Zespół Tourette’a to wrodzone zaburzenie neurologiczne, którego charakterystyczną cechą – jak podaje między innymi Wikipedia - jest występowanie tików ruchowych. Z pojęciem tym po raz pierwszy zetknęłam się, czytając „Podarunek” Richarda Paula Evansa. W powieści zatytułowanej „Michael Vey: więzień celi nr 25” autor również wykorzystuje motyw syndromu, który zna od podszewki, gdyż sam cierpi na tę chorobę. Pisanie o tego rodzaju przypadłościach uważam za niezwykle istotne. Niezaprzeczalnie jest to ogromny (choć nie odosobniony) atut w twórczości Richarda Paula Evansa. Z chorobą boryka się główny bohater powieści – Michael Vey. Stanowi ona o pewnej wyjątkowości chłopca. Ale zapewniam Was, że nie jest to jedyna rzecz wyróżniająca go wśród jego rówieśników. Michael to niesamowity chłopiec obdarzony paranormalnymi umiejętnościami – z pewnością przekonamy się o tym także w kontynuacji intrygującej serii.

Michael Vey, czternastoletni chłopiec, dawno już pogodził się ze swoim niesprzyjającym losem. Nieobce mu są prześladowania w szkole, dokuczanie przez kolegów, bycie pośmiewiskiem dla innych. Do takiego stanu rzeczy przyczyniły się przede wszystkim zespół Toruette’a oraz budowa ciała chłopca. Michael, jak wspomniałam, jest wyjątkowy. Nie tylko ze względu na swoje tiki pojawiające się w stresujących sytuacjach. Michael nie boi się elektryczności. Nie musi. Sam w sobie posiada jej aż nadto. Silne emocje powodują, że chłopiec potrafi kumulującą się w nim elektrycznością nawet porazić. W pierwszej części Michael poznaje inne osoby obdarzone niespotykanymi umiejętnościami. Wśród nich jest też Taylor. Odmienność tej dwójki sprawia, że stają się sobie bliżsi. Ich przyjaźń rozkwita, a wspólne próby znalezienia odpowiedzi na nurtujące ich pytania dotyczące ich inności prowadzą do zadziwiających odkryć i nieuchronnie zbliżającego się niebezpieczeństwa. W „Buncie” Michael i inne dzieciaki z elektrycznymi zdolnościami jasno wytyczają sobie cel. Muszą uwolnić przetrzymywaną w Peru matkę Michaela.

Richard Paul Evans po raz kolejny (to moje czwarte spotkanie z twórczością pisarza) udowadnia, jak doskonale potrafi dopasować swoje pisanie do sytuacji. W Michaelu Veyu mamy mnóstwo młodzieżowych wtrąceń i slangu, które idealnie zostały wkomponowane w treść. Dodam, że zwroty te nie są używane z przesadną częstotliwością, a co więcej – fantastycznie oddają ducha nastolatków. Frazy charakterystyczne dla tej grupy Evans używa z odpowiednim umiarkowaniem i wyczuciem. Nie spotkamy tutaj wulgarnych wyrażeń. Powinniśmy się raczej spodziewać idiomów, które bez wątpienia są smaczne i na miejscu. Akcja powieści toczy się równomiernie. Każda kolejna strona przynosi nowe rozwiązania. Autor świetnie buduje napięcie sprzyjające wartkiej akcji, a ta swoją najwyższą formę osiąga podczas całej rozgrywki w powieści. Dzieje się tu naprawdę wiele. Jedna sytuacja goni drugą i kolejną, i jeszcze inną.

„Michael Vey” to z pewnością zupełnie nowe, nieznane fanom Richarda Paula Evansa, oblicze. Oblicze bardzo udane. Ta inna, fantastyczna odsłona twórczości autora dostarczy czytelnikowi niemałych wrażeń. Lektura Michaela Veya nie tylko wciąga, ale pochłania bez reszty. Jeśli planujecie wieczór z omawianym tytułem, zarezerwujcie sobie kilka godzin w odosobnieniu. Przygoda z elektrycznością na pewno będzie fascynującą podróżą.

Agnieszka Stolarczyk