Zwierzęta w literaturze pięknej dla dzieci ukazane są zazwyczaj w dwóch kontekstach – albo jako towarzysze ludzi, albo jako stworzenia, żyjące w stadach lub grupach, milutkie personifikacje cech ludzkich (tych najlepszych – jako ideał lub tych najgorszych – jako krzywe zwierciadło przywar ludzkich). Książka o Chrupku i Miętusie – żółtym zającu i wielkiej żabie – wpisuje się w tę drugą konwencję, ale jest inna. Autorka połączyła bowiem w postaciach swoich bohaterów cechy pozytywne z tymi mniej aprobowanymi, uzyskując dzięki temu postaci krwiste i wiarygodne.

Oto bowiem już okładka prezentuje niepokojący obraz dwojga miłych z pozoru zwierzątek, które uśmiechają się złośliwie a nawet drapieżnie. Na dodatek Chrupek ciągnie sznurkową pętlę, a Miętus wypróbowuje ostrze noża na swej dłoni. Po lekturze tomu jasne staje się jednak, że okładka nie miała sugerować okrucieństwa zwierząt a raczej przywoływać ich tytułową dzikość. Para bohaterów wykazuje się bowiem w takim samym stopniu sprytem, co strachliwością, jednocześnie niecierpliwością i wrażliwością na innych.

Przygody Chrupka i Miętusa oprócz przyjemności lektury i niecodziennego poczucia humoru niosą też wiedzę. Znajdziemy w nich informacje o geografii, a nawet kartografii, przyrodzie i systematyce (nie mylić z systematycznością) czy wreszcie o kuchni i gotowaniu, a wszystko to w zaskakującej i niezwykle przyjaznej dla dzieci formie. Nie mogę też oprzeć się wrażeniu, że gdzieś tam głęboko, może nawet nieświadomie, autorka przez zwierzęta pokazuje jak bardzo nasza ludzka wiedza, technika, zamiłowanie do klasyfikowania i opisywania, zubożają nasz odbiór świata i zamykają na piękno różnorodności w jej harmonijnym nieporządku.

Książka, będąca pierwszą częścią pięciotomowej serii o dwóch przyjaciołach, zawiera trzy historyjki. Utrzymane są one w formie noweli graficznej najczęściej dialogowanej, choć pojawiają się też monologi czy rozmowa większej ilości osób. Kwestie bohaterów wydrukowano czcionką stylizowaną na ręczne pismo, charakterystyczne dla dzieci uczących się pisać, co ułatwia młodszym czytelnikom samodzielne czytanie. Doskonale sprawdzić się może również jako tekst do czytania z podziałem na role, do rodzinnej zabawy czy jako inspiracja do zabaw plastycznych i nie tylko.

Zainspirowani tym tytułem i zachęceni do lektury następnego tomu przygód malowniczej pary „Chrupek i i Miętus. Wrażliwcy”, z nadzieją wypatrujemy dalszych tomów, które – miejmy nadzieję – wydawca nam zaoferuje. Rozmyślając o nietypowej parze bohaterów, ich rozmowach i refleksjach, w kontekście popularnych zwrotów szkalujących zwierzęcość pamiętajmy, że bardziej ludzcy staniemy się, gdy czasem zachowamy się jak zwierzęta.

Jowita Marzec