Autor w swej najnowszej powieści (ale już niedługo) stosuje utarte schematy, z których jest znany. Jednakże można zauważyć kilka innowacyjnych rozwiązań, które przedstawiają inne oblicze pisarskie Jonathana Carrolla. Fabuła wydaje się dosyć wyrazista z odpowiednią dawką tajemnicy i realizmu magicznego. Wierny czytelnik w „Kąpiąc lwa” znajdzie stałe elementy charakterystyczne dla tego autora, lecz potraktowane w nie co odmienny sposób. Zakończenie, cóż, ostatnimi czasy Jonathan Carroll lubuje się w prostych zakończeniach, które nie mają wywołać efekty „wow”, lecz skłonić do głębszej refleksji. Jednakże brak w nich tego połączenia spektakularności oraz głębszej refleksji, jak to miało miejsce we wcześniejszych pozycjach.

Pewnej nocy pięciorgu przyjaciół śni się ten sam sen, w którym wychodzą na jaw ich najintymniejsze sekrety. Dlaczego nazajutrz elementy tego snu zaczynają się nakładać na świat jawy, w którym czwórka z nich wiedzie szczęśliwe życie na amerykańskiej prowincji? W ciągu kilku godzin bohaterowie „Kąpiąc lwa” będą musieli rozszyfrować zagadkę własnej przeszłości oraz przystąpić do kosmicznej batalii, w której siły Chaosu ścierają się z Porządkiem i Sensem. Czy staną na wysokości zadania?

Powieść „Kąpiąc lwa” zaczyna się w typowy dla Jonathan Carrolla sposób. Autor opisuje zwykły normalny dzień danych bohaterów. Jednakże w miarę stron pisarz udowadnia, że relacje łączące dwójkę bohaterów nie są łatwe. Carroll świetnie opisuje relacje damsko-męskie, jednakże nie zajmuje się on cukierkowatymi love story, lecz pełnymi sprzecznych emocji dramatami. Właśnie w chwili trudnej decyzji o rozwód poznajemy dwójkę naszych bohaterów Deana i Vanesse. W miarę upływu stron poznajemy kolejne postaci, które w mniejszym lub większym stopniu są od siebie zależne. Tym razem autor nie stosuje częstych dygresji dotyczących przeszłości bohaterów, co nie wpływa na zwolnienie tempa akcji.

Autor dosyć długo traktuje „Kąpiąc lwa” jako powieść obyczajową. Czytelnik długo musi czekać na pojawienie się pierwszych oznak nierealności. Jonathan Carroll tak jak w swoich wcześniejszych powieściach powoli wprowadza oznaki nierzeczywistych zdarzeń w rzeczywistym świecie (realizm magiczny). Punktem kulminacyjnym, od którego realizm magiczny oraz fabuła biegną lawinowo jest współsen pięciorga bohaterów. Carroll w onirycznej części „Kąpiąc lwa” wyraźnie nawiązuje do innej powieści, której akcja też toczy się w krainie snu (”Kości księżyca”). Znamienną rzeczą jest fakt, że autor bardzo płynnie przechodzi ze świata realnego do świata snu. Oczywiście rozwikłanie zagadki przez bohaterów, że są w świecie snu daje łatwe podstawy do przyjęcia, że bliższe wydarzenia będą nierealne. Jednakże ustalenie początku, kiedy rozpoczął się sen, a tym samym granicy między rzeczywistymi wydarzeniami a tymi ze snu jest nader trudne.

Po tym śnie wydarzenia bardzo szybko przyśpieszają. Pojawia się coraz więcej nierzeczywistych zdarzeń. Początkowo autor tworzy interesującą aurę tajemniczości wokół bohaterów. Szybko informuje czytelników, że główne postaci coś łączy. W odróżnieniu do wcześniejszych powieści autor zastosował dosyć interesujące rozwiązanie. Zazwyczaj czytelnik musiał długo czekać na odpowiedzi na pojawiające się pytania (czasami parę rozdziałów), tym razem już po paru stronach mamy w pełni rozwiązany dany wątek. Oczywiście, gdy bohaterowie poznają odpowiedzi na dane pytania, szybko pojawiają nowe. Jednakże nie nawarstwiają się jak to miało miejsce we wcześniejszych pozycjach, wywołując chaos czytelniczy, oczywiście w pełni kontrolowany przez autora, ale w końcu chaos.

Innym interesującym faktem jest brak wyraźnego zaznaczenia, która postać odgrywa kluczową rolę. Autor stosuje w każdym rozdziale naprzemienność. Raz jedna, raz druga osoba z tych pięciorga wydaje się być najważniejsza w całej historii. Dopiero w samym zakończeniu autor uzmysławia nam, kto tak naprawdę odgrywał kluczową rolę w całej historii. Całkiem interesujący zabieg ze strony autora. Inną kwestią wartą krótkiej wzmianki jest samo miejsce akcji. W większości powieści głównym miejscem wydarzeń był Wiedeń. Wydaje się to zrozumiałe skoro autor te miasto pokochał i w nim zamieszkał. Jednakże tym razem akcja rozgrywa się w Vermoncie (chociaż Wiedeń też jest wspomniany).

Warto zwrócić uwagę, że autor od pewnego czasu lubi umieszczać swych bohaterów w sam środek wojny pomiędzy kosmicznymi siłami. Wydaje się, że autor tworzy na swój sposób własną mitologię, skoro w kolejnej książce główną niszczycielską siłą jest Chaos. Tak samo było w „Białych jabłkach” oraz „Szklanej zupie”. Chyba autor lubuje się w Chaosie. Ta tzw. otoczka „mitologiczna” w „Kąpiąc lwa” jest dobrze rozbudowana i w pełni zrozumiała. Jak przystało na „mitologię” autor stosuje dużo własnych pojęć funkcjonujących w świecie bohaterów, chociażby Salto, przerzutka, zgromnica itp. Wszystkie zostały dokładnie objaśnione.

Odnośnie zakończenia jest na wpół otwarte. Dowiadujemy się jaki był cel tego wszystkiego, dlaczego bohaterowie mieli wspólny sen. Dużo wcześniej dowiadujemy się kim naprawdę są główne postaci, lecz wpływa to również na samo zakończenie. Jednakże sama kosmiczna batalia nie zostaje rozstrzygnięta. Czytelnik nie wie czy uda się pokonać Chaos oraz jak to się wszystko potoczy. Autor bardziej skupia się na wymiarze ludzkim niż tym kosmicznym. Zakończenie nie jest spektakularne, można rzec, że jest stonowane. W odniesieniu do całej powieści mogło by być bardziej „żywsze”

Podsumowując, Jonathan Carroll w swej powieści pokazał, że potrafi zarówno wpleść stare, znane schematy oraz nutkę innowacyjności. Dziwnym się wydaje, że nad „Kąpiąc lwa” przeszła taka fala krytyki. Być może nie jest to najwybitniejsze dzieło autora, lecz ma w sobie elementy, z których Jonathan Carroll jest znany. Faktem jest, że autor nie stosuje tak widowiskowych zakończeń jak we wcześniejszych powieściach. Zastanówmy się, czy zawsze spektakularne zakończenie musi być lepsze od cechującego się prostotą?

Autor w swej najnowszej powieści (ale już niedługo) stosuje utarte schematy, z których jest znany. Jednakże można zauważyć kilka innowacyjnych rozwiązań, które przedstawiają inne oblicze pisarskie Jonathana Carrolla. Fabuła wydaje się dosyć wyrazista z odpowiednią dawką tajemnicy i realizmu magicznego. Wierny czytelnik w „Kąpiąc lwa” znajdzie stałe elementy...