“W dżungli podświadomości” wbiła mnie w ziemię swoim niskim poziomem. Mimo to postanowiłam zmierzyć się z dalszymi częściami cyklu o podświadomości autorstwa słynnej podróżniczki. Dlaczego? Ponieważ wierzę, że znajdę tam coś wartościowego. Coś, co wyjaśni mi fenomen tych poradników.

To doprowadziło mnie do “Księgi kodów podświadomości”. Muszę przyznać, zostałam zaskoczona pozytywnie. Ta książka jest lepsza od swojej poprzedniczki. Co prawda, dalej odbieram ją jako bełkot, ale tu przynajmniej znalazłam parę dobrych rzeczy.

Dobre wrażenie zrobiły na mnie rozdziały poświęcone dobrym kodom: jak one brzmią, jak je interpretować, co daje wprowadzenie ich w życie. Tutaj autorka naprawdę odwaliła kawał dobrej roboty, opisała wszystko prosto, przejrzyście i na temat. Te rozdziały czytało mi się bardzo przyjemnie i mam wrażenie, że faktycznie mogą dotrzeć do osób z niską samooceną.

Podobał mi się też fragment, w którym Pawlikowska porusza kwestie nałogów. Jeżeli chodzi o całość, to trochę poleciała z nadinterpretacją, ale pada jedno, za to bardzo ważne stwierdzenie: że nałóg zaczyna się w momencie, kiedy MUSISZ się napić/zapalić/wziąć kolejną działkę itp. To uważam za warte zapamiętania.

Zaskoczyła mnie też prawdziwa wzmianka o suplementach. Chodzi o to, jakie warunki musi spełniać suplement, by móc go wprowadzić na rynek ( a raczej jakich nie musi). warto się zapoznać z tym.

To są te wszystkie dobre rzeczy, które znalazłam w “Księdze kodów podświadomości”. Niestety nie obyło się też bez wad.

Powtórzenia. Znowu. Tym razem nie liczyłam ich już, by się nie irytować niepotrzebnie.Jeśli ktos chce się zabrać za poradniki Pawlikowskiej, niech się nastawi na to, że będzie czytał pewne zdania po kilkanaście razy. Mimo to nie mogłam przeboleć faktu, że autorka postanowiła streścić “W dżungli podświadomości” w pierwszych 12 rozdziałach kolejnego tomu serii. Po czym odesłała mnie do 1 części, gdyby było mi mało. Nie można było w takim razie wyciąć tych 12 rozdziałów i od razu poinformować czytelnika o prawidłowej kolejności? To takie trudne?

Zaczynają mnie też denerwować żółte karteczki. Dla mnie dorzucenie do zdania żółtego tła( nie lubię tego koloru, nie działa on na mnie optymistycznie) i kilku dziecinnych rysuneczków nie zmienia jego odbioru. Do tego nie podoba mi się to, że są one rozmieszczone losowo. Rozumiem, gdyby znajdowały się na końcu rozdziału czy akapitu, jednak często pojawiają się w środku wywodu, wyrywając z czytania.

Pani Beata ma też tendencję do nadużywania anegdotek i przypowieści. Prawie do każdej błahostki jest dodana historyjka, której nadinterpretacja zwalała mnie z nóg.Czy naprawdę do wszystkiego trzeba dorabiać wielką ideologię? Np. w każdej opowiastce o dziecku i rodzicach musi paść kwestia zadania domowego. Rodzic pytający dziecko, czy odrobiło lekcje jest złym rodzicem, ponieważ koduje w dziecku przekonanie, że jest kochane tylko wtedy, gdy wykonuje swoje obowiązki. Tak jest, nie ma opcji, że rodzic zadaje po prostu pytanie, a dziecko mu po prostu udziela informacji. Trzeba dorobić temu otoczkę( z której wnioskuję, że autorka chyba nie może pogodzić się z faktem, że musiała odrabiać za dzieciaka zadania domowe).

Dochodzą też jej inne teorie takie jak:złe kody to wina rodziców( o wpływie czynników zewnętrznych na rozwój dziecka wspomnieć nie łaska?), jedzenie słodyczy wywodzi się z braku poczucia bezpieczeństwa(bo nie można po prostu lubić słodkiego smaku?), alkohol jest zły(tak, ale robienie z człowieka alkoholika, bo przywozi z podróży alkohol, to przesada) itp. Nie mówiąc już o tym, ze szczytem hipokryzji jest to, że kobieta, która krytykuje powstawanie “cudownych” suplementów na szczęście w cenie 2.99zł, sama wydaje cykl książek o tym, jak zdobyć szczęście, za który trzeba zapłacić ok. 100zł.

Na chwilę obecną, pomimo wad, “Księga kodów podświadomości” wypada lepiej i żałuję, że nie zaczęłam od niej. Pominęłabym całą masę powtórzeń i połowę zbędnego gadania autorki.

“W dżungli podświadomości” wbiła mnie w ziemię swoim niskim poziomem. Mimo to postanowiłam zmierzyć się z dalszymi częściami cyklu o podświadomości autorstwa słynnej podróżniczki. Dlaczego? Ponieważ wierzę, że znajdę tam coś wartościowego. Coś, co wyjaśni mi fenomen tych poradników.

To doprowadziło mnie do “Księgi kodów podświadomości”. Muszę przyznać, zostałam zaskoczona...