Książkę powinny odpuścić sobie osoby, które cokolwiek chcą dowiedzieć się o Londynie, ponieważ informacji o mieście w niej tyle, co w pierwszych trzech zdaniach Wikipedii.
Pani Pawlikowska opowiada, jak wyglądał jej bieg w sztafecie z pochodnią na Igrzyskach Olimpijskich w 2012 roku. I to jest jedyna ciekawa część książki. Reszta to nudne wspomnienia z jej pobytu 20 lat temu w Londynie, gdy ponoć była nielegalną sprzątaczką. Opowieści te brzmią momentami mało wiarygodnie i służą chyba podkreśleniu filozofii życia, którą Pani Beata snuje w książce- jak z Kopciuszka została ,,królową życia". Dodajmy do tego rysunki rodem z przedszkola na całą stronę, dwie grube wkładki ze zdjęciami misiów, jedzenia ulicznego i pochodni olimpijskiej, a otrzymamy książkę do czytania na całe pół godziny.
Książka zakupiona w antykwariacie za 3 zł i z przyjemnością oddana do biblioteki.

Książkę powinny odpuścić sobie osoby, które cokolwiek chcą dowiedzieć się o Londynie, ponieważ informacji o mieście w niej tyle, co w pierwszych trzech zdaniach Wikipedii.
Pani Pawlikowska opowiada, jak wyglądał jej bieg w sztafecie z pochodnią na Igrzyskach Olimpijskich w 2012 roku. I to jest jedyna ciekawa część książki. Reszta to nudne wspomnienia z jej pobytu 20 lat...

Autorka spędziła w Londynie łącznie około roku (wiele już lat temu) a napisała o tym fascynującym mieście tak mało, jakby tam spędziła tydzień, albo góra dwa...

Książka jest słaba i ktoś kto cokolwiek wie na temat Londynu nie dowie się o nim nic nowego ani ciekawego.

Na końcu jest trochę fajnych zdjęć, na które można rzucić okiem, ale również bez rewelacji.

W sumie - spore rozczarowanie. Jeśli szukasz czegoś nowego na temat miasta, o którym mowa, to spokojnie możesz sobie tę książkę darować.

Autorka spędziła w Londynie łącznie około roku (wiele już lat temu) a napisała o tym fascynującym mieście tak mało, jakby tam spędziła tydzień, albo góra dwa...

Książka jest słaba i ktoś kto cokolwiek wie na temat Londynu nie dowie się o nim nic nowego ani ciekawego.

Na końcu jest trochę fajnych zdjęć, na które można rzucić okiem, ale również bez rewelacji.

W sumie -...

Letnie Igrzyska Olimpijskie w 2012 roku odbywały się w Londynie, a Beata Pawlikowska była jedną z osób, które brały udział w sztafecie z ogniem olimpijskim. I właśnie to wydarzenie stoi za „Blondynką w Londynie”. Nie, nie będzie na sportowo – Pawlikowska pokaże czytelnikowi Londyn z perspektywy nieszczęśliwego kopciuszka, który przed 20 laty pracował tam nielegalnie, a który teraz wraca, jako królowa swojego życia. Ta książeczka jest bardziej z nurtu publikacji motywacyjno-afirmacyjnych niż podróżniczych, aczkolwiek autorka spacerek turystyczny po mieście też zapewnia. Osoby, które znają cokolwiek z dorobku pisarskiego Pawlikowskiej, nie będą zaskoczone jej natchnionym stylem. Mi na ogół ta maniera autorki działa na nerwy, ale tym razem naprawdę miło i sympatycznie spędziłam czas w towarzystwie podróżniczki. „Blondynka w Londynie” to szybciutka, niezobowiązująca lekturka, idealna na leniwą niedzielę.

Letnie Igrzyska Olimpijskie w 2012 roku odbywały się w Londynie, a Beata Pawlikowska była jedną z osób, które brały udział w sztafecie z ogniem olimpijskim. I właśnie to wydarzenie stoi za „Blondynką w Londynie”. Nie, nie będzie na sportowo – Pawlikowska pokaże czytelnikowi Londyn z perspektywy nieszczęśliwego kopciuszka, który przed 20 laty pracował tam nielegalnie, a...

Nie jest to książka podróżnicza, a raczej rodzaj pamiętnika z krótkiego pobytu autorki w Londynie podczas Igrzysk Olimpijskich w 2012. Książkę przeczytałam w ciągu jednego wieczora i skończyłam z uśmiechem na ustach. Może dlatego, że miło było czytać o miejscach, o których zawsze marzyło się by je zobaczyć, udało się to i uznałam książkę za miłą podróż w czasie. O dziwo, jest tu mało filozoficznych wstawek charakterystycznych dla autorki (a przynajmniej w porównaniu z innymi jej pozycjami). Miły "umilacz" czasu, po którym człowiek chce znów ruszyć do Londynu, pospacerować uliczkami, pozwiedzać angielskie księgarnie, wypić dobrego drinka z widokiem na London Bridge. Nie każdemu książka przypadnie do gustu. Mi osobiście czytając ją w zimowy wieczór sprawiła ogromnie wiele radości.

