Mieszkałam kiedyś w pobliżu parku - niezbyt dużego, raczej z gatunku takich, do którego ludzie częściej chodzą z psami niż samotnie, aby się zrelaksować, przysiąść na ławce i zatopić się w lekturze książki lub zwyczajnie posłuchać śpiewu ptaków. Sama nie udawałam się tam w tym celu, bo mając lat dziewięć czy też dziesięć, o czytaniu nie lubiłam nawet myśleć. Zabawne, jak to wszystko się zmienia... Tak czy siak, w parku bywałam właściwie codziennie - przeważnie ze znajomymi, wyprowadzając czyjeś psy, jeżdżąc na rolkach albo na rowerze. Nie myślałam wtedy jeszcze takimi kategoriami, ale teraz, próbując przywołać wspomnienia, dochodzę do wniosku, że lubiłam ten park chyba właśnie za klimat - ten spokój, wszechobecną zieleń, drzewo, po którym uwielbiałam się wspinać, mnóstwo liści opadających w październiku, widok z pagórka, który ktoś kiedyś nazwał "Górką Śmierci" i tak się już przyjęło. Mamy teraz piękną, złotą jesień i tak sobie myślę, że chętnie przejechałabym pół miasta, by znaleźć się w tym parku, usiąść na ławce przy alejce, wśród drzew i czytać jakąś przyjemną powieść, idealną na tę porę roku - właśnie taką, jak "Spacer w parku".

Książka Jill Mansell to właśnie taka "parkowa" lektura, nie tylko ze względu na tytuł, ale też treść: optymistyczną, pełną humoru, dość lekką, lecz inteligentną - a takich powieści jest coraz mniej, gdyż wielu autorów wychodzi chyba z założenia, że mogą napisać albo w miarę ambitny utwór, albo trywialne czytadło poruszające codzienną tematykę, o którym czytelnik zapomni niemal natychmiast. "Spacer w parku" to taki złoty środek, sympatyczna lektura napisana bardzo dobrym językiem, często wywołująca uśmiech na twarzy, nawet pomimo obecności kilku niekoniecznie przyjemnych wydarzeń. Powieść zaczyna się od pogrzebu ojca głównej bohaterki, co mogłoby sugerować, że całość będzie utrzymana w przygnębiającym, nieco refleksyjnym temacie, a co parę rozdziałów popłyną łzy - autorka miała jednak zupełnie inny pomysł na fabułę. Całe szczęście.

Lara Carson po kilkunastu latach przyjeżdża do Bath - miejscowości, w której spędziła połowę swojego życia. Kiedy była szesnastolatką, ojciec wyrzucił ją z domu, nie mając pojęcia, że dziewczyna jest w ciąży. Teraz Lara ma trzydzieści cztery lata i pełnoletnią córkę, Gigi. Ojciec zmarł przed kilkoma dniami i gdyby nie naleganie notariusza, kobieta nigdy nie zjawiłaby się w rodzinnej miejscowości. Los jednak chciał, by wróciła do Bath - okazuje się, że Lara jest teraz właścicielką domu, w którym się wychowała, jej przyjaciółka sprzed lat, Evie, ma niebawem wyjść za mąż i zaprasza ją na swój ślub, a Gigi pragnie poznać swojego ojca.

Jill Mansell napisała wielowątkową powieść, w której pojawia się naprawdę sporo postaci, co początkowo budziło mój sceptycyzm - czy niektóre z nich nie zostaną potraktowane po macoszemu? Czy autorka wszystkich bohaterów wykreuje równie dobrze, czy ich historie zostaną opowiedziane od początku do końca? Odpowiedź na te pytania jest krótka, bo trzyliterowa, i zaczyna się na T. Autorka porusza tematy takie, jak miłość, zdrada, śmierć, przebaczenie, nadzieja i homoseksualizm, każda postać ma swoje pięć minut, każdy wątek dopracowany jest w najdrobniejszym szczególe, a dzięki zręcznemu ich połączeniu, całość jest spójna, co - w połączeniu z przyjemnym językiem, jakim posługuje się pisarka - sprawia, że "Spacer w parku" czyta się jednym tchem. Jill Mansell spisała się na medal i tę powieść jej autorstwa mogę z czystym sumieniem zaliczyć do grona najlepszych obyczajówek, jakie czytałam. Polecam! Szkoda, że na kontynuację się nie zanosi, ale pociesza mnie nieco fakt, że wkrótce zostanie wydana kolejna powieść tej pisarki - "Nie traćmy ani chwili".

Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała jednak, że po raz pierwszy mam coś do zarzucenia Wydawnictwu Literackiemu. Mianowicie: w opisie książki jest napisane, iż Lara opuściła dom, kiedy miała osiemnaście lat, co jest nieprawdą, gdyż miało to miejsce dwa lata wcześniej. Ponadto, w powieści pojawia się nazwa firmy "Latające kaczki", a po kilkunastu stronach, w magiczny sposób, zmienia się ona na "Lecące kaczki" - szkoda, że nie sprawdzono, czy aby na pewno wszystko się zgadza.

Mieszkałam kiedyś w pobliżu parku - niezbyt dużego, raczej z gatunku takich, do którego ludzie częściej chodzą z psami niż samotnie, aby się zrelaksować, przysiąść na ławce i zatopić się w lekturze książki lub zwyczajnie posłuchać śpiewu ptaków. Sama nie udawałam się tam w tym celu, bo mając lat dziewięć czy też dziesięć, o czytaniu nie lubiłam nawet myśleć. Zabawne, jak to...