Po świetnej „Zbrodni w Błękicie”, debiucie polskiej autorki Katarzyny Kwiatkowskiej, dość długo ostrzyłem sobie pazurki na jej najnowszą powieść zatytułowaną „Abel i Kain”. Rewelacyjny XIX wieczny klimat i świetnie nakreśleni bohaterowie tego retro kryminału, zapowiadały doskonałą jego kontynuację. Z niecierpliwością czekałem na kolejne śledztwo prowadzone przez detektywa-amatora Jana Morawskiego i jego przyjaciela a zarazem kamerdynera Mateusza. I cóż się okazało w trakcie tej tak gorąco oczekiwanej lektury?
Otóż moje oczekiwania zostały zawiedzione. Niestety drugi tom opowiadający o tajemniczym morderstwie dokonanym w majątku Adama (Mariusza?) Ponińskiego nie wywarł na mnie tak bardzo korzystnego wrażenia, jak część poprzednia.
Ze zdziwieniem stwierdziłem, że autorka napisała kryminał, który w przeważającej większości opowiadał o … jedzeniu. Tak, właśnie tej czynności najczęściej oddawali się bohaterowie powieści. Katarzyna Kwiatkowska z uporem maniaka opisywała nieustająco coraz to nowe wiktuały i smakołyki serwowane przez rewelacyjną kucharkę, zatrudnioną w pałacu seniora Ponińskiego. W pewnym momencie kryminał ten zaczął mi się kojarzyć z pewnym programem emitowanym w jednej z prywatnych polskich stacji telewizyjnych, w którym główne skrzypce gra „królowa” polskiego żarcia, znienawidzona przeze mnie do szpiku kości Magda Gessler. W trakcie lektury miałem coraz większe obawy iż nagle otworzą się drzwi jadalni, w której bohaterowie wciąż i wciąż konsumowali i wpadnie do niej wspomniana wyżej celebrytka, a po efektownym wejściu wszystkich obecnych zwymyśla. Właściwie to zbytnio się nie pomyliłem, bo objawiła się ona w końcu pod postacią bohaterki, Eufemii Bocheńskiej, która swą fizjonomią i zachowaniem jak najbardziej odpowiadała pani Gessler. Byłem przerażony i pomyślałem sobie też, że biedny czytelnik, któren spróbuje do lektury zasiąść nie daj Boże głodny. Nie ma szans na dłuższe czytanie.
Wreszcie etap ciągłego żarcia się zakończył i po gruntownym odsiewie ogromnej ilości podejrzanych i przeanalizowaniu ich motywów, które mogły popchnąć ich do tego niecnego czynu, nastąpił nowy etap powieści, w którym zagadka zaczęła się wyjaśniać. Tę, nazwijmy umownie część, „przetrawiłem” już gładko i bez zadławień. Jan Morawski rozwiązał w końcu węzeł i połączył wszystkie końce splątanego sznurka, wykładając zainteresowanym kawę na ławę i opisując szczegółowo całe zajście, wraz z motywami sprawcy (sprawców). No i to by było na tyle.
„Abel i Kain” jest w miarę dobrym retro kryminałem, w którym brakuje jednak świetnie oddanego klimatu, jaki udało się uzyskać Katarzynie Kwiatkowskiej przy jej debiucie. Może, gdybym nie znał „Zbrodni w błękicie”, wtedy zachwyt nad drugi tomem cyklu czytelniczego byłby większy. Tym razem jestem w stanie ocenić tę momentami zbyt przegadaną i przydługą powieść najwyżej na czwóreczkę. Wierzę jednak w autorkę i czekam na kolejny, bardziej wciągający tom przygód tych bohaterów.

Po świetnej „Zbrodni w Błękicie”, debiucie polskiej autorki Katarzyny Kwiatkowskiej, dość długo ostrzyłem sobie pazurki na jej najnowszą powieść zatytułowaną „Abel i Kain”. Rewelacyjny XIX wieczny klimat i świetnie nakreśleni bohaterowie tego retro kryminału, zapowiadały doskonałą jego kontynuację. Z niecierpliwością czekałem na kolejne śledztwo prowadzone przez...