Nie jest to książka podróżnicza, a raczej rodzaj pamiętnika z krótkiego pobytu autorki w Londynie podczas Igrzysk Olimpijskich w 2012. Książkę przeczytałam w ciągu jednego wieczora i skończyłam z uśmiechem na ustach. Może dlatego, że miło było czytać o miejscach, o których zawsze marzyło się by je zobaczyć, udało się to i uznałam książkę za miłą podróż w czasie. O dziwo,...

W sumie zawartość całej książki zmieściłaby się w jedną, dłuższą, lepiej zedytowaną notkę na blogu.

W sumie zawartość całej książki zmieściłaby się w jedną, dłuższą, lepiej zedytowaną notkę na blogu.

Relacja z udziału Beaty Pawlikowskiej w sztafecie z pochodnią z ogniem olimpijskim w 2012 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Autorka porównuje swój obecny pobyt w tym mieście z tym sprzed dwudziestu lat. Książka zawiera wiele myśli motywujących do podążania za swoimi marzeniami.

Relacja z udziału Beaty Pawlikowskiej w sztafecie z pochodnią z ogniem olimpijskim w 2012 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie. Autorka porównuje swój obecny pobyt w tym mieście z tym sprzed dwudziestu lat. Książka zawiera wiele myśli motywujących do podążania za swoimi marzeniami.

Moja ocena tej książki to: przeciętna.
Książka opowiada praktycznie jedną historię autorki. Jeśli pragniecie przeczytać coś w rodzaju przewodnika po Londynie to zdecydowanie nie polecam.
Jednak dla fanów Pani Beaty i jej stylu pisania myślę, że będzie to ciekawa lektura. Jeden dzień na przeczytanie jej w zupełności wystarczy.

Moja ocena tej książki to: przeciętna.
Książka opowiada praktycznie jedną historię autorki. Jeśli pragniecie przeczytać coś w rodzaju przewodnika po Londynie to zdecydowanie nie polecam.
Jednak dla fanów Pani Beaty i jej stylu pisania myślę, że będzie to ciekawa lektura. Jeden dzień na przeczytanie jej w zupełności wystarczy.

Książki Pawlikowskiej najczęściej dostaje w prezencie i tylko ja wiem dlaczego. Mam ich już wiele jednak do tej pory żadnej z nich nie przeczytałam. W Londynie byłam już dwa razy a nadal niewiele o nim wiem dlatego też postanowiłam przeczytać tę książkę.

To co mi się na pewno bardzo podobało to to, że Pawlikowska przedstawia historię Londynu za czasów panowania królów. Jest tam wiele ciekawostek o których nie wiedziałam a które pogłębiły moją wiedzę historyczną. Jednakże są tam też treści mocno kontrowersyjne, do których można by się 'przyczepić'. Autorka jest bardzo specyficzną osobą. Wszystkim się ekscytuje i wszystko dookoła ją cieszy. Do końca nie wiem co o niej myśleć. W moim przekonaniu zachowuje się trochę jak królewna z bajki; wszystko jest zrobione pod nią i dla niej. Gdy coś robi podkreśla, że nie bierze za to pieniędzy. Po co to pisać? :)

Liczyłam na to, że będzie więcej opowiadać o Londynie. Co prawda jakieś informacje sporadycznie się pojawiają przybliżając nam kulturę i obyczaje państwa angielskiego, ale znacznie więcej jest o niej samej. Wielkim plusem jest to, że książka została uzupełniona w piękne kolorowe fotografie ukazujące Londyn z najlepszej strony i pokazujące to co w nim najbardziej atrakcyjne.

Nie jest to typowo podróżnicza książka, raczej prywatne przemyślenia i opisy mające na celu dodać otuchy i wiary w siebie nieśmiałym ludziom. Pozycja na jeden dzień.

Książki Pawlikowskiej najczęściej dostaje w prezencie i tylko ja wiem dlaczego. Mam ich już wiele jednak do tej pory żadnej z nich nie przeczytałam. W Londynie byłam już dwa razy a nadal niewiele o nim wiem dlatego też postanowiłam przeczytać tę książkę.

To co mi się na pewno bardzo podobało to to, że Pawlikowska przedstawia historię Londynu za czasów panowania królów....

Książka wydana bardzo porządnie- gruba sztywna okładka, ładne zdjęcia. Niestety treści w niej niewiele. Lekka książka na godzinkę czytania, raczej opowiadanie niż książka podróżnicza. Oprócz wątku o przygotowaniach i biegu w sztafecie olimpijskiej nie zaciekawiło mnie nic.

126 stron pisanych dużą czcionką, wraz z rysunkami.

Książka wydana bardzo porządnie- gruba sztywna okładka, ładne zdjęcia. Niestety treści w niej niewiele. Lekka książka na godzinkę czytania, raczej opowiadanie niż książka podróżnicza. Oprócz wątku o przygotowaniach i biegu w sztafecie olimpijskiej nie zaciekawiło mnie nic.

126 stron pisanych dużą czcionką, wraz z rysunkami.

Króciutka, ale bardzo fajna pozycja. Pomimo tego, że książkę czyta się bardzo lekko to mimo wszystko wywołuje też głębsze przemyślenia.

Króciutka, ale bardzo fajna pozycja. Pomimo tego, że książkę czyta się bardzo lekko to mimo wszystko wywołuje też głębsze przemyślenia.