczynka dzieli się swoimi przeżyciami i przemyśleniami. Judyta jest niezwykle realną postacią, a stworzony przez nią świat nabiera pierwiastka autentyzmu. Niezwykle wrażliwa dziewczynka, doświadczona przez los, wychowująca się bez mamy wzbudza wiele ciepłych uczuć. Jej tato - mężczyzna z zasadami, od których nie ma ustępstw to człowiek, któremu prawdziwie współczułam. Kocha on swoją córkę ponad życie, ale nie okazuje uczuć, ich relacja jest chłodna, choć oboje są ze sobą bardzo związani. Mimo, że minęło już dziesięć lat od śmierci ukochanej żony on wciąż przeżywa swoją żałobę. W trudnych momentach, gdy jego uporządkowany świat nagle się rozpada, myśl o Judycie i jej bezpieczeństwie trzyma go przy życiu.

Ta niezwykle ciepła, pełna głębszych przesłań i cytatów biblijnych lektura daje nadzieję na lepsze jutro. Armagedon, który nieustannie jest obecny w myślach Judyty, może się przydarzyć każdemu z nas i tylko od nas zależy, czy odbudujemy nasz świat, czy będzie to koniec ostateczny.

Tytułowy "Świat Judyty" to rzeczywistość, w której żyje 10-letnia Judyta McPherson. Jej mama umarła zaraz po porodzie i córka nie przestaje obwiniać się o jej śmierć. Dziewczynka mieszka w niewielkim domu ze swoim tatą - Johnem. Razem czytają i interpretują Biblię, uczestniczą w spotkaniach Braci, próbują przekonywać innych ludzi do swojej wiary. To powoduje, że mają wielu...

http://czytelnisko.blogspot.com/

Świat Judyty to bardzo obiecujący debiut pani McCleen. Rozwój wydarzeń śledzimy z punktu widzenia 10-cio letniej dziewczynki. Czasami sposób opisywania wydaje się za bardzo złożony i poetycki jak na tak młodą osobę, czasami usilnie dziecinny, ale kto pamięta o czym myślał, gdy oglądał z pasją Dragon Balla. Szczególnie, jeżeli przyjmiemy, że Judyta jest również wymówką, po to żeby ukryć prawdziwe problemy ze świata dorosłych, poznawane przez podsłuchiwanie rozmów, czy obserwację tatę przez szparę w drzwiach.
Tekst podzielony jest na wiele krótszych rozdziałów, które czyta się trochę jak pamiętnik głównej bohaterki. Całość jest przejrzysta i przyjemna dla oka. Nie mam pojęcia, dlaczego pani Kataryna przetłumaczyła wyłącznie imię Judith - może omijanie późniejszych kłopotów w deklinacji, może sprawa marketingowa (tytuł).

Fabuła bywa poruszająca. Nie szukałam interpretacji, czy Judyta naprawdę ma super moc, czy rozmawia z Bogiem, czy też z własnym sumieniem, a może z tą ciemniejszą stroną mocy? Skupiałam się na dziewczynce dręczonej myślą, że to przez nią mama umarła, że tata jej nie kocha, w szkole jest wyrzutkiem i zadręcza się sprawami moralności, dobra i zła oraz śmierci. Nawet zbrodni i kary. Oczywiście wszystko tak po dziecięcemu. Dzięki temu autorka zapewniłaby sobie opinię "w porządku", gdyby nie bardzo dobra postać ojca. Tata, jak to tata - nie mówi, że kocha, wstydzi się przytulić, dać buziaka na dobranoc, ale kocha. Mamy okazję zżyć się z mężczyzną, który stracił żonę i nie mógł przeżyć żałoby ze względu na domagającą się uwagi córeczkę. Teraz ma problemy w pracy, jako nieliczny nie podejmuje się udziału w strajku. Jest przez to nielubiany i szykanowany. Kłopoty zawodowe nie wpływają dobrze na jego samopoczucie, a tym bardziej na niezapłacone rachunki. W dodatku jacyś chłopacy dewastują nocami ich dom. Zagubiony człowiek stara się nie pokazywać słabości córce i chroni ją jak potrafi. Gdy jego cały świat się wali, jedyne o czym myśli to Judyta. Pięknie pokazana rodzicielska miłość.

Warto jeszcze powiedzieć, że utwór ma ładne okładki.

http://czytelnisko.blogspot.com/

Świat Judyty to bardzo obiecujący debiut pani McCleen. Rozwój wydarzeń śledzimy z punktu widzenia 10-cio letniej dziewczynki. Czasami sposób opisywania wydaje się za bardzo złożony i poetycki jak na tak młodą osobę, czasami usilnie dziecinny, ale kto pamięta o czym myślał, gdy oglądał z pasją Dragon Balla. Szczególnie, jeżeli przyjmiemy, że...

Pod przykryciem codzienności, dylematów religijnych i emocjonalnych ukryte jest niewinne serce dziewczynki, które musi sprostać życiowym trudom. Opowieść nie tylko zawiera elementy filozoficzne, ale również stanowi małe studium psychiki dziecka. Początkowo może dziwić dojrzałość światopoglądowa 10-letniej Judyty. Jest ona jednak dziewczynką wychowaną w specyficznych warunkach, które wpłynęły na jej dojrzałe poglądy.
Opowieść pełna jest zaskakujących zdarzeń, które zmuszają do refleksji nad sensem wiary i religii. Mimo wagi opowiadanej historii czyta się ją lekko. Osobiście gorąco polecam.

Pod przykryciem codzienności, dylematów religijnych i emocjonalnych ukryte jest niewinne serce dziewczynki, które musi sprostać życiowym trudom. Opowieść nie tylko zawiera elementy filozoficzne, ale również stanowi małe studium psychiki dziecka. Początkowo może dziwić dojrzałość światopoglądowa 10-letniej Judyty. Jest ona jednak dziewczynką wychowaną w specyficznych...

Książka nie spodobała mi się.
Możliwe, że po prostu nie zrozumiałam punktu widzenia narratorki, motywów jej zachowania. A to pewnie dlatego, że ja już nie mam 10 lat i nie rozumiem czegoś takiego jak wstyd przed zapytaniem o cokolwiek.
Może nie spodobał mi się sposób pisania autorki-zbyt filozoficzny jak na 10-latkę?

Książka nie spodobała mi się.
Możliwe, że po prostu nie zrozumiałam punktu widzenia narratorki, motywów jej zachowania. A to pewnie dlatego, że ja już nie mam 10 lat i nie rozumiem czegoś takiego jak wstyd przed zapytaniem o cokolwiek.
Może nie spodobał mi się sposób pisania autorki-zbyt filozoficzny jak na 10-latkę?

31/2014

31/2014

Kolejna książka z nurtu literatury o dorastaniu w ograniczającym środowisku. Czytało się książkę dość ciekawie, przyjemny sposób na spędzenie popołudnia.

Kolejna książka z nurtu literatury o dorastaniu w ograniczającym środowisku. Czytało się książkę dość ciekawie, przyjemny sposób na spędzenie popołudnia.

Judyta zabrała mnie do swojego świata😊spoko książka

Judyta zabrała mnie do swojego świata😊spoko książka