„Przyjechało do niego [Marka Edelmana] kilkunastu młodych ludzi – uczniów prywatnej katolickiej szkoły średniej imienia Edyty Stein. Przyjechali aż z Gliwic, zasiedli gęsto na podłodze i zaczynają pytać. I to jak! – Pan się nie boi śmierci? A Edelman spokojnie i uważnie odpowiada, jakby wiedział, że każdym zdaniem rzeźbi w ich duszach…”
Ja się również temu poddałem i wiem, że cokolwiek bym nie napisał na temat człowieka jakim był Marek Edelman, to będzie banał.

Natomiast jego biografię czyta się z wypiekami na twarzy. Jej kręgosłupem są rozmowy autorów z Edelmanem. Prawie połowa to wspomnienia z okupacji i przedruk gazetki podziemnej, jaką getto kolportowało. (Nieprawdopodobne jest w niej to, jak trzeźwo i rzeczowo autorzy tej gazetki potrafili ocenić paskudną rzeczywistość). Pozostała część to dalsze dzieje Edelmana; jego kariera lekarska, ukazanie się „Zdążyć przed Panem Bogiem”, współpraca z KORem, Solidarnością, działalność społeczna...
Czy można czyjeś życie zmieścić w jakiejkolwiek książce? Tym bardziej życie Marka Edelmana? Daj Boziu zdrowie. Dlatego często autorzy oddają głos Edelmanowi i to, co on ma do powiedzenia, jest największą siłą tej książki.
Ale tego nie można sprowadzać tylko do siły książki. Edelman swoim życiem dał świadectwo, że można być Człowiekiem. Po prostu. I do końca.

„Przyjechało do niego [Marka Edelmana] kilkunastu młodych ludzi – uczniów prywatnej katolickiej szkoły średniej imienia Edyty Stein. Przyjechali aż z Gliwic, zasiedli gęsto na podłodze i zaczynają pytać. I to jak! – Pan się nie boi śmierci? A Edelman spokojnie i uważnie odpowiada, jakby wiedział, że każdym zdaniem rzeźbi w ich duszach…”
Ja się również temu poddałem i wiem,...