Życie pełne smutku…

To, że uwielbiam twórczość Anne Bishop chyba już kiedyś pisałam, ale dla pewności przypominam. Właśnie z tego powodu pewnie nikogo nie zdziwię, że poniższa recenzja będzie daleka od narzekania, a bliższa do krótkiego hymnu pochwalnego. Dlaczego krótkiego? Ano dlatego, że sama recenzowana książka (właściwie to opowiadanie) ma niewiele ponad 60 stron. Mowa oczywiście o Głosie.

„W małej wiosce opodal miasta Wizja ludzie nie znają smutku ani rozpaczy. Ale ta na pozór idylliczna społeczność skrywa okropną tajemnicę. W dzieciństwie Nalah nie rozumiała, dlaczego zawsze gdy jest smutna, rodzice każą jej zanosić ciastka niemej dziewczynce nazywanej Głosem. Wiedziała tylko, że potem smutki znikają. Dopiero kiedy dorosła, odkryła mroczną prawdę, a wtedy zapragnęła uciec z wioski, która stała się dla niej więzieniem. Jednak dopiero po wizycie w Wizji, gdzie trafiła do Świątyni Smutku, pojęła, co musi uczynić, by w pełni odzyskać wolność…”

Opowiadanie zostało osadzone w uniwersum, które czytelnicy mogli poznać w powieściach wchodzących w skład trylogii Efemera. Początkowo miało zostać wydane jedynie w formie elektronicznej, jednak już pod pierwszymi zapowiedziami zaczęły pojawiać się komentarze od osób, które z chęcią poszerzyłyby swoją kolekcję powieści Bishop, także o Głos. Właśnie z tego powodu wydawnictwo Initium postanowiło jednak wyjść naprzeciw prośbom swoim odbiorcą, dzięki czemu teraz mogą się oni cieszyć papierowym wydaniem opowiadania, które zostało dodatkowo poszerzone o dwa pierwsze rozdziały najnowszej książki autorki – Pisane szkarłatem.

Muszę uczciwie powiedzieć, że autorka bardzo mnie zaskoczyła tym opowiadaniem. Można w nim znaleźć wszystko to co typowe w książkach autorki, ale jednocześnie Głos jest zupełnie inny niż pozostałe, dłuższe formy „popełnione” przez autorkę. Tym razem Bishop zrezygnowała ze znaczącego wątku miłosnego, który zawsze szedł w parze lub był konsekwencją wszystkimi wydarzeń rozgrywających się w opowiadanej historii. Tym razem postawiła na coś zupełnie innego, a mianowicie na tym jak ludzie potrafią zgnębić inną osobę aby tylko samemu wyratować się z opresji. Z całej krótkiej, acz treściwej historii przez cały czas jej trwania głównymi uczuciami wybijającymi się na wierzch jest żal, smutek i niemoc. Zresztą sami się o wszystkim przekonacie gdy sięgniecie po Głos.

Podsumowując. Autorka nawet w tak niewielkiej objętości pokazuje cały swój kunszt literacki. Bishop udowadnia, że nie ilość ale jakość jest najważniejsza. Polecam nie tylko fanom autorki, ale każdemu z osobna. Naprawdę warto.

Życie pełne smutku…

To, że uwielbiam twórczość Anne Bishop chyba już kiedyś pisałam, ale dla pewności przypominam. Właśnie z tego powodu pewnie nikogo nie zdziwię, że poniższa recenzja będzie daleka od narzekania, a bliższa do krótkiego hymnu pochwalnego. Dlaczego krótkiego? Ano dlatego, że sama recenzowana książka (właściwie to opowiadanie) ma niewiele ponad 60 stron....