Znam bardzo dobrze tendencje pani Pawlikowskiej do pisania coachingowych bzdur, jej podejście do zdrowia, kształtowania duszy i dążenia do spełnienia marzeń i szerokim łukiem omijam wszystkie jej poradniki. Tę książkę też pewnie bym ominęła, bo chociaż w założeniu miała być podróżnicza, a ja Londyn kocham, to niechęć do autorki wygrywała. "Blondynkę w Londynie" dostałam jednak na prezent i z grzeczności oraz - mimo wszystko - ciekawości ją przeczytałam.

To nie jest książka podróżnicza, a autobiografia okraszona przesłodzonym poradnictwem. Ten, kto liczy na ciekawe przedstawienie Londynu, mocno się zawiedzie, bo informacji o mieście jest niewiele, a zdjęcia przypominają te, które można znaleźć w pierwszej trzydziestce grafik Google po wpisaniu w wyszukiwarkę słowa "Londyn". Słowem - banał.

Trochę lepiej jest w przypadku opisywania Olimpiady (to właśnie z jej powodu pani Beata znalazła się w stolicy Wielkiej Brytanii), autorce udało się zawrzeć w treści aż jeden fakt, o którym nie miałam pojęcia.

Jeśli kogoś interesuje życie Beaty Pawlikowskiej, to w tym tytule odnajdzie się jak ryba w wodzie, bo każdy akapit jest o niej - co ONA zrobiła, co ONA czuła, mamy historie z dalekiej przeszłości i tej całkiem świeżej, głębokie przemyślenia... Londyn jest tłem i pojawia się jakby od niechcenia. W przypadku powieści obyczajowej to byłby plus, ale książka podróżnicza rządzi się jednak innymi prawami.

Sporą część treści zajmują wywody o siłach z kosmosu, o tym, jak to jest zmienić się z Kopciuszka w "królową swojego życia", o tym, że nie ma słabości, a jest głupota, i tym podobne natchnione teksty, których miejsce powinno być w poradnikach, a nie literaturze, jaką udaje "Blondynka w Londynie".

No i wreszcie warstwa stylistyczna. Pani Pawlikowska pisze infantylnie, prosto, jakby tworzyła dla dzieci. Ma za nic interpunkcję, a opisanie wrażeń z powodu zobaczenia czegoś interesującego zastępuje wymownym "aaaaaaaaaa!!!"

Książka jest pełna całostronicowych rysunków autorki opatrzonych cytatami z treści. Ani merytorycznie, ani estetycznie te konstrukcje niczego nie wnoszą, przy niektórych z nich aż chce się zapłakać nad marnotrawstwem miejsca.

"Blondynka w Londynie" jest raczej ciężkostrawna i mało odkrywcza. 3/10, bo jeśli pominąć gadki o sile marzeń, to samą historię pani Beaty o tym, jak przygotowała się do biegu ze zniczem olimpijskim, czyta się nawet gładko.

Znam bardzo dobrze tendencje pani Pawlikowskiej do pisania coachingowych bzdur, jej podejście do zdrowia, kształtowania duszy i dążenia do spełnienia marzeń i szerokim łukiem omijam wszystkie jej poradniki. Tę książkę też pewnie bym ominęła, bo chociaż w założeniu miała być podróżnicza, a ja Londyn kocham, to niechęć do autorki wygrywała. "Blondynkę w Londynie"...