Trzeci tom „Ostatniej spowiedzi” to finałowa część serii noszącej taki sam tytuł. Każda z tych części sprzedała się w tysiącach egzemplarzy i zapewniła autorce ogromny rozgłos. Nina Reichter z urodzenia jest Polką, która od dawna mieszka wraz z mężem za granicą. Z wykształcenia prawniczka, z zamiłowania pisarka, która bezbłędnie trafia w serca milionów kobiet. Obok „Ostatniej spowiedzi” nie da się przejść obojętnie i albo się ją pokocha, albo znienawidzi.

Ally i Bradin są szczęśliwi, zakochani i zaręczeni. To, co najgorsze, już za nimi i teraz nic nie da rady zniszczyć tej sielanki. Czy aby na pewno? Show-biznes to bezlitosne środowisko, które w końcu i tak upomni się o chłopaka. Nie można bowiem zapomnieć, że Bradin jest znanym wokalistą, za którym szaleją miliony dziewcząt na całym świecie. Początkiem całej lawiny niespodziewanych wypadków jest występ Violet LaRoch, która w akcie zemsty bądź z chęci odzyskania względów chłopaka ujawnia ich dawny romans, który z powodu klauzuli w kontrakcie Czarnego nie powinien w ogóle mieć miejsca. Przedstawiciele wytwórni, chcąc uniknąć skandalu, wymyślają farsę, a Bradin, chce czy nie, musi wziąć w niej udział. Nikt jednak nie spodziewa się, do czego to wszystko doprowadzi.

Z ogromną niecierpliwością i zarazem niepokojem czekałam na finał tej historii. Co najśmieszniejsze, pamiętam, jak broniłam się przed lekturą pierwszego tomu, ponieważ uważałam, że to nie dla mnie. Wystarczył jednak jeden rozdział, abym przepadła. Zakochałam się… nie, nie w bohaterach, a w przepięknym języku, jakim operuje autorka. Dzięki niemu dosłownie można się zatracić w lekturze „Ostatniej spowiedzi”, do tego stopnia, iż nie odczuwa się ubywających stron.

Sam początek historii jest naprawdę sporym zaskoczeniem. Zwłaszcza, że sielankowy spokój przeplata się tutaj z intrygami show-biznesu oraz perfidnymi zagrywkami niektórych bohaterów. Wynika z tego lekki galimatias, ponieważ autorka, co jakiś czas przeskakuje do różnych części historii, innych perspektyw i sytuacji, które na pierwszy rzut oka nie wiele mają wspólnego z głównym trzonem fabuły. Jednak im dalej w las, tym klarowniej zaczyna się wszystko układać, a poszczególne elementy układanki zaczynają wskakiwać we właściwe miejsce. Na początku wydawało mi się, że to, co Nina Reichter zrobiła z zakończeniem, woła o pomstę do nieba. Jednak gdy teraz o nim myślę, to mam wrażenie, że to doskonałe zwieńczenie wspaniałej historii z takim lekko słodko-gorzkim posmakiem.

Akcja toczy się raczej dość spokojnie, ale nie ma tu miejsca na nudę. Autorka co i rusz zaskakuje niespodziewanymi zwrotami wydarzeń. Muszę przyznać, że niektóre wbiły mnie w fotel, a moja szczęka walała się gdzieś po podłodze. Szczególnie, że wszystkie te sytuacje, po których nijak nie wiadomo, czego się spodziewać, są tak naszpikowane emocjami, że… że… a zresztą, sami przeczytacie, to zrozumiecie, o co mi chodzi. Bo to naprawdę niewiarygodne, co autorka potrafi zrobić tylko za pomocą słów. Po prostu uwielbiam to, jak autorka operuje językiem, aby tak dosadnie oddać emocje i uczucia targające bohaterami. Wszystko to zostało opisane pięknie, precyzyjnie, ale i prosto, dzięki czemu opowieść, jaką snuje Nina Reichter, ma szansę trafić praktycznie do każdego.

Do czego więc porównać całą przygodę z lekturą „Ostatniej spowiedzi”? Chyba najlepiej obrazuje to jazda największą i najszybszą kolejką górską, jaką znajdziecie na całym świecie. Były momenty wywołujące radość, zgrzytanie zębami ze złości, frustrację, żal i współczucie. Tę trylogię trzeba po prostu przeczytać. Gorąco polecam!

Natalia Zdziechowska