Stare, moskiewskie przysłowie brzmi: „nie oceniaj metra po jednej szynie”. Jako, że jest to moja kolejna wyprawa do postapokaliptycznej stolicy Rosji, mam prawo oceniać, wytykać i wyrokować. Najnowsza książka Dmitrya Glukhovsky’ego została wyzuta z akcentów, za które pokochałem to Uniwersum.

Głównym bohaterem powieści ponownie staje się Artem (jedna z lepszych literackich postaci ostatnich lat). Po raz kolejny śledzimy jego losy w nieprzyjaznym środowisku, lecz tym razem wędrówka ze stalkerem nie dostarcza tyle przyjemności co ostatnio. Mężczyzna niby dojrzał po wydarzeniach sprzed dwóch lat, lecz jego zachowanie stało się irytujące i niezrozumiałe. Miota się po betonowym cmentarzysku niczym niedoświadczony młokos, a przecież nie można zarzucić mu braku doświadczenia i mądrości. Szkoda, gdyż niejednokrotnie jego zachowanie spowodowało odłożenie woluminu na półkę.

Jednak najgorszym możliwym posunięciem przez autora było całkowite zrezygnowanie z paranormalnych sytuacji i zaniechanie opisywania zmutowanych istot, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą. Cały klimat prysł jak bańka mydlana. Podczas wędrówek po metrze nie czuć strachu, adrenaliny ani podniecenia. To nie jest metro, w którym się zakochałem. Autor skupił się na ludzkiej agresywności i politycznych zażyłościach.

Docenić należy autora przede wszystkim za powracające postacie z poprzednich tomów. Homer i Sasza doskonale przeplatają się z historią Artema.

Podsumowując: nie jest to książka, która zachwyca. Czekałem z niecierpliwością na finalizację przygód Czarnego, a dostałem prawie sześćset stron mdłej historii z paranoją w tle. Szkoda, wielka szkoda.

Stare, moskiewskie przysłowie brzmi: „nie oceniaj metra po jednej szynie”. Jako, że jest to moja kolejna wyprawa do postapokaliptycznej stolicy Rosji, mam prawo oceniać, wytykać i wyrokować. Najnowsza książka Dmitrya Glukhovsky’ego została wyzuta z akcentów, za które pokochałem to Uniwersum.

Głównym bohaterem powieści ponownie staje się Artem (jedna z lepszych literackich...