"Dziedzictwo królów" to ostatni tom trylogii Magistrów Celii Friedman. Przyznaję, że czekałam na zakończenie tej historii i miałam sporo oczekiwań w stosunku do niej.

W tym tomie po raz ostatni spotykamy się z dobrze znanymi nam już bohaterami. Wraz z nimi staramy się rozwiązać niecierpiący zwłoki problem - powrót Duszożerców. Ta sytuacja powoduje napięcie wśród rodu lyr, mieszkańców południowych krain, a nawet Magistrów. Nastały niebezpieczne czasy i nastawieni do siebie negatywnie Magistrowie muszą zjednoczyć swoje siły i pomóc śmiertelnikom. Czy im się to uda? Czy będą w stanie schować swoją dumę i zacząć współpracę? Czy pokonają Duszożerców?

Styl autorki jest bardzo przyjemny do czytania. Chociaż jest lekki, wpływa na wyobraźnię i pozwala wczuć się w wydarzenia, wyobrazić je sobie w głowie i przeżyć je. Przyznaję, że lektura książki była dzięki temu jeszcze lepsza. Wraz z biegiem akcji przed moimi oczami przesuwały się obrazy, nie miałam najmniejszej trudności z wyobrażeniem sobie przedstawionych przez Friedman wydarzeń czy postaci. Czytało mi się płynnie i z prawdziwą przyjemnością.

Wydarzenia śledzimy jak zwykle z perspektywy wielu bohaterów. Jest to dla mnie znowu plusem, ponieważ mamy szerszy pogląd na sprawę, odkrywamy więcej szczegółów. Łatwo jednak odkryć z czyjego punktu widzenia mamy przedstawioną historię, jest wszystko jasne i przejrzyste. Autorka poprowadziła narrację w sposób interesujący, wpływający korzystnie na odbiór powieści.

Historia sama w sobie również jest ciekawa. Chwaliłam ją zresztą przez ostatnie dwa tomy i tym razem również muszę to zrobić. Pomysł na Duszożerców, przynajmniej w takiej formie, wydaje mi się być oryginalny i interesujący. W tym tomie możemy dowiedzieć się więcej na temat tych niebezpiecznych zwierząt, ich historii oraz związków z ich konsortami, partnerami. Urozmaica to fabułę, dodaje jej walorów, wzbogaca.

Akcja ma swoje wzloty i upadki, a właściwie momenty napięcia oraz spokoju. Autorka starała się nie zanudzić nas, ale też nie wprawić w zbytnie nerwy, dać nam chwilę relaksu. W spokojniejszych chwilach poznawaliśmy, np. historię Duszożerców, śledziliśmy burzę mózgów bohaterów, którzy starali się ułożyć jak najlepszy plan walki. Chwile napięcia, które nam towarzyszyły, dodawały historii dreszczyku. Mamy wielką bitwę, w której ważą się losy świata. Podróże mentalne Kamali i chociaż jej ciało leżało bezpieczne kilkaset kilometrów dalej, wciąż nie mogłam być pewna o jej życie. Przyznaję również brawa autorce za jeden moment - nie będę zdradzać szczegółów, ale szczęka mi lekko opadła. Tego kompletnie się nie spodziewałam, zaskoczyła mnie w milionie procentów. I podejrzewam, że nie mnie jedną.

Warto zwrócić uwagę na bohaterów. Nad kilkoma rozpisywałam się przy okazji wcześniejszych tomów, dzisiaj jednak zwrócę uwagę na jednego, o którym nie pisałam wiele (o ile w ogóle). Salvator, syn nieżyjącego króla Dantona (tom I), który w poprzednim tomie objął władzę nad Królestwem, nie wzbudzał mojej sympatii. Wydawał mi się zaślepionym przez wiarę człowiekiem, kompletnie nie nadającym się na króla. Muszę jednak przyznać, że w "Dziedzictwie królów" przeszedł niesamowitą przemianę. Okazał się być prawdziwym synem swojego ojca, wielkim władcą, odważnym mężczyznom. Do końca służył swojemu bogowi, był gotowy na poświęcenia dla kraju oraz poddanych, nie łamał się w swojej wierze, ale potrafił wykazać się niebywałą inteligencją i szacunkiem, zrozumieniem dla sprawy. Z każdą kolejną stroną, wzbudzał we mnie coraz większą sympatię.

Rzadko w swoich recenzjach zwracam uwagę na wygląd książki, tym razem jednak zrobię wyjątek. Może później wejdzie mi to w nawyk, kto wie. Okładka jest bardzo prosta, ale podoba mi się w swej prostocie. Czerwona wstęga na zielonym tle odcina się doskonale. Tłoczone litery, prosta czcionka. Wszystko ładnie wkomponowane w środek okładki. Do tego napis "Ta seria o głowę przewyższa konkurencję" daje nam jasno i wyraźnie do zrozumienia, że książkę musimy kupić. Jest w widocznym miejscu, więc rzuca się w oczy.

Podsumowując: całą serię zdecydowanie polecam. Przez styl autorki czyta się ją rewelacyjnie, historia również jest ciekawa. Chociaż przyznaję, że najbardziej podobał mi się pierwszy tom, reszta również warta jest przeczytania.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
www.licencja-na-czytanie.blogspot.com

"Dziedzictwo królów" to ostatni tom trylogii Magistrów Celii Friedman. Przyznaję, że czekałam na zakończenie tej historii i miałam sporo oczekiwań w stosunku do niej.

W tym tomie po raz ostatni spotykamy się z dobrze znanymi nam już bohaterami. Wraz z nimi staramy się rozwiązać niecierpiący zwłoki problem - powrót Duszożerców. Ta sytuacja powoduje napięcie wśród rodu lyr,...