Może jestem już za stara :). Gdybym miała dwanaście lat to z pewnością zakochałabym się w tej książce, ale niestety dwunastka minęła dawno temu i człowiek zupełnie inaczej patrzy na różne rzeczy.
Ogólnie książkę czyta się migiem, jest lekka,prosta i przyjemna. No... hmmm, może nawet trochę zbyt prosta (Nawet jak na książkę dla dzieciaków). Nie ma jakiegoś mocnego wątku,który pociągnąłby akcję ani dobrze zarysowanego konfliktu.(Wszystko jakoś tak się samo rozwiązuje, albo przy naprawdę niewielkiej pomocy postaci). Miałam czasem wrażenie, a raczej przeważnie, że ci główni antagoniści to nie jacyś super sprytni złoczyńcy, tylko trochę opóźnione w rozwoju ameby. Zabawne, bo mimo tych wszystkich zapewnień głównej bohaterki, że ciągle żyją w niebezpieczeństwie i stresie, to ani przez chwilę nie poczułam, że im faktycznie coś grozi. To dość duży minus. Co do samej Max, no cóż... Szerze? O dziwo nawet ją lubię, ale to dość dziwne z tego względu, że jest bardzo nienaturalna (i nie mówię tu o tym, że jest wybrykiem natury, mutantem!), chodzi o jej podejście do świata, ludzi i bliskich. Ona po prostu jest zbyt odważna, nieustraszona, niepokorna i najmądrzejsza na świecie. A ma phi! 14 lat! Gdyby ona chociaż się bała, gdyby martwiła się tym co będzie jutro, gdyby miała chwile słabości i chciała uciekać! Tak jak normalne dziecko w jej położeniu... Chwila, dziecko w jej położeniu pewnie już by nie żyło, albo zwariowało z nadmiaru stresu. Poprawka, mogłaby nawet udawać dorosłego, twardego człowieka, który posiada coś takiego jak ludzkie słabości typu: Strach, smutek, niepewność. Wiem czepialska się znalazła i wiem, że Max jest wykreowana na nieustraszoną (Ideał) itp. i choć okazuje troskę, i opiekuńczość, w ostatecznym rozrachunku wydaje się być sztuczna. Kolejna rzecz do której się przyczepię? W tej książce dorośli to bezmózgi zdolne tylko się ślinić i gapić na jakże bystre dzieciaki. Serio? W prawie każdej scenie gdzie pojawiają się dorośli okazują się oni dziesięć razy bardziej tępi niż to stado dzieciaków i nic nie mogą z tym zrobić. Nie mogą im nic narzucić... BA! Czternastolatka za każdym razem gasi ich argumentami, które no cóż.. są trochę wyszczekane i głupiutkie. A oni siedzą jak te malowane kukły i się ślinią. LITOŚCI! Duży minus, a to nie koniec. Tak, tak jeszcze mam się do czego przyczepić. Angela. Sześciolatka, która nie myśli jak sześciolatka, nie zachowuje się jak sześciolatka, gra w pokera i wygrywa z dorosłymi... (Phi! że czyta w myślach! Tu chodzi o to, że dorośli to idioci!) Kolejny minus za to, że książka jest strasznie chaotyczna. Akcja nie zdąży się nawet rozwinąć, a wątek jest zakańczany i przenosimy się w zupełnie inny rejon świata zajmując się zupełnie inną rzeczą. Trochę to nużące, bo gdy już się człowiek wciągnie tu CIACH! I nie ma, i nowy wątek. Niektóre sceny są tak głupiutkie i nienaturalne, że nie da się ich przeczytać bez salwy gromkiego śmiechu. (Nie będę ich wszystkich wyliczać, bo jest ich dość dużo). Ale wiecie co? Mimo tych wszystkich wad, mimo moich negatywnych wynurzeń... Podobało mi się. Było to coś śmiesznego, wciągającego i odprężającego dobrego dla kogoś kto ma za sobą jakieś trudne do przebrnięcia cegły typu Ulisses. Ta książka niczego od czytelnika nie wymaga. Tylko tego by wszedł w tą historię i ją przeżył z jej bohaterami. Może dlatego jest taka fajna? Oceńcie sami.

Może jestem już za stara :). Gdybym miała dwanaście lat to z pewnością zakochałabym się w tej książce, ale niestety dwunastka minęła dawno temu i człowiek zupełnie inaczej patrzy na różne rzeczy.
Ogólnie książkę czyta się migiem, jest lekka,prosta i przyjemna. No... hmmm, może nawet trochę zbyt prosta (Nawet jak na książkę dla dzieciaków). Nie ma jakiegoś mocnego...