Dla kaina nigdy nie będzie radości, kain to ten, który zabił brata, kain to ten, który się urodził, żeby zobaczyć to, czego nie da się opowiedzieć, kain to ten, który nienawidzi boga. kain to my.

Od początku opowieści kain jest narzędziem w rękach Saramago, narzędziem przy pomocy którego kreuje obraz boga, a w zasadzie nie tyle kreuje co odtwarza. Od początku jest to bóg dla człowieka niezrozumiały, niesprawiedliwy, mściwy, zazdrosny, głupi i zły, a jeśli nie zły, co najmniej szalony. Kolejne etapy podróży kaina, kolejne odwiedzane przez niego teraźniejszości utwierdzają tylko w tym poglądzie, poddając pod rozwagę czytelnika coraz to bardziej wątpliwe pod względem moralnym czyny pana.

Postawa kaina nie jest bynajmniej pozytywną alternatywą dla zachowania stworzyciela, ponieważ kain jest reprezentantem stworzonej przez boga ludzkości, której kondycja jest wiernym odzwierciedleniem kondycji jej stwórcy i godna jest takiej samej pogardy i potępienia.

Styl Saramago, tym razem pełen gorzkiej ironii i wyrzutów, daleki od dystansu obecnego w zbliżonej tematem „Ewangelii według Jezusa Chrystusa” potwierdza jego ostateczne rozczarowanie bogiem i ludzkością. Wskazuje, że koniec końców, jedyne na co zasługujemy, to nieistnienie.

Dla kaina nigdy nie będzie radości, kain to ten, który zabił brata, kain to ten, który się urodził, żeby zobaczyć to, czego nie da się opowiedzieć, kain to ten, który nienawidzi boga. kain to my.

Od początku opowieści kain jest narzędziem w rękach Saramago, narzędziem przy pomocy którego kreuje obraz boga, a w zasadzie nie tyle kreuje co odtwarza. Od początku jest to bóg...