Książka ma ciekawą okładkę, ładnie zaprojektowaną. Myślałam, że jej treść to będzie coś akurat dla mnie. Poznawanie nowych kultur, mieszanie różnych cywilizacji, starego i nowego, ciekawa główna bohaterka... Tak naprawdę jednak po lekturze tej książki, jedyną naprawdę wartą poznania osobą wydaje się być jej babka. To jest jedyna mądra, inspirująca postać w powieści i tylko dzięki niej udało mi się jakoś dobrnąć do końca tego gniota. Język jest, w moim odczuciu, sztuczny, nienaturalny, nie porywa. Fakt, że bohaterka i reszta Indian przeżywa tragedię - nic nie znaczy! Nie, nie chodzi o mój brak empatii, chodzi o autorkę, która po prostu napisała książkę w taki sposób, że wywołuje ona poczucie znużenia oraz zwyczajnie irytuje, a nie wzrusza, nie wyciska łez. Kompletna strata czasu, napisana dziecinnym językiem, przefilozofowana, książka, która nadaje się do jednorazowego użytku. Poetycki język? Gdzie? Chyba, że uznamy za poezję infantylizm, ale do poezji np. Leśmiana to temu czemuś daleko, oj daleko...

Książka ma ciekawą okładkę, ładnie zaprojektowaną. Myślałam, że jej treść to będzie coś akurat dla mnie. Poznawanie nowych kultur, mieszanie różnych cywilizacji, starego i nowego, ciekawa główna bohaterka... Tak naprawdę jednak po lekturze tej książki, jedyną naprawdę wartą poznania osobą wydaje się być jej babka. To jest jedyna mądra, inspirująca postać w powieści i tylko...